PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Elvis ★★★1/2

woensdag 22 juni 2022Kinepolis Antwerpen

Elvis

Elvis, het jongste biografische muzikale drama is Baz Luhrmanns (59) zesde langspeelfilm als regisseur. Zijn debuut kende hij in 1992 met Strictly Ballroom. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat hij een productief regisseur is. Maar met kleppers als Moulin Rouge! (2001) en vooral het uitmuntende Romeo + Juliet uit 1996 heeft ie wel al behoorlijk wat sterke én kwaliteitsvolle films afgeleverd. Wat daarbij vooral steeds opvalt is de hippe montage, die bijna aanvoelt alsof je naar één lange videoclip aan het kijken bent. Ook bij Elvis is het niet anders en is het zeker de eerste minuten wat wennen aan de schreeuwerige tekst in verschillende lettertypes, de gigantische vertelsnelheid en de verschillende stijlen (zo integreert hij even de look and feel van een strip). Komt daar nog eens bij dat wij de film in Screen X zagen in Kinepolis Antwerpen waarbij er ook links en rechts op de muren geprojecteerd wordt en je komt ogen en oren te kort in deze duizelingwekkende rit. Maar dé verdienste van Elvis – en daar wordt te weinig bij stilgestaan door velen – is dat ie het stof afveegt dat toch wel wat op zijn catalogus de voorbije jaren is komen te liggen.

Want toegegeven, ook bij ons is ELV1S, een compilatiealbum van 20 jaar geleden, ergens verloren geraakt in onze cd-kast. Luhrmann slaagt er dus in om de King (hier neergezet door de onbekende Austin Butler) terug helemaal hip te maken. Dat doet ie ook door Elvis’ biografie te laten vertellen door diens manager Colonel Tom Parker (rol van Tom Hanks). Hij heeft de trucs rond misleiding geleerd op een rondreizend circus dat Elvis mee op sleeptouw neemt. Elvis zal echter niet als de headliner aangekondigd worden, maar is het eigenlijk wel. De vrouwen vallen voor hem omwille van hoe hij met zijn heupen en benen shaket. Dat is ook de reden waarom Parker zijn manager is geworden omdat ie zag dat hij iets veroorzaakte bij vrouwen, die de artiest als een verboden vrucht beschouwden. En verder was het ook een ongelooflijke opportuniteit om een witte artiest te tekenen die eigenlijk zwarte muziek brengt. Elvis’ muzikale roots ligt dan ook in Memphis.

Luhrmann brengt Elvis’ bio op een chronologische manier, weliswaar maakt hij soms sprongen vooruit en achteruit tussendoor, maar al met al is het een lineaire film geworden. De kijker krijgt ook mee in welk klimaat de artiest leefde en werkte. Segregatie, veiligheidsissues … het zijn thema’s die terugkomen. Veiligheid is er zo eentje dat Parker gebruikt om zijn artiest bij hem te houden in Las Vegas waar de manager grote gokschulden heeft. Maar door een deal van 1 miljoen per jaar voor zijn artiest en een oneindige kredietlijn die Parker aangeboden krijgt bovenop zijn gokschulden die kwijtgescholden worden, te bekomen wordt hij er zelf ook beter van. Hanks mag wat nuance toevoegen aan het personage. In Elvis wordt immers gesteld dat beiden maar al te best wisten wie de showman en wie de man was wie de rest belazerde.

Dat wil echter niet zeggen dat Elvis zo maar deed wat Parker hem om (commerciële) redenen vroeg te doen. Zo zal ie zich tijdens een concert dat gefilmd werd niet inhouden met zijn benen en heupen te schudden, hier op ‘Trouble’, wat Elvis in – jawel - de problemen doet komen. Hij wordt opgepakt door de politie. De enige uitweg is een andere coupe aangemeten krijgen en zijn legerdienst vervullen om als een goede Amerikaan daarna na zijn rebelse periode terug aan de bak te kunnen geraken.

Maar ook later zal er een verschil in visie komen tussen de zanger en zijn manager wanneer Elvis bijvoorbeeld een kerstspecial moet inblikken. Parker ziet het al helemaal voor zich: Elvis die een kersttrui aanheeft en die zal ook in de winkels liggen. Een show met elfjes, met nepsneeuw en een klassiek decor. De King gaat samen met anderen (rondom zich heeft hij een heel team verzameld met de jaren die allemaal betaald moeten worden…) voor een totaal andere aanpak. Hij gaat voor een rockshow die achteraf een eclatant succes blijkt … Maar het succes bij het publiek, de stress om er élke keer weer te moeten staan en de uitputtende optredens, eisen ook hun tol. Eerst wat zijn relatie met zijn moeder betreft, daarna met zijn vriendin en vrouw en tenslotte met hemzelf. Op dat vlak is Elvis’ verhaal er nog steeds een van deze tijd. Artiesten die met een burn-out kampen, work-life balance issues kennen, aan de medicatie, drugs en/of alcohol verslaafd geraken en zo hun doodsvonnis tekenen … Er zijn er zo velen die in die val getrapt zijn, trappen en nog zullen trappen.

Op dat vlak delen we helemaal de mening die door Elvis’ sluimert. Dat de showbusiness absoluut ook een donkere kant heeft. Wat ons dan ook zo boeit aan Hanks’ prestatie is dat hij Parker neerzet die tenminste transparant en open is naar zijn artiest toe, dat hij mensen belazert in een sector die belazert. Hij voegt daar ook fijntjes aan toe dat de rest ook profiteert van Elvis’ succes waardoor de zanger zich in een gouden kooi opgesloten voelt.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter