Recensie Love in the time of corona ★1/2

Ook al duurt de miniserie Love in the time of corona van Joanna Johnson maar twee uur (elk van de vier afleveringen duurt zo’n half uur), toch begint die danig te vervelen na verloop van tijd. Dat komt omdat er niet zo gek veel actie te zien is en er vooral (oeverloos) gepraat wordt, niet zelden over gevoelens. In die zin lijkt het wel dat iedereen zowat in therapie is bij iedereen. Maar vooral: de leukste ideeën zitten in de allereerste aflevering die met een knipoog naar de coronapandemie kijkt waar we nu met z’n allen een jaar in zitten. Daarna bleek de creativiteit blijkbaar op. Bizar ook is dat Disney+ een beleid hanteert dat waarschuwt voor gedateerde stereotiepe/racistische voorstellingen in Dumbo, de Aristokatten en Peter Pan. Kennelijk hebben ze de vierde aflevering van Love in the time of corona over het hoofd gezien waar de Venetianen wel erg stereotiep worden voorgesteld.

Sarah (Rya Kihlstedt) droomt ervan om voor haar werk naar Venetië te mogen op perstrip. Die zal helaas in het water vallen door corona. Ze is uiteen met Paul (Gil Bellows) waar ze zo’n 24 jaar mee getrouwd was, maar hun dochter Sophie (Ava Bellows) is nog niet op de hoogte. Op de avond dat het uit is met haar vriendje Jordan (Tyler Alvarez) wil ze bij haar ouders in hetzelfde bed slapen terwijl Paul van plan was om in de logeerkamer te slapen. Voor hun dochter kunnen ze dus niet anders dan doen alsof alles nog koek en ei is terwijl Paul ondertussen al een tijdje Gigi (Morgan Smith) heeft leren kennen. Hij moet kiezen bij wie hij in quarantaine gaat. Kiest hij voor een nieuw avontuur of wil hij zijn huwelijk nog redden? Op een dag krijgt Sophie een bericht van Gigi die haar volgt op Instagram. Ze ziet haar vader met Gigi op de foto … Gigi van haar kant tipt Paul dan weer dat zijn dochter op een lockdownfeestje was en zo (de gezondheid van) Sarah en Paul in gevaar brengt …

James (Leslie Odom Jr.) en Sade (Nicolette Robinson) zijn als jong koppel de laatste jaren uit elkaar gegroeid. Zij zorgde de ganse tijd voor hun eerste kindje, een dochter werd het: Charli. Hij focuste zich op zijn carrière. Nu hij samen met zijn vrouw in quarantaine zit, beseft ie hoe weinig hij er tot nog toe was voor zijn vrouw en Charli. In die mate dat hij nu pas merkt nauwelijks wat te weten wat zijn dochter het liefste eet bijvoorbeeld. Geconfronteerd met zijn afwezigheid als vader wordt ie dan ook helemaal wanneer hij merkt dat hij nauwelijks op foto’s staat met zijn dochter. Hij wil dan ook een betere work-life balance na corona behouden (wie niet?) maar het toegenomen geweld op zwarten maakt hem bang om van zijn dochter een grote zus te maken. Dat Sade zonder zijn toestemming rondbazuint dat ze aan het oefenen zijn om een tweede kindje te maken, brengt hem ook hoegenaamd niet in de juiste stemming. Zoiets hou je als koppel in zo’n vroeg stadium nog voor jezelf, vindt hij.

James broer Dedrick (Catero Colbert) verblijft tijdelijk in het gastenverblijf van zijn ouders omdat ie zonder werk zit. Hij verneemt dat zijn pa, waar hij al een tijd geen contact meer mee had, opgenomen is met een longontsteking. Uit de videocalls tussen zijn moeder Nanda (L. Scott Caldwell) en zijn vader Charles (Charles Robinson) zal al snel blijken dat Charles ook dementerend is. Dedrick zal mee voorbereidingen treffen voor het gouden bruiloft van zijn ouders. Maar kunnen de feestelijkheden wel doorgaan met corona? Is er een plan B? En wat met de dementerende Charles waar Nanda thuis niet meer alleen voor kan zorgen van zodra hij ontslagen wordt uit de zorginstelling?

Last but not least is er de ingewikkelde vriendschaps/liefdesrelatie tussen de non-binaire Oscar (Tommy Dorfman) en Elle (zeer innemend neergezet door Rainey Qualley). Ze zien elkaar graag en eigenlijk voelt Elle iets voor Oscar. Vooral wanneer ie in bad met haar stelt dat ie zich niet uitsluitend openstelt voor mannen, maar ook wel seks wil met vrouwen.  Hoewel buurman Adam (Emilio Garcia-Sanchez) niet haar type is, althans dat zegt ze, begluurt Elle hem stiekem wanneer hij zich buiten doucht na de werken aan zijn huis. Elle en Adam blijken na verloop van tijd wel wat gemeen met elkaar te hebben. Hij is schrijver en zij singer-songwriter. En allebei zitten ze met een joekel van een writer’s block.

Elle en Oscar regelen voor elkaar een online date. Die van Elle blijkt in geen tijd een afknapper onder andere omdat hij met haar het hele DC Universum wil zien. Wanneer zij hem afwijst blijkt hij nog seksistisch uit de hoek te komen ook door te vragen om haar borsten te tonen, want dat is het minste wat ze nog zou kunnen doen volgens hem. Oscar lijkt met Sean (Jordan Gavaris) echter wel prijs te hebben. Al is ie achterdochtig dat hij zelfs in coronatijden zich nog bezig houdt met enkele scharrels. Op een avond vliegen Oscar en Elle echter in de rode wijn en belanden ze tussen de lakens …

Love in the time of corona opent met Sade die James met veiligheidsbril, muts op en bandana voor neus en mond naar de winkel stuurt. ‘Als je niet terugkomt vertel ik de baby hoe dapper je was.’ klinkt het. Andere leuke en gevatte oneliners uit de eerste aflevering zijn: ‘It’s your lucky day because you can’t spell virus without U and I.’, ‘I like my virus like men. Easy to spread.’ en ‘It’s sex o’ clock’ zijn er maar enkele. Helaas blijft het daarbij en vervalt de miniserie daarna in zwakke(re) dialogen. Ook de acteerprestaties op die van Rainey Qualley na dan zijn niet om over naar huis te schrijven. Je ziet acteurs naast elkaar spelen in plaats van met elkaar.

Love in the time of corona is dus al met al een zwakke guilty pleasure om als tussendoortje vlug te consumeren. Als er iets sterk is aan het format dan is het wel dat het eigenlijk ook een soort voorlichtingscampagne is die de kijkers al dan niet op humoristische wijze in deze romantische dramedy toont dat bepaald gedrag risicovol(ler) is (dan anders in coronatijden).

< Bert Hertogs >