Recensie Rob de Nijs ★★★★★

Wanneer een artiest uit pure emotie de krop in de keel krijgt, niet meer verder kan zingen en het publiek reageert door als één man recht te veren om met een staande ovatie en een luid applaus hem een hart onder de riem te steken en waardering te tonen, dan weet je gewoon dat je op een uitzonderlijk optreden zit. Rob de Nijs wilde met dit concert in het Sportpaleis van Antwerpen afscheid nemen van zijn Vlaamse fans en hen een laatste keer trakteren op geweldige hits als: ‘Ritme van de regen’, ‘Het werd zomer’, ‘Bo’, ‘Foto van vroeger’, ‘Banger hart’ en ‘Malle Babbe’. En ja, soms wilde de stem niet helemaal meer mee en een enkele keer werd de tekst vergeten, maar wat wil je van een 78-jarige man die omwille van een pandemie twee jaar niet heeft kunnen optreden? ‘’t Is mooi geweest’ was in de eerste plaats een afscheid, een laatste geschenk van Rob aan zijn trouwe fans. En wat hebben we genoten van het optreden. Samen met 12.000 andere enthousiastelingen hebben we het cadeau dankbaar aanvaard en gingen we mee uit ons dak tijdens de heerlijke finale. Het concert werd een heus afscheidsfeest waar een laatste keer alle remmen los mochten terwijl Rob de Nijs zijn liedjes zong. En toen na ‘Niet voor het laatst‘ het doek uiteindelijk definitief viel over de live-concerten van Rob in Vlaanderen, bleven na het applaus alleen een eindeloos respect en geweldig mooie herinneringen aan een groots entertainer over.

Voor Rob de Nijs zelf het podium betrad, had hij eerst een paar gasten uitgenodigd om enkele van zijn liedjes te komen brengen. Eva De Roovere mocht de spits afbijten. Ze had gekozen voor de romantische ballade ‘Dit gekke leven’. Het was op zich heel mooi, maar ‘Annelies uit Sas van Gent’ vonden we nog mooier. Waarschijnlijk speelt het feit dat het beter in het gehoor ligt hier ook een rol. Ze mocht de fakkel doorgeven aan Paul Michiels die voor de gelegenheid zijn mondharmonica had meegebracht. Dat leverde tijdens ‘Ontmoeting’ een heel mooi samenspel op met pianist Frank Jansen. Maar ook hier vonden we het tweede nummer nog beter. ‘Zet een kaars voor je raam vannacht’ klonk aandoenlijk en gevoelig. Het was ook de eerste keer dat het publiek spontaan de rol van achtergrondkoor op zich nam. Het droeg alleen maar bij tot de speciale sfeer die dit nummer wist op te roepen. 

Günther Neefs tekende voor een geweldig sterke cover van ‘Jim’ waarbij hij met heel wat power toch de gevoelige snaar perfect wist te raken. En dan mocht het feest een eerste keer losbarsten op de tonen van ‘Zondag’. De wereld stond effectief een beetje stil voor de aanwezigen die zich in een roes van nostalgie mochten onderdompelen. Gitarist Jan-Peter Beijersbergen deed zijn duit in het zakje om er een stevige uitvoering van te maken en het publiek ging uit zijn dak. Tegen de tijd dat de overgang naar ‘Hou me vast’ kwam, was er van een zittend middenplein al lang geen sprake meer. Günther Neefs wist de sfeer er goed in te brengen. 

De laatste gaste die het publiek mocht opwarmen, was niemand minder dan Belle Perez. Na een heel vurige cover van ‘Open einde’ draaide ze de thermostaat een graadje hoger en vulde ze het Sportpaleis met latin-sounds. ‘Huis in de zon’ was een kolfje naar haar hand en het swingde dat het een lieve lust was. Het publiek was nu duidelijk opgewarmd voor de man van de avond: Rob de Nijs. 

