Recensie Bad boys for life ★★★

Twee uur duurt Bad boys for life en daar hadden gerust wat minuten af gemogen. De Belgische regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah maakten hun jongensdroom waar en hebben toch maar mooi hun eerste Hollywoodfilm kunnen inblikken. Met een budget van zo’n 90 miljoen dollar, beschikten ze over veel meer middelen en mensen om tot het eindresultaat te komen. Gevolg: de beslissingslijnen in Hollywood zijn complexer dan bij een Belgische film die met minder mensen en budget gemaakt wordt. De nadelen van deze prent zijn dan ook legio? Schaamteloze product placement voor een luxewagen, een gezinswagen, en een middel om je haar te kleuren. Het regisseursduo lijkt ook een Belgische link in de film geïntegreerd te hebben. Zo blijken de 5 kogels die Mike Lowrey (Will Smith) verwondden op straat tijdens een aanslag van FN Herstal te komen en vindt er ook een scène plaats in een club waar gepoogd wordt de verdachte Zway-Lo (Nicky Jam) op te pakken. Die club heet ‘Zillion’. Ook dat lijkt overduidelijk een verwijzing naar de Belgische roots van het regisseursduo. Niet alleen de product placement stoorde ons, ook het tempo dat te vaak uit de film gehaald wordt waardoor de spanningsboog aan het zwalpen slaat. Vooral de aanwezigheid van Marcus Burnett (Martin Lawrence) die meer in de weg staat dan wat anders, is bij momenten tenenkrullend. Ofwel heeft ie zijn bril niet op en schiet ie er de ganse tijd naast, ofwel is hij erg traag (hij neemt de trap in plaats van de aerial silk), maar vooral: zowat de ganse tijd ligt ie in conflict met zichzelf en zijn verleden omdat hij net opa is geworden en zijn leven wil verbeteren. Hij richt zich dan ook tot God en zentherapieën, wil met pensioen gaan en zo in alle rust van zijn oude dag genieten. Vaarwel ‘Bad boys’. Welkom ‘Good men’. Geeuw.

Toegegeven, de prent ziet er goed uit. De beelden in Miami bulken van de scherpe kleuren en contrasten en de cameravoering is erg hip en hedendaags. Maar ook hier is de lijn tussen film en city marketing flinterdun in de manier waarop de stad in beeld gebracht wordt. Kraancamera’s, drones, … Adil en Bilall beschikten duidelijk over veel (duur) speelgoed voor Bad boys for life. En dan hebben we het nog niet over de special effects (wagens en een helikopter mogen bijvoorbeeld de schroothoop op … ) die leiden tot een grandioze finale in het Hidalgo Palace in Mexico City.

De geloofwaardigheid van deze actiekomedie is echter zo laag als je ziet hoe traag het duo is, ook al krijgen ze ondertussen de steun van het Advanced Miami Metro Operations (AMMO) onder leiding van Rita (Paola Núñez). Vooral als je ziet hoe ze tegenover een enorme hoeveelheid aan zwaar bewapende slechteriken komen te staan terwijl het team van Marcus en Mike met een handvol (waaronder een die een therapeut nodig heeft) is. Dat alles zorgt er op den duur voor dat je de prent met enige onverschilligheid uitzit.

Het script van Chris Bremner, Peter Craig en Joe Carnahan weet aan de andere kant ons wel heerlijk op het verkeerde been te zetten wanneer we een huilende Marcus zien op een religieuze plechtigheid. Hij is het ook die lang een poging mag doen om geweldloos informatie te bekomen van een malafide boekhouder die kan boksen. ‘I’m going to penetrate this man’s soul with my heart’ klinkt het. En wanneer Marcus in hetzelfde vliegtuig zit als Michael naar Mexico City verklaart ie dat met ‘Fly together. Die together.’ wat – terecht – bij andere inzittenden voor (wat ons betreft nog veel te beperkte) onrust zorgt. Dit is Amerika toch, waar het vol angsthazen zit en men redelijk paranoïde reageert qua veiligheid, niet?

Maar finaal zit er in Bad boys for life te veel psychologisch en filosofisch gezeik in de dialogen en van echte chemie tussen de twee hoofdrolspelers is compleet geen sprake. Ze lijken vooral twee individuen. Ook in de meeste van hun dialogen spreken Smith en Lawrence eerder naast elkaar dan met elkaar. De enige zin, een vraag eigenlijk, die we in het beste geval nog zouden kunnen onthouden over enkele weken uit deze film is of we zonder condoom seks zouden hebben met een heks. Ons antwoord: ‘Als Mike dat risico ooit nam, waarom zouden wij dat dan niet?’ Of was het de bedoeling om via die vraag ook wat info over voorbehoedmiddelen en seksuele voorlichting in de prent te integreren voor de vele jongeren die de film willen zien? In dat geval is ons antwoord: ‘Neen, zeker niet. Ben je gek?’ (grijnst)

< Bert Hertogs >