Recensie Cleymans & Van Geel ★★★1/2

Cleymans & Van Geel is een grap, maar wel een goeie. Dat bewees het olijke duo tijdens Maanrock in het park. Rode draad, slim bekeken hoor, door de show werd het feit dat Jelle een tijdje in Walem gewoond heeft en dus een maneblusser was. Sterker nog, hij heeft gestudeerd aan het lyceum van Mechelen. Als kind droomde hij er al van om eens op Maanrock te kunnen optreden. Als zestienjarige zag ie immers Cpex op de Grote Markt tijdens het grootste gratis stadsfestival van Vlaanderen zo herinnerde ie zich nog. Kennelijk is het hem nooit eerder gelukt om solo op de affiche te geraken, en ook niet met Spring (‘naast corona, de tweede pandemie’ aldus Jonas die ons echter geruststelde ‘ze zijn bezig met een vaccin’). Da’s om te rotten hé? Zeker, maar je legt zo ook de bal helemaal voor doel zodat Jonas Van Geel er verder hartelijk om mee kan lachen door bijvoorbeeld de Ketnetband te verwarren met Spring.

Nu, en dat is het grappige aan die twee vrienden, de ironie druipt er het ganse concert gewoon af. Jelle bijvoorbeeld is de beste zanger van de twee en toont dat niet alleen in ‘Ik wil dat ook’ dat halfweg via strakke drums lekker opentrekt en de brug van een onder andere op akoestische gitaar en toetsen begeleid ‘Aan de liefde ten onder’ die hij feilloos neemt. Bij ‘Als een leeuw in een kooi’ valt ons op hoe stevig Jonas’ stem aangedikt wordt door een echo effect op zijn stem te zetten. Jelle staat naakter op het podium op dat vlak en is ons dus integerder. De aanpak van het duo kan je nog het best van al vergelijken met hoe Dimitri Vegas and Like Mike de taken verdelen op het podium, de ene zweept het publiek als MC op (Jonas), terwijl de ander het échte werk mag doen. De rijkste van de twee – dat is toch wat Jelle beweert in zijn soloshow – moet dus het minst uit zijn pijp komen. Hoe typisch.

Wanneer ze aan de tweede toegift zijn aanbeland stellen de twee heren dat ze dat eigenlijk niet meer doen, covers brengen. ‘We zijn ermee gestopt. Dat was te gemakkelijk.’ waarop ze toch maar even fijntjes hun ontzettend goeie live band ‘Anne’, ‘Ik wil je’, ‘Dromen zijn bedrog’, en zelfs een groot deel van het Springrepertoire laten inzetten: met onder andere ‘Met de trein naar Oostende’, ‘Jan zonder vrees’, ‘Te min voor Anja’ en ‘Spring’ wat uiteraard instant tot stevig meegekeelde momenten leidt. Het brengt Van Geel tot de terechte nuchtere kritische noot: ‘Waarom zijde daar mee gestopt? Dommerik!’

Het grappige is niet alleen dat ze stellen dat ze geen covers meer doen terwijl ze de ene na de andere kort laten horen voor ze ‘Iedereen is van de wereld’, een cover van The Scene inzetten, maar ook daarvoor hebben we er maar liefst al vier gehoord. Logisch ook want met En Route van Tourist LeMC scoorden de twee in de hitparade dankzij hun deelname aan Liefde voor muziek. Ook een nummer van Willy Sommers en Emma Bale namen ze in dat vtm- programma trouwens onder handen. En in Mechelen grapten ze dat zij het waren die van Shawn Mendes’ Señorita een wereldhit maakten. Kortom: ironie, het omgekeerde zeggen van de realiteit, taalhumor (die ‘oe la la la’ en ‘Is het al zo laat’) en overdrijving waren stijlfiguren waar deze dertigers zich maar al te graag van bedienden.

Want bij dat lenen, bleef het niet bij. Al bij de start van opener ‘Pak me dan’ vinden we dat die bas en elektrische gitaarbegeleiding verdacht veel weg heeft van ‘Start me up’ van The Rolling Stones. Martine Tanghe is dan weer voor Cleymans & Van Geel wat Chris Lomme voor de Kreuners is, en in hun Emma Bale-cover ‘Gulzig’ waarin beider stemmen prima blenden, lijkt het funky en groovy arrangement wel erg hard op de sound van Clouseau.

En dan is er nog het lachen met de trukendoos die artiesten tijdens concerten open doen, maar waar ze zich uiteraard ook graag zelf maar al te graag van bedienen. Het publiek mee laten zingen? Check? Mee laten zwaaien? Check. Mee laten klappen, wanneer Jonas met ‘Waar zijn die handjes?’ refereert naar Regi bij de start van ‘Een keer’? Check. Het refrein helemaal aan het publiek over laten (bv. ‘Heimwee’) of zelfs de ganse song op de eerste zin na (‘Mia’)? Check. Het ‘oho’ laten zingen tijdens ‘Tijgers’? Check. Links en rechts uitspelen in een spelletje om ter luidste zingen tijdens ‘Baywatch begint’ (dat tevens een sterke solo op elektrische gitaar kent)? Check. Het publiek een choreografie laten uitvoeren tijdens ‘Als een leeuw in een kooi’? Check. Er zelf een poging toe wagen tijdens ‘Gulzig’? Check. Het publiek op één lijn krijgen door het ‘Awel goe’ te laten antwoorden op de vraag: ‘Mechelen hoe is’t?’ Check.

Conclusie: Cleymans & Van Geel zijn een (goeie) grap. Twee vragen stellen we daarbij: wanneer gaat iederéén dat doorhebben? En twee: Hoe lang duurt het voor die uitgewerkt is?

En Mechelen? Dat bleek - zoals steeds - het beste publiek van de drie optredens die Cleymans & Van Geel tot nog toe voor een normaal publiek bracht. ‘Amai u hebt er zin in’ klonk het dan ook al vroeg tijdens het optreden na ‘Ik wil dat ook’ en achteraf kregen we nog een compliment mee dat we heel gezellig waren. Of deze recensie dat ook is, is dan weer een andere vraag.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Pak me dan
2. Baywatch begint
3. Ik wil dat ook
4. Aan de liefde ten onder
5. Gulzig (cover Emma Bale)
6. Heimwee
7. Señorita (cover Shawn Mendes)
8. Een keer
9. Martine Tanghe
10. Tijgers
11. Als een leeuw in een kooi (cover Willy Sommers)

Bis:

1. En route (cover Tourist LeMc)
2. Iedereen is van de wereld (cover The Scene)
3. Mijn ex heeft een vrijer (cover Sex is on fire van Kings of Leon)
4. Mia (eerste zin a capella, de rest is voor het publiek zo lang die wil of de tekst kan zingen – cover Gorki)