Recensie Conversations with Nick Cave ★★★1/2

Neen, Nick Cave kussen wanneer je hem een bos rozen bezorgde zat er niet in in de Henri le Boeufzaal van de Bozar in Brussel. ‘Ik heb een virus. Niet hét virus.’ zo stelde hij meteen iedereen al gerust verwijzend naar het coronavirus. Feit is dat de Australiër niet al te best bij stem was daardoor waardoor ie wel eens een hoge noot, zoals in ‘Avalanche’ van Leonard Cohen niet haalde. Maar ook zijn pianospel was verre van vlekkeloos. In ‘Jubilee Street’ onwaarden we bijvoorbeeld een vals akkoord.

Ook in de Q&A met zijn publiek hield ie het vaak ontzettend beknopt. Wat hebben we geleerd? Dat een Q&A met fans bij momenten al even schrijnend is als een Q&A met journalisten. Ook hier waren er een aantal die de show kaapten, of het nu was om een pleidooi te houden voor meer begrip voor psychopaten (die niet moorden), een man die zijn vriendin op het podium onder Caves vleugels ten huwelijk wou vragen, of een vrouw die beweerde Jezus gezien te hebben in Gent (wat haar het geweldige antwoord: ‘Was hij blank? Had hij een baard? Was het Warren Ellis?’ opleverde), wat hij van de bosbranden in Australië vond (‘ze bezorgen me heimwee en het raakt me diep’), … zelden voegden ze iets toe.

Andere vragen waren dan weer erg banaal en gingen over zijn privéleven. Zo kregen we te horen dat ie niet goed is in koken, zochten we samen hoe je in slaap kan geraken als je last hebt van slapeloosheid (in de drank vliegen bleek een topantwoord, hoewel Cave zelf geen druppel drinkt naar verluidt), of liefde het lot is of een werkwoord (‘My wife does’t fuck around. We are very direct and take mutual responsibility’ aldus de componist die liefde als een mengeling van beide ziet), enz.

Een man met een beperking vroeg hem of hij met hem een pint kon drinken achteraf. Caves antwoord was opnieuw dat ie geen alcohol dronk, maar hij wou gerust wel heroïne samen met die fan gebruiken, wat trouwens het gevoel voor humor aantoont van de artiest. Een fan van Eddie Vedder, de frontman van Pearl Jam, wist dan weer dat Vedder tien minuten tijdens een van zijn concerten de loftrompet stak over Cave, die zelf niet echt naar Vedders muziek luistert. Het leverde een anekdote op over dat ze samen uit hun kamer elkaar tegenkwamen in de gang van een hotel en het spontaan op een knuffelen zetten... Om maar te zeggen dat er veel broodje aap-verhalen de ronde doen over artiesten (en ze niet zelden veel plezier daarin vinden om er een geut aan toe te voegen).

Kortom, net als bij Q&A’s tussen artiest en journalisten zijn de beste vragen vaak diegene die niet aan bod komen. Hoewel we in Bozar toch hier en daar iets interessants optekenden zoals de vraag van een man uit Brustem die Cave vroeg hoe hij bij het verhaal van de heilige Christina de Wonderbare was gekomen die in Brustem leefde, op haar vijftiende wees werd en in Sint-Truiden op jonge leeftijd stierf. Cave gaf mee dat ie niet christelijk is, maar wel door zo’n figuren, alsook door Jezus geïnspireerd wordt (denken we maar aan ‘Jesus alone’ uit ‘Skeleton Tree’ n.v.d.r.). De legende rond Christina de Wonderbare vond ie fascinerend omdat die vreemd is. Volgens die legende kwam ze rechtop te zitten in haar doodskist en vloog ze naar het gewelf van de kerk.

