Recensie I still believe ★★★

De perfecte film die er op het juiste moment komt, dat is I still believe van Erwin Brothers. Net na de lockdown en na een periode waarbij vele families veel vroeger dan ze hadden kunnen denken afscheid moesten nemen van een geliefde die bezweek aan de gevolgen van corona, is het de ideale gelegenheid om een film die zingeving en geloof als hoofdthema heeft in de zalen te tonen. Een prent die gebaseerd is op waargebeurde feiten in dit geval. Op zijn tweeëntwintigste trouwde de Amerikaanse Christelijke singer-songwriter Jeremy Camp (K.J. Apa) met Melissa (Britt Robertson). Zij werd zijn muze en vrouw. Het noodlot slaat bij haar toe: eierstokkanker waardoor ze nooit kinderen op de wereld zou kunnen zetten. Beider geloof wordt op de proef gesteld. De waarom-vraag beantwoorden op het eerste zicht onmogelijk.

Zelden een bioscoopzaal (voornamelijk gevuld met jonge vrouwen) zo stil weten worden tijdens een film als tijdens I still believe waarbij iedereen nog eens tot het einde van de aftiteling bleef zitten ook. Toegegeven, I still believe weet een gevoelige snaar te raken, zeker op het einde wanneer Jeremy zijn vader vragen stelt die hij niet beantwoorden kan. Waarom zijn broertje toch een beperking heeft ondanks het vele bidden dat alles in orde zou komen, waarom zijn vader hoewel hij al jaren hoopt nog steeds geen parochie heeft en hoe het komt dat Melissa toch overleden is … zijn er maar enkele. ‘Ik weet de antwoorden op je vragen niet, maar ik weet wel dat mijn leven niet compleet is ondanks de teleurstellingen, het is compleet dankzij de teleurstellingen.’ zegt zijn vader Tom (Gary Sinise). 

Shania Twain speelt overigens de rol van Jeremy’s moeder Teri in deze prent.

I still believe gaat niet alleen over de plek die je leven en dood geeft binnen je geloof, maar ook hoe je je geloof een plaats geeft binnen een relatie. Bij Melissa ligt het nog moeilijker want ze voelt iets voor twee mannen (Jeremy en Jean-Luc, dat laatste personage wordt gespeeld door
Nathan Parsons) en daarnaast wil ze ook God nog een plek kunnen geven in haar leven. Zeer secuur probeert ze met de situatie om te gaan, omdat ze niemand pijn wil doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan …

Melissa blijkt een buitengewone interesse in het heelal te hebben en die kosmologie ook graag te koppelen aan haar geloof. Daarin ziet ze zich als een zeer klein elementje in een veel groter geheel wat haar de mooie gave van de bescheidenheid bezorgt. Jeremy belooft er voor haar te zijn en haar door dik en dun te steunen tijdens haar ziekte. Voor hem is ze de helderste ster. Maar die leven vaak het kortst …

De traagheid van de film willen we er gerust bijnemen en ligt opvallend in lijn met de lockdownperiode waar mensen meer tijd voor zichzelf kregen en terug naar de kern konden keren van hun zijn en hun plek met de natuur al vinden we het jammer dat de dialogen wat vlak zijn en het geheel te clean gespeeld wordt (lees: échte emotie die een diepe indruk nalaat ontbreekt) wat zich ook uit in de cinematografie die soms aanvoelt als een aaneenrijging van te geïdealiseerde stockbeelden.

I still believe is uiteindelijk een mooie film met een knappe boodschap waarin geprobeerd wordt om tot God te reiken. Erg aandoenlijk was dan ook het moment dat we enkele meisjes in de zaal die in het begin nogal sceptisch waren hun hand naar de hemel zagen reiken net zoals Melissa en heel wat muziekfans van Jeremy dat op een festival ook proberen te doen.

< Bert Hertogs >