Onder luid applaus en met een staande ovatie werd hij op het podium verwelkomd. Het was duidelijk merkbaar dat het warme onthaal hem wist te raken en de band zette ‘Hartslag’ in. De stem klonk bij de start erg breekbaar, maar bij ‘Ritme van de regen’ kreeg hij spontaan de vocale hulp van het publiek. Het mag dan wel van 1963 geleden zijn dat Rob de Nijs hier een grote hit mee scoorde, het was overduidelijk nog altijd een publiekslieveling. En hetzelfde kan gezegd worden voor ‘Het werd zomer’. De beelden op de schermen achter de band zorgden voor de romantische sfeer en Robs stem klonk warm als vanouds. Dit was puur genieten. De warme waardering van het publiek liet Rob de Nijs niet onberoerd. 

Bij ‘Eindelijk vrij’ werd het hem even te veel. We zagen de tranen op zijn wangen en hoorden de krop in de keel. Maar dan gebeurde er iets magisch. Het publiek veerde recht als teken van respect. Het applaus dat volgde was geen gewoon applaus, maar zoveel meer. Wederzijds respect werd tastbaar in een gebaar en een golf van liefde overspoelde Rob, de backing-vocals en de band. Het leek wel alsof Rob zijn tweede adem vond en gedragen werd door zijn publiek. 

‘Bo’ en ‘De Pieper’ deden terugdenken aan de optredens van vroeger en brachten de feestsfeer die we op een optreden van Rob mogen verwachten. ‘Ik laat je vrij’ zorgde voor het contrast en ging juist het romantische extra in de verf zetten. De strijkers wisten daarbij de juiste sfeer te zetten. ‘De moeite waard’ bracht ons in een jazzy sfeer. Christan Grotenbreg zorgde voor de saxsolo. Als verrassing kwam Robs zoontje Julius na dit nummer even op het podium om zijn pa een dikke knuffel te geven. “Was ik nog maar zo klein.”, merkte Rob daarna op. 

Rob de Nijs reeg nog enkele grote hits aan elkaar en bouwde op naar een stevige finale. De eerste tonen van ‘Banger hart’ hadden amper de achterkant van het Sportpaleis gereikt, of iedereen stond op de benen om luidop mee te zingen en te dansen. ‘Malle Babbe’ kreeg een 12.000-koppig koor dat ondanks de mondmaskers genoeg volume wist te produceren om de sfeer nog een beetje extra te boosten. Tegen de tijd dat ‘Zuster Ursula’ en ‘Jan Klaasen’ ten tonele verschenen, was het feest in volle gang. Rob de Nijs mocht een laatste keer het dak van het Sportpaleis spelen en nam die gelegenheid te baat. 

De slotboodschap van Rob de Nijs aan zijn trouwe fans was er eentje van vrede. Hij sloot zijn concert af met een hit uit 1985: ‘Alles wat ademt’. Daarna richtte hij zich een laatste keer tot het publiek: “Bedankt dat jullie me hier doorheen hebben gesleept. Het was hartstikke leuk.” En opnieuw viel een welgemeend en hartverwarmend applaus hem te beurt.  En zo nam Vlaanderen in stijl afscheid van een artiest die hen sinds de jaren ’60 een schat aan liedjes heeft bezorgd en ontelbare keren de sfeer wist te brengen tijdens concerten en optredens. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Dit gekke leven (Eva De Roovere)
2. Annelies uit Sas van Gent (Eva De Roovere)
3. Ontmoeting (Paul Michiels)
4. Zet een kaars voor je raam vannacht (Paul Michiels)
5. Jim (Günther Neefs)
6. Zondag / Hou me vast (Günther Neefs)
7. Open einde (Belle Perez)
8. Huis in de zon (Belle Perez)
9. Hartslag
10. Ritme van de regen
11. Het werd zomer
12. Eindelijk vrij
13. Eeuwig jong
14. Bo
15. De Pieper
16. Ik laat je vrij
17. De moeite waard
18. Tegen beter weten in
19. Zwanenmeer
20. Foto van vroeger
21. Zonder jou
22. Toerist in paradijs
23. Ik wil je
24. Banger hart
25. Malle Babbe
26. Zuster Ursula
27. Jan Klaassen
28. Alles wat ademt 

Bis:

1. Niet voor het laatst