Recensie Judy ★★★1/2

‘Ik ben er helemaal van aangedaan.’ zegt een bejaarde vrouw die naast ons naar Judy van regisseur Rupert Goold keek in Cinema Cartoon’s. Het levensverhaal van Judy Garland die leefde en werkte in de studio en soms dagen klopte van 18 uur is dan ook erg tragisch. Achter de glamour van de filmindustrie, en bij uitbreiding de ganse commerciële entertainmentsector zit een donkere kant, een van moordende promo schema’s en emotionele en fysieke intimidatie: kortom een vorm van uitbuiting. ‘Ik wil niet dat mijn kinderen daarin terecht komen omdat ze geleid wordt door klootzakken.’ stelt ze. Daar wil deze film die de wantoestanden binnen de sector aankaart, ziekelijk schoonheidsidealen oplegt, in een tijdsgeest waar homofilie strafbaar was in het VK duidelijk komaf mee maken. Uiteindelijk zal haar dochter Liza Minnelli (Gemma-Leah Devereux) wel degelijk in de sector belanden. Renée Zellweger ontving terecht een Golden Globe als beste actrice in een hoofdrol tijdens de recente Golden Globes en gezien de Academy erg houdt van dit soort films en boodschappen, zien we haar als grote kanshebber om een Oscar in de wacht te slepen.

Tragisch opent Judy al wanneer blijkt dat Garland de eindjes niet langer aan elkaar kan knopen, wat als kritiek aanvoelt op de kapitalistische neoliberale samenleving ook. Haar zoon en dochter voert ze noodgedwongen mee op tijdens een show waar ze slechts 150 dollar voor ontvangt. Het hotel waar ze logeert heeft haar ondertussen uit de suite gezet omdat ze een betaalachterstand van maanden heeft. Daarnaast zit ze in een echtscheiding verwikkeld met dure advocaatkosten. Garland hopt van de ene kennis naar de andere. Haar ex Sid Luft (Rufus Sewell) zal de voogdij dan ook vragen omdat Garland de kinderen geen stabiliteit kan bieden. De VS is helemaal klaar met deze voormalige kindster maar in het VK zijn ze nog wel gek op haar. Bernard Delfont (Michael Gambon) boekt haar dan ook voor een reeks shows op de West End. Die is zo’n succes dat de zangeres er angstaanvallen van krijgt, zich in de drank stort,  een repetitie de dag voor de première weigert, niet opdaagt of laattijdig.

Het is via flash backs naar haar jeugd waarin ze werkte en leefde op de filmset, en dus geen gewoon leven als kind kon leiden, dat we zien hoe Garland een angstige vrouw is geworden. Door vernederd en geprezen tegelijkertijd te worden door studiobaas Louis B. Mayer (Richard Cordery). We horen hem bijvoorbeeld haar het volgende inpeperen: ‘In every one of those towns, believe me, there‘s a girl who‘s prettier than you. Maybe their nose is a little thinner at the bridge, they have better teeth than you or they‘re taller, or slimmer. Only you have something none of those pretty girls can ever have. You know what that is? You have that voice. It will maybe take you to Oz. Some place none of those pretty girls can ever go.’ en ‘Your name is Frances Gumm. You‘re a fat-ankled, snag-toothed rube from Grand Rapids. Your father was a faggot and your mother only cares about what I think of you. Now do you remember who you are, Judy?’

Garland lijdt aan slapeloosheid. Als kind al kreeg ze pillen om te slikken van de studio om het hongergevoel te stillen want Mayer wou niet dat je in de film zag dat ze gaandeweg zou aangekomen zijn (een extreme visie op het continuïteitsprincipe volgen, is dat n.v.d.r.). Dat doet ze als volwassen vrouw nog steeds blijkt. Zo heeft ze nooit dessert of zo gegeten uit vrees dat het haar dik zou maken.

