Recensie Emma Bale ★★

Toegegeven, onhandige vrouwen daar hebben we altijd al een boontje voor gehad. Schattig en sexy vinden we ze. Neem nu Emma Bale. Enkele jaren geleden zagen we haar op het sectorfeestje van de Mia’s in haar eentje wat rondwandelen in de hoop herkend en aangesproken te worden. We vonden dat zo schattig dat we haar even wilden aanspreken om haar te vragen of ze dat net aan het zoeken was. Maar het kon ook zijn dat ze de uitgang van de Vlaamse showbusiness zocht. Op dat punt leek ze alvast te staan toen ze dit jaar deelnam aan Liefde voor Muziek, dat voor veel artiesten een laatste reddingsboei is om hun carrière uit het slop te halen. Bij Emma is dat tv format kiezen een wat onhandige beslissing vermits haar debuutalbum Retrospect toen nog moest uitkomen. Een album waar bijna niemand op scheen te wachten als je de verkoopcijfers bekijkt. Kortom: ze is erin geslaagd om de media exposure niet of onvoldoende vast te houden.

Ook op Maanrock zou je verwachten dat Emma Bale toch een paar nummers zou brengen uit Liefde voor muziek. Niets van dat. Geen Boy Bye, My Heroics of Amour fou dus. Gevolg: een ronduit fletse show bracht ze met backings die via een track meeliepen en waar ze op drie nummers na haar volledige debuut liet horen. De zangeres bleek wat verkouden, dat kwam door de airco, wist ze. Vocaal bleek ze best wel ok zoals we noteren bij Trust issues: ‘Goed gezongen maar het blijft allemaal te vlak’ lezen we in onze notities.

Toch kiest ze om boven haar zwarte broek een wit topje te dragen. Zo eentje waarvan de bandjes constant van haar schouders vallen tijdens het bewegen. Kortom: de ganse tijd zag je ze sukkelen met de vestimentaire keuze die ze eerder die dag gemaakt had. Wanneer ze dan nog eens tijdens afsluiter, het snel meegeklapt Curaçao, over haar eigen voeten struikelt bij het dansen, vallen we helemaal voor haar onhandigheid.

Of wat te denken van het moment wanneer ze haar bandleden totaal ongeïnspireerd voorstelt (onze tip van de dag: bekijk de dvd Michael Jackson live in Wembley Stadion van 16 juli 1988, vele bands en artiesten kunnen daar overigens nog een puntje aan zuigen aan die speelsheid, die Michael weliswaar in 1992 al deels verloren was in Boekarest). Is ze aangekomen bij haar drummer dan geeft ze aan het publiek mee dat ie single is wat hij meteen corrigeert. Hoe pijnlijk is dat niet, dat je dat soort zaken als artieste niet weet van je eigen muzikanten? Overigens hadden we nooit het gevoel te kijken naar een band, eerder een paar sessiemuzikanten die Emma begeleiden. Nergens zagen of voelden we chemie op het podium. Op een fraai einde op orgel bij Cut Loose en een boeiende begeleiding op elektrische gitaar bij Moonlight na viel er overigens bitter weinig op muzikaal vlak aan te stippen.

Emma Bale lijkt dan ook als artieste te doen wat ze tijdens opener Amsterdam toont, ter plaatse trappelen, hier in het van links naar rechts wiegen met de heupen achter haar statief. Tijdens Run richt ze de micro naar het publiek zodat het even meezingt. Ook grappig, terwijl ze de song zingt, doet ze de kipchoreografie. Van dat dik feestje dat Emma Bale beloofde aan het begin van haar optreden kwam dus weinig in huis. Het publiek keek ernaar, checkte ondertussen de berichtjes op de smartphone of taterde, corona had duidelijk plaats gemaakt voor de Dutch disease op Maanrock, lustig verder.

Ook Emma Bale blijkt aan te voelen dat de zaak niet wil vlotten. Met ‘ça va? Dat kan luider!’ pookt ze het publiek op. Maar wanneer ze even het podium af gaat voor ze Mourning kan inzetten omdat ze last heeft van iets vervelends, komt ze al even klungelig over als Safi die maar liefst twee keer Rust moest hernemen tijdens haar voorprogramma, een nummer dat ie opdroeg aan Vincent Storme, voor het eerst live bracht en ‘goed’ wou doen. De eerste keer bleek ie een probleem te hebben met de monitors en haalde hij zijn hoge noten niet, de tweede keer was het weer wat anders en werd het duidelijk dat ie moeite had met die hoge noten, en op het einde van de derde poging stelde hij dat het misschien aan de in ears lag. Misschien ligt het aan een gebrek aan talent?

Talent, dat heeft Emma Bale (22) nochtans wél, dat bewees ze toch bij Liefde voor muziek. Alleen komt het er tijdens deze fletse show van haar er gewoon niet of nauwelijks uit en valt haar repetitieve choreografie te herleiden tot ‘huppel huppel, links rechts wiegen met de heupen …’. Ze heeft dus wel iets in zich maar haalt het er niet uit waardoor we haar niet zien groeien als live performer. Enkele jaren geleden terug zagen we ze aan de Slope op Rock Werchter. Achteraf hadden we krak hetzelfde gevoel in Mechelen.

Heel even begint het dan toch te dagen bij Emma wanneer haar fans en vooral dan iemand die ze kent in het publiek haar na haar set blijven smeken om ‘All I want’ te brengen. Na heel wat geaarzel, haar muzikanten zijn al weg, vangt ze uiteindelijk dan toch het moment en zet ze het refrein a capella in, al moet ze diep graven in haar geheugen hoe dat nu weer ging. Zingen doet ze uiteindelijk een fragment uit het nummer terwijl ze in dialoog gaat met het publiek dat ook een stuk voor zijn rekening mag nemen.

‘Wij waren Emma Bale’ zegt de blondine achteraf. Ook dat is op zijn zachtst gezegd vreemd terwijl zij en enkel zij Emma Bale(mans) is. Het is al even storend als een journalist die al dertien jaar onafgebroken de wij-vorm gebruikt in zijn recensies…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Amsterdam
2. Run
3. Long For
4. Trust Issues
5. Bad
6. Mind Games
7. Mourning
8. Get Back
9. Greedy
10. Cut Loose

Bis:

1. Moonchild
2. Curaçao
3. All I Want (Kodaline) (a capella en ingekort, verzoek van het publiek)