Recensie Jirp! ★★★★

Een bijsluiter of een disclaimer die iets zegt over de risico’s bij het lezen van kwaliteitskranten in combinatie met het nuttigen van de inhoud van een thermosfles, die zou best toegevoegd mogen worden bij het dagblad. Want Jirp (Michaël Pas die als een zakenman in kostuum een bijna 50 minuten durende voorstelling brengt voor 6-plussers) leest die en dat heeft in combinatie met wat er in zijn thermosfles zit, kennelijk invloed op hem. Niet alleen de krant, of drank, maar ook een vrouw in je leven kan kennelijk voor bijwerkingen zorgen. Je kan er plots van verschieten, een rode neus door krijgen of een wasknijper op je neus, zien we. Jirp is dan ook een bijzondere trip naar de verbeelding die de allerjongsten (nog) hebben en de kinderlijke verwondering, ook al lijkt het hoofdpersonage zich eerder tijdelijk te vestigen dan dat ie onderweg zou zijn. Ziet daar iets contradictorisch is? Nou en of!

Uitermate grappig is dat beeld om Pas in kostuum te zien terwijl ie badslippers aanheeft die totaal niet bij zijn chique kostuum passen. De tegenstelling is erg groot. Hij staat op het punt om zijn caravan uiteen te klappen. Maar eer hij daartoe kan komen, is het bijna tijd om te gaan slapen. Haalt hij het wel en kan er iemand komen helpen?

Wat Jirp zo leuk maakt is dat Pas, die de ganse tijd met de guitige blik van een kind staat te spelen, zowel de clown, de danser (hij gaat door de knieën en draait met zijn kont bv.), de mimespeler als de goochelaar in één mag zijn. En dat ie daar nog eens de klassieke ingrediënten bij mag halen ook, die niet alleen kinderen maar ook de volwassenen weet te boeien. De truc met het verdwijnende rode doekje krijgen we te zien bijvoorbeeld, of die met de 7 eieren die hij één na één na elkaar uit zijn mond tovert. Geweldig is zijn mimiek en het goochelen gaat de man goed af al vonden we die onderbroek- en onderhemdtruc net iets te – euh – doorzichtig. Neem dat laatste overigens vooral niet letterlijk, beste ouders.

Meneer Jirp blijkt ook een nieuwe man te zijn, want Pas zal koken voor zijn collega, het naamloze personage dat Gwen Berrou neerzet die zeer gretig mag plaatsnemen op een uitklapbare stoek aan een uitklapbare tafel. Maar die rol als nieuwe man, ligt Jirp toch nog niet helemaal wat moeiteloos op de lachspieren van de kids werkt. Ook wanneer bestek een eigen leven gaat leiden, en die zijn heus niet alleen want ook de washandjes, tandenborstels en zelfs een gordijn komen voor het slapen gaan tot leven, doet de kinderen reageren. Ofwel omdat ze denken te weten hoe dat kan. Ofwel omdat ze geen benul hebben en gewoon met grote ogen zitten te kijken.

‘Ei’ staat centraal in deze woordeloze voorstelling, zowel als voorwerp, maar ook als uitdrukking bij de allerjongsten als ze massaal afkeuren wat ze te zien krijgen. Foute lichaamshygiëne bijvoorbeeld. Zo’n ei is overigens mega straf, in combinatie met een lepel kan het blijkbaar de wetten van de zwaartekracht trotseren. Uit sommige komt gewoon de gekende gele en doorzichtige brei als je het breekt wanneer je aan het koken wil slaan, uit andere komt dan weer muziek!

Fred Heuvinck begeleidt als hond die koekjes op zijn hand krijgt als hij iets goed doet of geaaid wordt op zijn hoofd of aan zijn kin, de voorstelling op drums. Het  trio gaat in interactie met het publiek door het een aantal keer na elkaar 2 keer in de handen te laten klappen tijdens een percussief nummer. Heuvinck zorgt ook voor de live bruitage. Ook vanuit het geluid worden er dus leuke komische elementen toegevoegd aan de show.

Jirp is kortom een magische voorstelling die als een magneet je weet aan te trekken en in vervoering brengt.

< Bert Hertogs >