Recensie Shang-Chi ★★1/2

Met Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings zet Marvel na Black Panther verdere stappen om zijn superheldenuniversum naar de huidige tijd te transporteren op het grote scherm. Kreeg de zwarte gemeenschap met Black Panther zijn vertegenwoordigers op het witte doek te zien, dan is het nu de beurt aan de Chinese markt die – slim zijn ze wel bij deze studio – aangeboord wordt. Dat dit een interessante marketingzet is en ze dat ook beseffen, mag blijken op het einde van de aftiteling. Dan krijgen we te zien dat er een vervolg komt van deze film. Maar de prent bezit ook enkele andere thema’s die volledig de tijdsgeest van nu uitademen. Komaf maken met een paternalistische samenleving waar enkel mannen het voor het zeggen hebben bijvoorbeeld. Op het einde van de film na de aftiteling zie je namelijk hoe een gemeenschap waar enkel mannen mochten trainen om het tot een krijger te schoppen, door Xu Xialing (Meng‘er Zhang) omgevormd is tot een plek waar mannen én vrouwen gelijkwaardig worden behandeld. Vraag is alleen of ze er goede bedoelingen op nahoudt. Want ook dat geeft deze film mee: dat je de erfenis bent van je voorouders met hun goede en slechte kanten: ‘You are a product of all who came before you, the legacy of your family. You are your mother. And whether you like it or not, you are also your father.’

In Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is Xu Wenwu (Tony Leung) duizenden jaren geleden in het bezit geraakt van de tien ringen. Die geven hem ontzettend veel macht en kracht. Macht die hij helaas gebruikte om de wereld te veroveren en hem onsterfelijk leek te maken. Met andere woorden, de ringen zijn in de verkeerde handen terecht gekomen. Maar in 1996 wordt hij in het dorp Ta Lo gestopt door Ying Li (Fala Chen). De twee worden verliefd op elkaar en krijgen twee kinderen: Shang-Chi (Simu Liu) en Xialing.

Jaren later zijn broer en zus het huis uit, en elk hun pad gaan bewandelen. Shang-Chi zou een klus voor zijn vader opknappen en drie dagen later terug thuis komen. Maar hij kwam niet terug. Zijn zus heeft jaren gewacht op hem en is uiteindelijk zelf ook vertrokken. Ze stichtte een vechtclub. Maar wanneer Shang-Chi met zijn vriendin Katy (Awkwafina die naar ons gevoel te groot en ongeloofwaardig speelt) de bus nemen, blijkt die vol mensen te zitten die het op hem gemunt hebben waaronder Razor Fist (Florian Munteanu). Zij willen blijkbaar zijn halsketting en zijn gestuurd door zijn vader die er in slaagt om dat van zijn zoon te bemachtigen. Shang-Chi gaat dan ook op zoek naar zijn zus om haar te verwittigen dat er krijgers op haar af komen. Hij denkt dat zij het was die hem een postkaart stuurde. Maar ook dat bleek tot het plan van hun vader te behoren. En die krijgers blijken zijn handlangers.

Hoewel hun moeder dood is, hoort Xu Wenwu haar roepen en gelooft ie dat ze opgesloten zit in haar dorp. In realiteit is het een monster dat steeds sterker wordt als het zich aan zieltjes kan voederen, die hem lokt. Een wezen dat ooit het onderspit heeft moeten delven tegenover een draak. Vandaar dat het een poort van drakenschubben gemaakt is. Het monster wil via Wenwu terug vrij geraken. Vandaar dat Shang-Chi (Simu Liu) en Xialings vader zijn handlangers opdracht geeft om Ta Lo aan te vallen. Zijn kinderen moeten dus partij kiezen. Steunen ze de dorpelingen van hun moeder en hun tante Ying Nan (Michelle Yeoh) en gaan ze de confrontatie aan met hun vader, of niet?

Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is zeker in 4DX een heftige film, denken we maar aan de pittige gevechtsscène in de harmonicabus, het snelle racen met een sportieve wagen, het aan hoge snelheid door het bos scheuren omdat de weg meteen achter je verdwijnt omdat het bos onmiddellijk terug sluit, de 1 op 1-gevechten en uiteraard de gigantische heroïsche finale. Gespetter, stoeltjes die heftig te keer gaan, en wind, zeer veel wind komt er dan op je af.

Toch is deze Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings niet helemaal geslaagd. Dat komt omdat er te veel in herhaald wordt, niet zelden mag Awkwafina bijna een papegaai spelen die kort nadat we iets vernomen hebben, het nog een keer in haar eigen woorden mag uitleggen. Op die manier wordt het niet alleen een lange zit, je krijgt ook het gevoel als kijker als dom beschouwd te worden. Hier onderschat Marvel zijn publiek, denken we.

Awkwafina’s rol is ook ontzettend voorspelbaar. Ze mag de ganse tijd het kneusje spelen die wat lijkt verloren te lopen in de film tot ze uiteraard haar kans krijgt en neemt om de film een alles bepalende wending te geven. Tot dan moet ze als verwesterde voor de humor zorgen, wellicht is haar daarbij ook gevraagd om te overacten, maar dat komt totaal niet goed over op het grote scherm (en al zeker niet in 3D) waardoor we ons gewoon bijna de ganse tijd ergeren aan Katy.

Wie wel voor de komische noot zorgt, is Trevor Slattery (Ben Kingsley) - die opgesloten is door Wenwu en wekelijks voor hem moet acteren - en zijn hundun – een mythologisch wezen uit de Chinese cultuur dat geen hoofd heeft - Morris. Zij blijken zeer goed in dood spelen te zijn: ‘Calm down, mate! I‘m not dead, it‘s just a performance! Now get down here and play along!’ wat steeds een goede overlevingstechniek is, ook al getuigt die van weinig moed.

< Bert Hertogs >