PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie ariana grande: excuse me, i love you ★★

maandag 21 december 2020Netflix

ariana

Wat een zielige vertoning is ariana grande: excuse me, i love you op Netflix. De concertfilm die Paul Dugdale regisseerde, slaagt er maar niet in – wellicht eigen aan de poppy R&B-songs van Grande – om op dreef te komen. Dugdale doet nochtans zijn best om het soffe optreden uit the Sweetener Tour in de Londense O2-arena wat dynamisch in beeld te brengen, door af en toe wat in slow motion te tonen, het publiek (met o.a. een beugelbekkie die bijna al haar elastiekjes uitjoelt) in close up in beeld te nemen of breed (zodat de oplichtende ringetjes aan die tienermeisjesvingertjes goed te zien zijn) of - dan toch – Ariana closer in beeld te nemen maar dan via een GoPro die een wat waziger beeld oplevert dan de HD camera’s. Dugdale kan het ook niet verhelpen dat Ariana’s show net als de artieste zelf gewoon flauw, sof en bij momenten gewoon doodsaai is. Dat de Amerikaanse blijkbaar vooral totaalshots wou hebben en niet te close in beeld wou, helpt de kijkervaring niet bepaald. Daarnaast blijkt ook dat Ariana in hetzelfde bedje ziek is als Dua Lipa en bij uitbreiding nog een rist andere popartiestes: ze geven geen hol (buiten het geld) om hun fans en stralen massa’s apathie en ongeïnteresseerd zijn uit. Dan moet je niet van ons verwachten dat dat ons enigszins zou boeien.

Geen woord rept de Amerikaanse artieste over de aanslag van 22 mei 2017, op het einde van haar optreden in de Manchester Arena in deze Netflixfilm. Laat ons toe dat toch wel bizar te vinden, vermits Grande er naar verluidt een angststoornis aan over gehouden zou hebben. Deel van een verwerkingsproces zou dan kunnen zijn om erover te praten, het ding bij naam te noemen, denken we dan. Niet dus in deze film, of het moet zijn dat het weggeknipt is wat dan weer een ongelukkige keuze zou zijn, wat ons betreft.

Het dateert namelijk van 4 juni 2017 dat we zelf Ariana Grande voor het eerst ‘live’ zagen optreden, op haar eigen benefietconcert ten voordele van de slachtoffers van die aanslag. Onder andere Take That en Coldplay gaven toen een mini optreden en speelden Ariana gewoon naar huis.  Om maar te zeggen dat Grande voor ons helemaal niet - letterlijk noch figuurlijk - groots is. Nee, eerder als een kindse huilebak, een truttemieke zeg maar. Zo zagen we ze tot op heden.

‘Excuse me, i love you’ versterkt dat beeld alleen maar op Netflix. Ach, wat hebben we sowieso erg te doen met (inter)nationale artiesten wiens leven o zo leeg is. Ook dat van Grande, die vandaag haar verloving aankondigde, haar tweede ondertussen - benieuwd of ze ook deze keer voor het zingen de kerk uitgaat - blijkt niet veel meer dan een aaneenrijging van een hoop leegheid, banaliteiten en uiterlijkheden. In die mate dat we met het kind te doen hebben. Als je niets interessants te zeggen hebt of te tonen, laat dan gewoon de concertregistratie zien, Ariana, zonder al die domme tussenfilmpjes over het backstage leven (‘Ik zou illegale merchandise willen kopen maar ik heb geen geld bij …’).

Zo wordt ze behoorlijk kinds geportretteerd in de manier waarop ze met haar boots wat zit rond te huppelen backstage. Boots die rechtstreeks uit Kinky Boots zouden kunnen komen, en dit kleine twintigertje geen meter vooruit helpen (net als het lange haar dat ze wat opsteekt) om haar er wat groter te laten uitzien (al dan niet via visueel bedrog).

Verder komt ze nog eens gigantisch dom over wanneer ze haar weg kwijt is in de O2 Arena. En daarnaast blijkt ze het erg belangrijk te vinden om het in haar concertfilm te hebben over haar hond die eens diarree had en welke kettingreactie dat allemaal veroorzaakte tot er zelfs een man van moest beginnen kotsen. Really? Of dat nog niet genoeg is ‘leren’ we dat ze het geweldig vindt om een van haar crewleden een horrorfilm voor te schotelen terwijl die er helemaal niet goed tegen kan. Als dat geen vorm van marteling is, dan weten we het ook niet meer.

‘Excuse me, i love you’ dat bijna 100 minuten duurt, is dat in zekere zin ook voor ons. Ariana’s hoge stem in combinatie met het gevoel dat ze je bezorgt dat ze als baby ooit de vibrator van haar moeder heeft ingeslikt, doen je al snel panikeren bij ‘God is a woman’ of je de rest van het concert wel zal aankunnen op je nuchtere maandagavondmaag. Zeker wanneer die ene erg hoge noot (die volgens ons Mariah Carey-gewijs op tape staat) een regelrechte aanslag pleegt op je trommelvliezen en je je meteen afvraagt of die nog de rest van al die vocale acrobatieën wel zullen aankunnen.  

