Recensie Loco ★★★★★

Waanzinnig mooi, intiem en tot in de puntjes verzorgd. Dat is de state of mind poppentheatervoorstelling Loco van Tita Iacobelli en Natacha Belova. De liefde kan iemand zot maken. Letterlijk ook. Dat zien we in hun voorstelling die de mosterd ging halen bij Dagboek van een gek van de Russische schrijver Nicolaï Gogol uit 1834. Gogol was 25 toen ie het werk schreef. Het worstelen van een twintiger met zijn gevoelens zit hier dan ook in verwerkt en blijft ontzettend herkenbaar. Maar vooral ademt Loco een fundamentele eenzaamheid van het zeer fantasierijke hoofdpersonage uit die in een samenleving leeft die hem niet ziet staan, en ja zelfs wat uitlacht. Een kopieerder is hij.

Op woensdagen mag ie op het bureau van de burgemeester werken. Daar wordt ie verliefd op Sophie, de dochter van de burgemeester. Die heeft - zo beeldt ie zich in - twee honden: Bijou en Magie (de pop gebruikt daarvoor het haar van Tita en Natacha om de honden uit te beelden, wat een geniale vondst in zijn eenvoud is). De honden schrijven brieven en laten hem die lezen. Zo komt ie te weten dat een kolonel, bankier, diplomaat of alleszins een hooggeplaatst persoon met Sophie mag huwen. Loco gaat dus over de onmogelijke liefde en de (seksuele) fantasieën van een man (hier o.a. te zien in een touche/touche pas-scène waarin de twee poppenspeelsters elkaars benen met elkaar verstrengelen op bed en ze ook wijd open doen bv.).

Popritchine zal echter steeds meer zijn eigen fantasieën gaan geloven en er zich naar gedragen. Zo spreekt ie met zijn kussen en droomt ie dat er een vis vanuit zijn bed wegzwemt. Dat zijn met stip op visueel vlak de mooiste scènes in jaren die we gezien hebben. Prachtig gestileerd en die minimal approach, daar hebben we altijd al een zwak voor gehad, ook hier. Genieten is het.

De gemeenteambtenaar die dertig kopies neemt per uur en dat een hele prestatie vindt, duikt in de krantenartikels die hij heeft bewaard. Vis aangespoeld in Duitsland zegt twee woorden, in China zijn twee koeien naar een supermarkt gegaan om er thee te kopen, maar vooral het terugkerend bericht dat de elite in Spanje geen opvolger vindt, trekt zijn aandacht. De man vraagt zich dan ook af waarom hij zich steeds tevreden heeft gesteld met een rol als ambtenaar. Vanuit de waanzin waarin ie verkeert, denkt én zich steeds meer naar gedraagt, ziet hij zichzelf als de nieuwe koning Ferdinand VIII van Spanje.

Op het werk weigert hij dan ook als enige recht te gaan staan wanneer de burgemeester binnenkomt want een staatshoofd doet dat niet. Dat levert in zijn ogen een ‘respectvolle stilte’ op van de rest. Om maar te zeggen dat zijn denkwereld wel erg ver verwijderd is geraakt van de realiteit.

Pittig detail: Gogol was zelf een ondergeschikt ambtenaar. Zijn hoofdpersonage zou dus wel eens ontsproten kunnen geweest zijn  vanuit zijn eigen situatie waar hij mogelijke toekomstvisies op projecteerde. Het absurde Loco geeft mee dat als mensen een rol van betekenis willen spelen in onze maatschappij, zich soms beter voordoen dan ze zijn en hun waanideeën voor lief nemen. En dat is niet zonder risico. Net als te hoge ambities koesteren zowel privé als professioneel. Op dat vlak zet deze voorstelling de kijker terug met beide voetjes op de grond.

< Bert Hertogs >