Recensie The Sound of Music ★★★★1/2

‘The Sound of Music’ behoort tot de grote klassiekers van het musicalgenre. Om de zoveel jaar is er wel weer een revival van dit werk met de magistrale muziek van Rodgers en Hammerstein. Je hoort de mensen bijna denken: niks nieuws onder de zon. En toch is deze productie van Deep Bridge een absolute must-see. Buiten het feit dat deze musical sowieso al bulkt van de bekende melodieën, heeft het ook nog eens een verhaal dat op dit moment in de geschiedenis weer erg relevant is. Het is ook opvallend hoe dit historisch kader in deze regie van Stany Crets erg prominent aanwezig is. Maar misschien het aller belangrijkste argument waarom u naar deze uitvoering van ‘The Sound of Music’ moet gaan zien, is de fenomenaal sterke cast. Ianthe Tavernier portretteert een Maria die heel liefdevol omgaat met de kinderen, een naïeve vreugde kan opbrengen voor de schoonheid van de bergen, maar tegelijk ook een vrouw is met ballen aan haar lijf wanneer ze Kapitein Von Trapp eens goed vertelt waar het op staat. Koen Van Impe zet een erg geloofwaardige Kapitein Von Trapp neer en gaat naar de uiterste grenzen van zijn zangbereik om samen met Ianthe het publiek te trakteren op een liefdesduet. En dan is er nog An Lauwereins als  Moeder-overste die ons meer dan eens tot tranen weet te ontroeren wanneer ze ‘Bergen en Dalen’ zingt.

Deep Bridge’s ‘The Sound of Music’ start net als de film van weleer met de projectie van de namen van de castleden. Dit wordt gevolgd door de projectie van een krant die verhaalt hoe Duitsland Oostenrijk binnenvalt. Het is de perfecte manier om het verhaal van Maria en Kapitein Von Trapp te plaatsen binnen het historische kader van de start van de Tweede Wereldoorlog. Het is opvallend hoe in de regiekeuzes van Stany Crets dit element veel prominenter aanwezig is. In vormgeving en dialoog wordt veel meer nadruk gelegd op de historische realiteit waarin Kapitein Von Trapp gevangen zat. Hoe kan je Oostenrijker blijven en trouw zijn aan je principes en je vaderland wanneer het ingenomen wordt door een land wiens ideologie indruist tegen je eigen idealen? In de tweede akte is er een stevige woordenwisseling tussen Kapitein Von Trapp en zijn verloofde Barones Elsa Schräder die dit punt heel duidelijk stelt. Voor het eerst zagen we een uitvoering van ‘The Sound of Music’ waar het fundamentele verschil over samenwerking met de bezetter een duidelijk breekpunt is in de verloving. De kapitein en de barones gaan hier niet uiteen omwille van Maria, maar omwille van een andere visie op collaboratie. Fundamenteel verandert het niets aan de verhaallijn, maar het plaatst het geheel wel duidelijker binnen een historische achtergrond. 

Voor u nu in paniek schiet en vreest dat het allemaal een beetje te zwaar is voor u, kunnen we u geruststellen dat er ook heel wat vrolijkheid en humor te bespeuren valt in deze productie. Stany Crets zou Stany Crets niet zijn als hij niet ergens ook zijn eigen stijl van humor in de voorstelling kon verweven. In dit geval gaat het over het personage van Frau Schmidt dat vertolkt wordt door Maja Van Honsté. Gewoonlijk is de huismeid van de familie Von Trapp een grijze muis die amper opvalt. In deze uitvoering is ze de clowneske figuur die uit haar rol van stille dienstbode valt en wat luchtigheid brengt in de zaak. Het typetje is net absurd genoeg om er de hand van Stany in te herkennen en bepaalde spanningsbogen wat te verbreken, maar wordt spaarzaam genoeg gebruikt om de verhaallijn niet te verstoren. 

Wie absoluut geen karikatuur is, is Barones Elsa Schräder. Geena Lisa maakt haar musicaldebuut en mist haar start niet. Zowel in spel als zang weet ze te overtuigen. Samen met Peter Thyssen als Max Detweiler weet ze ‘Zo Bloedt de Liefde Dood’ , een eerder suf lied over het probleem van veel geld hebben, toch naar een hoger niveau te tillen. In spel komt Geena Lisa het best tot haar recht wanneer ze in het verweer gaat tegen Kapitein Von Trapp en de stelling inneemt dat je maar beter kan meewerken met de bezetter. Je krijgt hier twee krachtige karakters tegen elkaar en ook Koen Van Impe komt hier sterk uit de verf. 