Ariana Grandes imago is ook zo fake als wat, als je het ons vraagt. Zo komt ze over als braaf, schuchter, lief en ja ook wat saai. Maar backstage zie je haar spelen met een sekspop, hoor je haar praten over horrorfilms, diarree en kots ... En dat voor een popartieste die als ‘een prinses’ in de industrie zou beschouwd worden. Tijdens ‘Make Up’ zien we haar lipgloss op doen die ze nadien in de pit gooit waar de fans staan met de duurste kaartjes (op een paar kinderen na die hun goedkope balkonplaatsen te hoog vonden en begonnen te huilen door de hoogtevrees zodat Ariana’s moeder hen een gratis upgrade gaf voor de pit. Een tip dus voor je volgende Ariana Grande concert: koop de allergoedkoopste tickets hoog in de nok, en begin als een drama queen te panikeren dat het wel érg hoog is. Met wat geluk krijg je een betere plaats in de arena en kost het je niets.)

Interessant is dat Ariana Grande in ‘Make Up’ gaat voor de letterlijke interpretatie terwijl de song eigenlijk gaat over goedmaakseks. Laat ons toe dan al wat te beginnen schuifelen op onze stoel en moeite hebben met waar Ariana Grande voor staat. Ze lijkt ons dus 1/ veel minder premium dan ze zich voordoet in fotoshoots bijvoorbeeld en 2/ ze is vooral ook veel minder braaf dan ze doet uitschijnen.  Geen idee dus wat de LGBTQ+-gemeenschap zo geweldig vindt aan deze wat ons betreft hypocriete artieste.  Ja, ze blijkt een Democrate, want ze juicht wanneer ze te horen krijgt dat een afzettingsprocedure in gang gezet is tegen Trump, en ja, ze paradeert tijdens afsluiter ‘Thank U, Next’ op de catwalk met regenboogvlagjes terwijl in de visuals van ‘Break free’ ook de regenboogvlag te zien is. Verder heeft ze ook een danser in haar team die vrouwelijker beweegt dan alle danseressen op het podium samen. In Break Your Heart Right Back integreert de twintiger ook Diana Ross’ ‘I’m coming out’ wat ook een verklaring kan zijn waarom de holebigemeenschap haar omarmd heeft. En over muziek ‘lenen’ gesproken, voor ‘7 rings’ ging ze aankloppen bij de musical The Sound of Music. ‘My favorite things’ zit namelijk in die song.

Dat ‘lenen’ in combinatie met erg veel ingekorte versies van songs die we te horen krijgen tijdens het concert, toont muzikale en artistieke armoede aan. Op ‘Into you’, ‘Break free’ en ‘Tattooed Heart’ na vinden we de rest van Ariana’s songs in dit concert maar povertjes. ‘Tattooed Heart’ brengt ze trouwens op een klein rond podium tussen de Arianators die het meeste geld hebben met boven haar een halve bol waarop een maan geprojecteerd wordt. Op de zwarte paraplu’s na die op het ledscherm geprojecteerd worden achteraan het hoofdpodium tijdens ‘No Tears Left to Cry’, die een surrealistisch en droevig gevoel bezorgen, en stromend water die we zien vloeien uit een waterval richting de ronde catwalk, vooraan het optreden valt de show visueel wat tegen. Zeker wanneer er halfweg ook een roze auto met zwarte tags uit het podium verschijnt. Een joekel van een cliché als u het ons vraagt.

In ‘Tattooed Heart’ verwijst Ariana naar 1954, ver voor haar tijd wat haar hier ongeloofwaardig maakt. Ook wanneer ze even een filmpje maakt voor Mariah Carey is ze dat. We zien haar namelijk in de douches een clip maken voor ‘All I want for Christmas is you’. Maar ook dan geloven we de artieste voor geen meter. Dat Beyoncé en Whitney Houston haar inspireerden en de popsound uit de nineties doorschemert in haar eigen songs, krijgen we te horen. Voor alle duidelijkheid: Ariana is in 1993 geboren. Toen ‘All I want for Christmas is you’ uitkwam, was Ariana 1 jaar oud … Of hoe haar ‘muzikale invloed uit de jaren ’90’ volgens ons gewoon te hilarisch voor woorden is.

Na het zien van excuse me, i love you op Netflix, vat ik het graag samen met een song van Ariana Grande zelf: het kan zo moeilijk zijn om me te behagen.

< Bert Hertogs >

 De setlist:

  1. God Is a Woman
  2. Bad Idea
  3. Break Up With Your Girlfriend, I‘m Bored
  4. R.E.M. (ingekort)
  5. Be Alright
  6. Sweetener (ingekort)
  7. Side to Side (met lange outro)
  8. 7 Rings
  9. Love Me Harder (ingekort)
  10. Breathin
  11. Needy
  12. Make Up
  13. Right There (ingekort)
  14. You‘ll Never Know (ingekort)
  15. Break Your Heart Right Back (ingekort)
  16. NASA
  17. Tattooed Heart (met lange outro)
  18. Everytime (ingekort)
  19. The Light Is Coming (ingekort)
  20. Into You (ingekort)
  21. Dangerous Woman
  22. Break Free (ingekort)
  23. No Tears Left to Cry

Bis:

  1. Thank U, Next


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter