Recensie Von Kapp ★★★★

Een wervelende opener van het seizoen 20-21 leverde Dimitri Leue, pianist Antoon Offeciers (Tony Von Kapp), gitarist Ken Pichal (Kenny Von Kapp), contrabassist Wouter Berlaen (Woody Von Kapp) en drummer Jordi Geuens (Jordi Von Kapp) CC Merksem met Von Kapp. Leue stak rock ’n rollklassiekers in een Nederlandstalig jasje. Het concept: elke song rond één sprookjesfiguur bouwen en daar dan volledig Leues knotsgekke fantasie op loslaten. Kinderen mochten voor een song gespeeld werd steeds raden over welk figuurtje het ging, en naar voor lopen om de naam in de micro te komen zeggen. Nicole kreeg de taak om de micro steeds te ontsmetten zodat de zaak coronaproof bleef en bleek de heldin van de show off stage.

Openen deed Von Kapp op de tonen van Elvis Presleys ‘Blue suede shoes’ waarbij we te horen kregen dat er liedjes over kapjes, grapjes, reuzen, muizen, sprookjes en beestjes zouden passeren. Leue wist dat ie de naam Von Kapp al twee jaar gebruikt ondertussen en was danig onder de indruk van het succes: ‘dank u om ons rond jullie mond te dragen’ klonk het met een vette knipoog. Openen deed het goedgekapte gezelschap met ‘Belle het beest’ want zo bleek volgens professor Sprokologie Woody die daar een saaie en lange uitleg voor had (met lage stem om wat extra gewichtig over te komen als contrabassist) dat die twee personages vroeger, in 1783 na Christus samen vielen. ‘Ze kon blaffen als een hond. Ze had haar tot aan de grond.’ hoorden we in de songtekst waarna Jordi een nakomeling ook bleek te zijn van Belle. Per slag dat ie sloeg mocht iedereen een beweging uitvoeren. Vakkundig werden de allerjongste vierplussers in geen tijd dus opgepookt, zeker wanneer de song naar het einde toe opnieuw opbouwde en versnelde.

Een rock ’n roll concert voor kinderen daar hoort een split jump bij zoals enkel de allergrootsten dat op een podium doen. En dus legde Leue op die manier bijna elke keer een song neer via de drums. Opdat we dat allemaal wat synchroon voor onze stoel zouden doen, telde hij steeds op een andere manier tot drie. Zoals in ‘als je glazen kist hoort, mag je springen: Houten kist. Plastic kist. Glazen kist!’ Vervolgens stond hij stil bij het kleinste sprookjesfiguurtje. ‘Covid-19’tje’ grapte hij om al snel het juiste antwoord ‘Klein duimpje’ te horen in de zaal. Wij vragen ons af wat Leue zou gedaan hebben als er eentje met ‘Duimelijntje’, een van onze favoriete tekenfilms van Don Bluth die helaas genadeloos neergesabeld werd door de filmjournalisten in 1994, zou afgekomen zijn.

Over het medium film gesproken, liet Dimitri Leue zich niet in zijn bindteksten de naam ‘Brie Larson’ ontvallen? Zou het kunnen dat hij een (Jaap en de) boontje(staakje) heeft voor deze Oscar, Golden Globe en BAFTA winnares voor de film ‘Room’ die recent tevens schitterde in Captain Marvel en Avengers: Endgame als Captain Marvel? Op de tonen van ‘Suspicious Minds’ van The King bracht hij een ode aan vegetarisch eten: ‘Lieve reus, grote man. Er is een ding dat ik zeggen kan. We moeten stoppen met al dat mensen eten.’ en de reus als alternatieven onder andere hummus, broccoli of sla voorgeschoteld krijgt.