Garlands optredens zijn niet alleen een commercieel succes in Londen ook het publiek houdt ervan. Maar de zangeres/actrice gaat door het lint door de druk om te presteren die ze voelt. Aan de ene kant is er die roep van het publiek, die zin die ze heeft om op het podium te staan, aan de andere kant zorgt het voor stress en angstaanvallen. Op een avond is ze zo zat op het podium dat ze het publiek uitscheldt. Dat voorval haalt de pers waardoor ze alle loyaliteit, voor zover ze die nog had, verliest binnen de sector. Wanneer dat later nog eens voorvalt betekent het dat Delfont haar uit de show zet en zijn advocaten erop zet. Garlands gedrag wordt geduid als een combinatie van angst, stress, heimwee naar haar kinderen en de uitzichtloze situatie dat ze niet anders kan dan blijven optreden om haar schulden af te lossen. Het is van moeten, en in mindere mate van willen dus. Een project om enkele cinema’s te laten vernoemen naar haar waardoor ze 10% van de recette zou opstrijken, belandt in de ijskast door haar aangetaste reputatie. Judy die uit de sector wou geraken om eindelijk vrij te zijn, stelt vast dat ze er meer dan ooit in vast zit. Vastgeketend aan de business zoals ze dat als kind letterlijk ook was in de studio, waardoor ze geen enkele kant meer uitkan. Op 22 juni 1969, 6 maanden na haar laatste optreden in Londen overlijdt ze. Judy Garland werd 47.

Het script van Tom Edge die zich voornamelijk baseerde op het toneelstuk ‘End of the rainbow’ van Peter Quilter wisselt het erg donkere en grauwe wat er zich achter de schermen en in Judy’s privéleven afspeelt met het kleurrijke en vrolijke bij het filmen en optreden. Judy zien we een kind zijn dat op haar verjaardag ook gewoon wil springen in een zwembad en plezier wil maken. Wanneer ze dat doet tegen de afspraken in, krijgt ze ervan langs van Mayer die haar ook even met zijn hand aanraakt en uitnodigt om als ze echt wil zwemmen dan maar moet afkomen naar zijn huisje aan het strand … Ondanks dat alles, zien we dat Judy zelfs als volwassen vrouw nog over een rijke fantasie beschikt. Erg knap is dan ook de scène waarin we Renée Zellweger als Judy met haar kinderen in de kast zien duiken om daar te dromen wat er allemaal zou kunnen zijn, een zwembad, bv. Een eigendom, een eigen huis, kunnen bieden aan haar kinderen is dan ook wat ze absoluut wil maar niet in zal slagen. Ondanks haar precaire situatie blijft ze wel lachen en humor gebruiken. Zo zegt ze tegen  Dr. Hargreaves (Adrian Lukis) die ze verplicht moet opzoeken van Delfont op de vraag of ze iets tegen depressie neemt: ‘4 echtgenoten. Hielp niet.’

Ook in Londen is die hunkering naar huiselijkheid er nog altijd. Ze zal dan ook naar het appartementje van het homokoppel Stan en Dan trekken om daar een mislukt omelet voorgeschoteld te krijgen. In ’64 wilden ze beiden naar een concert van haar al gaan kijken, maar dat kon niet omdat een van hen 6 maanden celstraf kreeg wegens obsceen gedrag. Homofilie was strafbaar in het VK toen. Je kon kiezen tussen opsluiting of chemische castratie. ‘They hound people in this world. Anybody who‘s different. They can‘t stand it. Well, to hell with them.’ antwoordt de ster daarop.

Die scène op het appartement levert met stip een van de knapste songs op in de film: ‘Get happy’ dat ze met een van de mannen zingt die het ook live begeleidt op de piano. Een afscheid in mineur dat wil Judy niet, en ook al is ze uit de show gezet, toch zal ze nog een laatste keer optreden als verrassing. Maar wanneer ze ‘Somewhere over the rainbow’ zingt, breekt ze halfweg, en zijn het Stan en Dan die het nummer verder, staand zingen terwijl de rest van het publiek meedoet.  Het is met stip het meest magistrale moment, in een verder redelijk brave en weinig verrassende regie, de film groeit wel, waarbij we vaststellen dat die ‘I‘m only Judy Garland for an hour a night’, de ster en de echte persoon even volledig samenvallen.

< Bert Hertogs >