Wat het nummer is dat hem het meest geraakt heeft en hij zelf stiekem had willen schrijven? ‘To love somebody’ van The Bee Gees omdat het toont hoe lastig het kan zijn om een man te zijn. Het is een ontzettend kwetsbare song. Op welke muziek hij wel eens danst? antwoordde hij diplomatisch ‘Kylie … af en toe …’. Al kon je je afvragen of en in welke mate dat schrandere antwoord wel strookte met de werkelijkheid. Om kort te gaan, Cave verschuilde zich niet zelden achter een muur van humor en liet nauwelijks echt in zichzelf kijken. Al vroeg tijdens de avond zou ie op dat vlak duidelijk lijnen afbakenen. ‘Sommige dingen hou ik ook voor mezelf.’ Kortom: een singer-songwriter van zijn kaliber zal zich nooit helemaal bloot geven, laat staan zich op zijn fragielst tonen. Op dat vlak bleven we dus behoorlijk op onze honger zitten. Maar wanneer ie wel even in zijn ziel liet kijken, tekenden we wel enkele verbluffende momenten op.

‘Er zit een afschuwelijke schoonheid in verlies. Ja, mijn zoon verliezen heeft me een beter mens gemaakt hoewel er die verschrikkelijke afwezigheid is. Het bezorgde me meer begrip en medeleven voor andere mensen. Wat uit mij gehaald werd, werd opgevuld met iets anders.’ En inderdaad. Hij voelt zich soms schuldig om de dood van zijn zoon, zo gaf ie mee.

Verder tekenden we op dat ie zich op bepaalde vlakken echt wel afzondert van de buitenwereld. Social media laat ie niet in zijn leven toe, en hij kijkt echt op dat jongeren in staat zijn wel te leven met de hardheid van die specifieke media. Cave toonde zich dus als een onafhankelijk denker en artiest die zich nauwelijks door de buitenwereld en anderen laat beïnvloeden. Op Warren Ellis (54) na. Over ‘Ghosteen’, dat deels gebaseerd is op improvisaties in de studio: ‘Warren’s impact is massive on the record’. Maar naar andere artiesten hun muziek luisteren zit er niet of nauwelijks in uit tijdgebrek ook.  Over zijn volgende tour? ‘It’s gonna blow your fucking head off and especially yours.’ Welke songs er altijd in zijn set zullen zitten? ‘The Mercy Seat’ onder andere, dat heeft altijd zijn plek gevonden omdat songs als deze blijven spreken. Wanneer hij een lied uitbrengt, gaat het een eigen leven leiden omdat de fans zich er aan vastklampen en daardoor transformeert het. Stilte zit elke dag twee keer twintig minuten in zijn leven. ‘S ochtends en ’s avonds mediteert hij.

De promoter vormde hét onderwerp van kritiek tijdens Conversations with Nick Cave. Cave wist maar al te goed dat sommige toeschouwers tijdens de twee uitverkochte avonden een plaats in de zaal hadden gekregen hoewel ze eigenlijk voor een plek op het podium hadden gekozen en vice versa. ‘Je kan vergevingsgezind zijn of je kans wagen en je geld terugvragen’ zei ie daarover. Naar het einde toe probeerde een man op het bovenste balkon die een luisterplaats had ook even: ‘Ik heb een paal de ganse tijd voor me.’ klaagde ie waarop Nick Cave ‘Maar het is wel een mooie paal’ antwoordde. Verder bleek de artiest zelf niet op de hoogte dat kinderen onder de zestien straks in het Sportpaleis begeleid moeten worden door een volwassene. Nick Cave leek er alvast niet echt opgezet mee. Om maar te zeggen dat er soms een kloof lijkt te zitten tussen wat een artiest wil, diens entourage en bij uitbreiding de commerciële sector.