Spelen met taal doet ie door van Repelsteeltje iemand te maken die repels steelt, en wanneer de kinderen mogen raden welke vrouw er naar vis ruikt blijken de meesten toch een tip nodig te hebben. ‘Visser’ blijkt namelijk niet correct, en het zijn ook de mama’s niet. Het brengt Leue bij een vrouwonvriendelijke tekst ‘Vrouwen die niets zeggen dat zijn de idealen volgens de mannen’ waarvoor hij zich achteraf excuseert maar dat ook wil duiden omdat die zestiende eeuws zou zijn, wat de professor Sprokologie ook zou kunnen beamen in een lange maar saaie uitleg die hij best wil geven na de voorstelling backstage in een klein betoog dat zo’n zeven uur bij elkaar zou duren. Hier willen we toch wel even fijntjes opmerken dat Hans Christian Andersens sprookje uit 1836 dateert …

Een man bleek in de zaal maar liefst 60 paar schoenen thuis te hebben, sneakers vooral en mocht dan ook met zijn dochter vooraan komen dansen op de muziek van de Gelaarsde Kat. Assepoester   bleek daarna op Roy Orbisons ‘Oh, pretty woman’ dienstencheques te aanvaarden terwijl Leue andermaal zijn heerlijke taalvondsten de vrije loop kon laten gaan: ‘emmer maar door’, ‘met haar mooie muil’ en ‘jij kruimeldief’ integreerde hij onder andere in de tekst.

Een van de mooiste beelden die opgeroepen werd, was ongetwijfeld dat van Kenny Von Kapp die op ‘Love me tender’ van Elvis Presley liefdesverdriet bezong in: ‘Lief klein duimpje, waar ben jij? Ik zoek je heel de tijd.’ Een nummer dat over bedrogen worden gaat: ‘Die stomme pink met nagellak. Jullie passen niet bij elkaar.’ waarna het verdriet omslaat in woede: ‘Ik geef jou een middelvinger’ en uiteindelijk uitmondt in berusting: ‘Ik ga voor een andere vinger, eentje met een ring.’ Een prachtsong dus waarin enkele fases van het rouwproces (wat je bij liefdesverdriet ook doormaakt) voorbij komen. Dit is onmiskenbaar het aller strafste dat in dit puike muzikaal programma te horen is.

Naar het einde toe van Von Kapp knorde Dimitri Leue en vroeg hij welk beest dit was. Een meisje spurtte naar voor en riep: ‘Varken!’ waarop Leue lekker speels antwoordde met ‘Hoe noem je mij?’ en daarna de kinderen een raadsel gaf: ‘Het is klein maar in het Engels is het groot’. De drie biggetjes waren vroeger ook met vier bevestigde de Sprokoloog wiens kennis en kunde wij ondertussen toch stilaan in twijfel aan het trekken waren. Het leverde wel een swingende versie op van ‘Jailhouse rock’ in het Nederlands.

Na een luidkeels en snel geroepen ‘We want more’, in alle mogelijke combinaties (enkel met medeklinkers, klinkers en daarna ook samen kriskras door elkaar) waarbij Leue vakkundig de drie blokken van de concertzaal van CC Merksem uitspeelde, kwam hij bij Roodkapje vanuit het standpunt van de wolf. Op ‘A little less conversation’ hoorden we dat omavlees zo taai is, terwijl dat van Roodkapje goed is voor ‘een licht hapje’. Omdat het laaiend enthousiaste publiek nog meer wou, gaf Leue - ondertussen in wit Elvispak en ondersteboven op zijn handen opkomend terwijl hij door zijn benen tegen elkaar te slagen de toeschouwers extra oppookte - nog een tweede toegift in de vorm van een nummer dat de peperkoekenhuismuis bezingt.

Conclusie: Dimitri Leue bewees samen met de andere Von Kapps dat ie een superheld is en niet zou misstaan aan de zijde van Brie Larson. Want een vrouw uit de duizend, dat was net wat we wat misten op het podium dat nu uitsluitend door mannen bevolkt was.

< Bert Hertogs >