Koen zet trouwens een geweldige Kapitein Von Trapp neer. Hij is rigide en onbuigzaam in het begin en ontdooit dan zichtbaar wanneer de muziek terug zijn intrede doet in zijn huis en in zijn hart. Zelfs het toneellicht werd er spontaan wat warmer van. Koen speelt niet alleen sterk, hij zingt ook erg voortreffelijk. Hij laat dit voor het eerst horen in de reprise van ‘De Muziek van de Hoogste Bergen’, de Nederlandstalige versie van ‘The Sound Of Music’. Samen met Ianthe Tavernier klinkt hij daar erg ingetogen. In het duet ‘Iets Goeds Gedaan’ zoekt hij de grenzen van zijn stembereik op wanneer hij hoog moet inzetten, maar hij haalt het. Er wordt hier niet naar beneden getransponeerd, maar Koen gaat naar de hoge noten om de tweede stem te kunnen doen boven de eerste stem van Ianthe. Maar de absolute lakmoesproef voor Kapitein Von Trapp blijft uiteraard ‘Edelweiss’. Daar moet hij zijn publiek weten te grijpen … en dat doet hij ook. Op het moment dat hij afscheid neemt van zijn geliefde Oostenrijk bezingt hij nog een laatste keer haar schoonheid. De krop komt hem in de keel en zijn familie moet hem komen ondersteunen. Het plaatje klopte en de emotie zat juist. Koen Van Impe slaagt met brio voor zijn examen voor de rol van Kapitein Von Trapp. 

Nu we het toch over emotie hebben, kunnen we niet om de prestatie van An Lauwereins als Moeder-overste heen. Om te beginnen dient gezegd dat de nonnen in het algemeen een fenomenaal sterke vocale prestatie weten neer te zetten, maar onze Moeder-overste kan met haar ‘Bergen of Dalen’, de Nederlandse vertaling van ‘Climb Ev’ry Mountain’, tot tranen toe ontroeren. De hele opbouw naar dit nummer is al heel emotioneel. Ianthe Tavernier zet een uiterst gevoelige en breekbare Maria neer die terug vlucht naar het klooster en daar op moederlijke toon wordt toegesproken door An Lauwereins. Die breekt dan uit in zang die krachtig doorklinkt, maar tegelijk ook boordevol gevoel blijft zitten. Het resultaat is dat wij (en we waren daarbij niet alleen) spontaan de tranen van emotie over onze wangen voelden rollen. En nu zou je denken: een verwittigde vrouw is er twee waard, maar op het einde van de show had ze ons weer liggen. Helemaal aan het slot van ‘The Sound of Music’ zit de reprise van ‘Bergen of Dalen’ waarbij drie nonnen het nummer inzetten, An Lauwereins mee overneemt en uiteindelijk de gehele familie Von Trapp bijspringt. En opnieuw grijpt het nummer ons naar de keel. Op zo’n moment weet je gewoon dat het goed zit; wanneer je zo mee kan gaan in het verhaal dat je tot tranen toe ontroerd kan worden door het lied en de zang. 

En dan moeten we het nog hebben over de absolute ster van deze voorstelling: Ianthe Tavernier. Al vanaf de eerste noten van ‘De Muziek van de Hoogste Bergen’ hoor je gewoon dat Ianthe vocaal heel erg sterk is. Je merkt het ook in de duetten die ze samen met Koen brengt. Telkens wanneer zij aan haar stuk van de partij begint, krijg je net dat tikkeltje ‘meer’ te horen. Het is dan ook niet te verbazen dat een klassieker als ‘Do-Re-Mi’ hoge ogen scoort bij het publiek. Het loopt zo lekker dat de zaal spontaan mee gaat klappen op het ritme van de muziek. En dat is voor een deel ook de grote kracht van een productie als ‘‘The Sound of Music’: het zit vol liedjes die in het collectieve geheugen van elke generatie gebeiteld staat. We moeten hier ook zeker even de tijd nemen om een dikke pluim te geven aan de jongeren die de kinderen van de familie Von Trapp spelen. In vroegere edities van deze musical struikelde de producties meer dan eens over een te zwakke kindercast, maar in de versie van Deep Bridge zijn ze erin geslaagd om een erg sterke groep jongeren te vinden. Aan de manier waarop Senne Vanwildemeersch er tussendoor even een erg hoge noot weet uit te krijgen, kunnen vele professionals nog een puntje zuigen.

Naast de bijzonder sterke vocale prestatie van Ianthe Tavernier, zijn we ook onder de indruk van haar spel. Je ziet haar Maria evolueren van een naïef meisje naar een sterke vrouw. Wanneer ze aankomt bij de familie Von Trapp wordt Maria neergezet als een onschuldig en wereldvreemd wezentje dat een spontane klik maakt met de kinderen. Ze wordt verliefd op die stoere marinier van een Kapitein Von Trapp en moet dan vluchten voor haar gevoelens. Wanneer ze bij Moeder-overste zit is ze uiterst breekbaar, maar wanneer ze Kapitein Von Trapp confronteert met het feit dat hij zijn kinderen niet kent, is Maria juist weer de vrouw met het hart op de tong die er niet voor terugdeinst om aan een meerdere haar ongezouten mening te geven. Ianthe Tavernier slaagt er hier in om van Maria een heel gelaagd personage te maken.

We zouden het nu nog kunnen hebben over het mooie decor, de leuke choreografie met verrijdbare elementen tijdens het nummer ‘Zestien, Dadelijk Zeventien’, maar we veronderstellen dat u ondertussen ook al begrepen heeft dat er over deze productie van Deep Bridge heel wat loftrompetten te steken vallen. Laat ons het als volgt samenvatten: deze versie van ‘The Sound of Music’ moet je absoluut gezien hebben.

< Sascha Siereveld >