Of het met zijn ziekte te maken had, laten we in het midden maar deze Conversations met Nick Cave duurde twee uur en half en dus niet de drie uur die gecommuniceerd werd. En de toeschouwers op het podium? Die kregen helemaal niet de mogelijkheid om een vraag te stellen, simpelweg omdat daar geen medewerker stond die als een parkingboy of -girl met een lichtgevende salami en een fluo hesje teken kon doen naar de artiest. Bizar zicht overigens al die lichtgevende toortsen in zo’n plechtstatige zaal als de Henri Le Boeufzaal. De avond kwam trouwens opvallend traag op gang alsof niemand inspiratie had om een degelijke vraag te stellen. En al gauw bleken enkele fans lak te hebben aan de regels: geen verzoeknummers, en signeren zou ie pas na de show doen. Een man slaagde erin van het balkon naar beneden te komen om zo een boek te laten tekenen. Om maar te zeggen …

Openen deed Conversations with Nick Cave met ‘Steve McQueen’ uit ‘One More Time With Feeling’, spoken word op tape: ‘Someone’s got to sing the stars. And someone’s got to sing the rain. And someone’s got to sing the blood. And someone’s got to sing the pain’. Een ‘life changing experience’ vindt Nick Cave deze Conversations-tour die nu eindigde in Bozar. Hij zag het namelijk als een kans om in de geest van zijn publiek te kruipen, wat voor hem een bron van informatie is waar hij eventueel mee aan de slag kan als artiest. Opvallend genoeg relativeerde hij later in de show het geheel. ‘Ik stop hier nu mee om uiteindelijk opnieuw terug te vallen in een Q&A want het volgende dat ik ga doen is een Q&A over een film waarbij ik betrokken was in Brighton geven.’ zei hij. Conversations with Nick Cave is dan ook eigenlijk niet veel meer dan een Q&A met een aantal songs die hij daartussen speelt aan de vleugel. Punt. Zo wereldschokkend laat staan vernieuwend is het concept dus niet.

De grote ballads hebben altijd al een invloed gehad op hem als songsmid. In die zin mocht dan ook ‘Where‘s the Playground Susie?’ van Jimmy Webb niet ontbreken. Welke tentoonstelling hij het laatst zag? Die van Stefanos Rokos (nog tot 9 februari 2020 bij Bernaerts in Antwerpen n.v.d.r.) die met aquarel, inkt en olieverf aan de slag ging om het album ‘No More Shall We Part‘ visueel te verrijken. Nick Cave had de tentoonstelling afgelopen donderdag bezocht, gaf ie mee. Na twee uur, zo rond kwart na tien sloot Nick Cave zijn vragenronde af om zich dan nog uitsluitend toe te spitsen op muziek. Het was dan dat het publiek verzoekjes mocht roepen. In de toegiften kregen we zo onder andere een van zijn allereerste songs te horen: ‘Shivers’ uit zijn The Boys Next Door-periode maar ook Grinderman kwam even langs met ‘Palaces of Montezuma’.

Straks staat Nick Cave opnieuw in ons land in een uitverkocht Sportpaleis. Het Q&A-gedeelte laat ie dan voor wat het is om zich volledig te kunnen focussen op musiceren met zijn slechte zaadjes. Lang geen slecht idee, als je het ons vraagt…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Steve McQueen (Nick Cave & the Bad Seeds, spoken word op tape)
2. Papa Won‘t Leave You, Henry (Nick Cave & the Bad Seeds)
3. God Is in the House (Nick Cave & the Bad Seeds)
4. The Mercy Seat (Nick Cave & the Bad Seeds)
5. Avalanche (cover Leonard Cohen)
6. Into My Arms (Nick Cave & the Bad Seeds)
7. Where‘s the Playground Susie? (cover Jimmy Webb)
8. The Ship Song (Nick Cave & the Bad Seeds)
9. Waiting for You (Nick Cave & the Bad Seeds)
10. Jubilee Street (Nick Cave & the Bad Seeds)
11. (Are You) The One That I‘ve Been Waiting For? (Nick Cave & the Bad Seeds)
12. Sad Waters (Nick Cave & the Bad Seeds)
13. Love Letter (Nick Cave & the Bad Seeds)

Bis:

1. Fifteen Feet of Pure White Snow (Nick Cave & the Bad Seeds)
2. Palaces of Montezuma (Grinderman)
3. Shivers (The Boys Next Door)
4. Stranger Than Kindness (Nick Cave & the Bad Seeds)
5. Skeleton Tree (Nick Cave & the Bad Seeds)