Recensie The hand of God ★

‘Ik vond ‘m wel goed eigenlijk. Er zaten mooie beelden in. Maar hij was ook wel wat vreemd.’ Het gezelschap achter ons bespreekt The hand of God terwijl de aftiteling nog bezig is. Wat je vooral voelt is dat de vrouwen zich proberen aan te praten dat ze een fijne avond hebben gehad en zichzelf dus iets wijs proberen te maken. Neen, The hand of God, die verwijst naar de hands-goal van Maradona tijdens het WK in 1986 (de film speelt zich af in de tijd dat de beste voetballer ter wereld bij voetbalclub Napoli tekent n.v.d.r.) is géén goede film. De autobiografische prent van Paolo Sorrentino weet ons onvoldoende te boeien in die zin dat we ons achteraf zelfs durfden afvragen of we die überhaupt zouden hebben uitgezeten mochten we die thuis op Netflix bekeken hebben. In Venetië won de film echter de Grand Jury Prize en ook de hoofdrolspeler won een award. Het moet dus zijn dat we het weer goed mis hebben met onze analyse.

The hand of God draait om Fabietto Schisa (Filippo Scotti). Die zien we als tiener in de jaren ’80 opgroeien in een kleurrijke familie, een bont, chaotisch en druk allegaartje van figuren. Het narratief springt behoorlijk van de hak op de tak, zeker in het begin van de prent, om in het tweede deel veel meer rust en structuur te vinden wanneer hij een echte adolescent is. Een jongeman die voor het eerst seks zal hebben, met de barones, een gepensioneerde vrouw. Een jongere ook die, en dat is eigen aan de leeftijd, zich laat meevoeren door de gebeurtenissen van de dag.

Wanneer zijn ouders overlijden aan een CO-vergiftiging is hij niet bij hen op vakantie omdat Napoli speelt. Hij weet zich te overhalen om met een andere voetbalsupporter nog een stapje in de wereld te zetten en ergens naartoe te varen. Maar daar aangekomen blijkt alles dicht en van dansen komt er dan ook niets meer in huis. Zo’n tafereel herinneren we ook nog uit onze jeugd.

Alleen al de openingcredits zijn bizar, zo zien we de kust en een oldtimer daar rijden waarna er een zeer grote camerabeweging in een trek te zien is. Maar die blijkt totaal niet scherp op het grote scherm. Ook een scène op een boot is dermate gefilmd dat je bijna als kijker zelf zeeziek wordt. Hier is het Sorrentino die focust op de aantrekkingskracht tussen Fabietto en tante Patrizia (Luisa Ranieri). Die laatste zal later opgenomen worden omdat ze mentale issues heeft. Eerder zien we die volledig naakt op het dek zonnen, wat hilarische blikken van de mannen oplevert.

De prent toont de eerste helft bijna de ganse tijd foute humor, het soort waarbij je hoofd spontaan ‘nee’ gaat schudden. Er volgt commentaar over een dikke vrouw, een familielid wanneer die in het water springt. Er is de man die iedereen op de zenuwen werkt hoe je een gerecht moet maken waarbij hij de klemtoon legt dat je moet zeven. Die man heeft een elektrisch apparaat nodig dat ie aan zijn keel brengt zodat je zijn stem mechanisch vervormd kan horen als hij spreekt. Een familielid is zijn gezaag echter beu. Zij haalt prompt de batterij uit het toestel en gooit die in het water.

Niet veel later zien we een grootmoeder apart op een stoel zitten terwijl de rest aan tafel zit tijdens een familiefeest. Ze doet zich erg gulzig te goed aan een bol ricotta. De humor gaat er zo over en de personages zijn zo karikaturaal dat de film, nochtans een drama, bij momenten behoorlijk surrealistisch overkomt maar toch ook weer herkenbaar is.

Zo zien we volwassenen elkaar plagen (een vrouw wordt wijsgemaakt dat ze een hoofdrol beet heeft, waarna er opgebiecht moet worden dat dat een leugen is waardoor er schotels sneuvelen. Dan zien we enkele mannen naast elkaar aan tafel als kleine kinderen, met hun hoofdje naar beneden gericht, bang voor de felle reactie van de geplaagde vrouw. Hilarisch, herkenbaar maar vooral zeer kinds gedrag is dat van die heren. Ook zo wanneer een man die naar zijn poesje zoekt verschiet omdat er een beer uit het struikgewas opdaagt. Het blijkt geen echte te zijn, maar een verklede man. 

Uiteindelijk is het vele ‘nee’ schudden met ons hoofd om de bedenkelijke humor in het begin en het enkele keren naar onze klok kijken omwille van de spanningsboog die verslapt wat ons vooral bijblijft van het naar ons gevoel overgewaardeerde The hand of God.

< Bert Hertogs >
The Hand of God is nu te zien in een select aantal bioscopen en vanaf 15 december 2021 beschikbaar op Netflix.