PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie 2020 ★★1/2

woensdag 11 maart 2020CC Brasschaat

2020

Als een Hollandse revue uit de ‘80s, zo voelt 2020 Lubricant for Life aan van het kakelnieuwe Woodman, het theatergezelschap rond Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens en Matthias Meersman die bij hun eerste boreling al meteen Evelien, die ouderlijke verplichtingen blijkt te hebben, laten vervangen door Tanya Zabarylo, die met stip boven de rest uitsteekt qua spel(plezier). Een voorstelling die opgebouwd wordt in functie van het lot. Zo kiest het publiek in welke volgorde de scènes verlopen en zijn er een paar gele enveloppen met doe-opdrachten die de (vele) inkakmomenten moeten doen vergeten. Woodman gaat in haar voorstelling op zoek naar het antwoord hoe je gelukkig kan zijn anno 2020. Dat doet het door die zoektocht vooral in het belachelijke te trekken. Moeten eraan geloven: stockfoto’s, lezingen (de Gouden zeven waarvan we de eerste: ‘Today is a gift that’s why we call it the present’ het leukst vinden), powerpoints (die steevast in elk scenario uitkomen op de vraag: ‘Why worry?’), yoga, ex-vriendjes (je zal maar als Bram C. door het leven moeten gaan …), songs als ‘A brand new day’, ‘Paradise’ (Coldplay), ‘September’ (Earth, Wind and Fire), ‘Leef’ (André Hazes) enz. Gelukkig wordt er bij momenten ook dramaturgische verdieping (van wat we gezien hebben tot dusver) geserveerd zoals in een heerlijk ‘Hero’ van Mariah Carey dat Tanya in een gouden jurkje, ondersteund door wat rook op de scène en een belichte glitterbol live zingt of wanneer de klimaatcrisis aan bod komt en het noorderlicht gesimuleerd wordt via een plastic zeil dat over de hoofden van de toeschouwers getrokken wordt terwijl een groene en blauwe lamp in tegenlicht schijnt. Eén van de absolute hoogtepunten is het moment wanneer Tanya samen met Joke met een microfoon omgaat alsof het een penis is. Tanya trekt daarvoor een handschoen aan om hem af te trekken, niet veel later steken ze hun tong uit hun mond en bewegen ze snel op en neer met het puntje van hun tong, dan weer strelen ze de microfoonkop alsof het een eikel is. Het is een van de weinige scènes in de ganse productie die gerust wat langer mocht duren, zowel qua opbouw, midden en slot. De climax kwam dus iets te vroeg naar ons gevoel. En meteen daarna volgde de ultieme afknapper toen bleek dat de staatsschuld per inwoner in ons land ondertussen 43.888 euro bedraagt.

Erg hyper en in hun nopjes, zo fake als wat als u het ons vraagt, komt het viertal vanuit de zaal het podium op. De avond willen ze starten door contact met ons te maken, met high fives en zo. Ook later mag er een man in een berenpak geknuffeld worden of vormen de acteurs even een kringetje met enkele toeschouwers op de eerste rij. Coronatijden of niet. Het publiek in Brasschaat vindt het terecht heerlijk. En: de handgel wordt achteraf bovengehaald. Qua voorzorgsmaatregel kan dat tellen.

Wat is geluk en hoe kan je er grip op krijgen? Dat wil het kwartet met ons onderzoeken in deze erg interactieve voorstelling. Enkele toeschouwers mogen random kaartjes trekken zodat op die manier de volgorde van de voorstelling bepaald wordt. Probleem is echter ook dat op die manier de spanningsboog van 2020 vastgelegd wordt. Het zorgt er helaas voor dat de spanningsboog al snel verslapt na een zinderende start en we een behoorlijk aantal inkakmomenten beleven. Dat beseft Woodman ook wanneer het stelt dat de voorstelling om ons draait en dat die grappig, droevig en bij momenten politiek zal aanvoelen. Dat er inkakmomenten inzitten pareert het gezelschap door te stellen dat de zaak voorbij zal vliegen wat deze zit hoedanook aangenamer moet maken dan een drie uur durende Shakespeare met pauze.

Joke warmt het publiek alvast op hoe het geluk kan faken en de hersenen kan doen denken dat men gelukkig is: door de mondhoeken in de lucht te steken en daarbij vervolgens ‘hihi’ uit te spreken. Daarna vervangt ze de klinker met e, a en o: ‘Uw hersenen zullen denken dat u gelukkig bent’ garandeert ze ons waarna we samen met haar onze meterlach, kokosnootlach, Pina Coladalach en brommerlach oefenen. ‘Doe maar lekker mee dames en heren!’ klonk zelden zo Hollands opgewekt maar ze slaagt er wel moeiteloos in om het publiek te laten meedoen in deze naar ons gevoel te vrijblijvende voorstelling die wel mooi eindigt met ‘O ik weet het niet’ van Herman de Coninck.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter