PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Zeemaal ★★★

woensdag 29 juni 2022Buurtcentrum Cortina Antwerpen

Zeemaal

Zeemaal is de vierde van vijf premières die Laika dit jaar in ons land op de planning heeft staan. Het is voorlopig en hopelijk ook de minste voorstelling die we zagen. Dat kwam omdat tijdens de première bleek dat Sien Vanmaele nog niet helemaal gerodeerd was. Je voelde haar zenuwen tot boven in de installatie, een kombuis, gieren, zeker in het begin van de voorstelling. Het doet wat denken aan een gastvrouw die een kerstmaaltijd heeft voorbereid en overstresst geraakt is om iets verkeerd te doen waardoor ze haar gasten in het begin van de avond niet zo’n fijne tijd bezorgt. Gelukkig weet ze die stress van zich af te schudden na verloop van tijd, door onder andere ons zelf relaxatie aan te bieden, terwijl haar toeschouwers suikerwier op hun ogen gelegd hebben.

De zee is alles, en alles komt uit de zee, weet Sien die ons vertelt hoe de oeroceaan ontstond en van daaruit de eencelligen en microalgen verschenen. Door die algen kwam er zuurstof vrij en werd het leven op aarde mogelijk. ‘Hoe zeer wij ook landdieren zijn geworden, wij komen uit de zee.’ weet de vrouw die ons door een zeemaal aan te bieden, door te zee te eten en drinken (via oerwater o.a.), een mogelijke oplossing zoekt om de natuur te redden in tijden van klimaatverandering. Over vijftig jaar zou het water tot aan Antwerpen komen, West- en Oost-Vlaanderen zouden onder water komen te liggen als de voorspellingen uitkomen. Andere weetjes om niet zo optimistisch van te worden zijn dat er 1000 schildpadden jaarlijks sterven door plastic die ze eten en in 2048 kunnen de oceanen leeg zijn door overbevissing.

Sien vertelt vanuit zichzelf. Hoe ze als achttienjarige in 2008 voor het eerst in zee ging met de zee. Hoe ze naakt in het door algen fluorescerend kleurende water ging. Hoewel de voorstelling voornamelijk bijzonder feitelijk en rationeel is, trekt de maakster dus niet zelden de sensuele, erotische kaart. Zo horen we haar naar het einde toe slurpen en vertellen hoe haar tenen gelikt worden. In zeewier ziet ze hoop voor de toekomst.

Kritisch is ze over haar jonge versie: ‘De enige connectie met die zee die ik had waren de fishsticks van de Aldi’. En ook een beetje later in haar leven zou ze culinair niet al te veel voorstellen. Want toen dacht ze dat ze kon koken door loempia’s te serveren op een blaadje sla.

In Zeemaal biedt ze ons echter een quasi maaltijdvervangend diner aan met onder andere oerwater, een spread van rode bieten, coquilles van koningsoesterzwam, vis-zonder-vismousse, chips van gezaagde zee-eik en we maken zelf zeemansboter en zeeravioli.  Dat laatste door een schijfje koolrabi te gebruiken. De voorstelling houdt zo het midden tussen een theaterproductie en een workshop.

Hoe zilte planten overleven in slikken en schorren en welke tactieken ze daarbij gebruiken, stipt ze onder andere aan en ze laat ons daarbij zeekraal, oesterblad en ijskruid eten. Die laatste gaat het zout via klieren uitstoten.

Het narratief van Zeemaal is onrustig net als de performer dat ook bijkomend was tijdens de première, al hebben we het gevoel dat het grotendeels zo gescript staat. Dat staat in schril contrast met de gekozen rustgevende muziek, eigen aan wat je te horen krijgt in heel wat restaurants (op de electrobeats na wanneer het fluorescerende karakter belicht wordt via blacklight). Het grootste spagaat levert dat op wanneer Sien het over haar relatiecrisis heeft waarbij zij door hem als doemdenker bestempeld werd en zij hem een klimaatontkenner noemde. Maar het lastigst van al hebben we het met een scène waarin we aan drie algen, zoals zeesla, mogen voelen en daarna ervan mogen eten. Op dat moment zijn onze vingers en die van onze buren al meermaals in onze mond gegaan. Vervolgens die verschillende vingers één stukje laten voelen, en dat dan aan elkaar doorgeven zodat ook de andere twee kunnen voelen, en daarna voorstellen om ervan te eten: sorry, maar los van de coronacontext waarin we tegenwoordig leven, is en blijft dat gewoon onhygiënisch. Ik zie dan ook maar één oplossing, ofwel die scène schrappen, ofwel drie zeeslablaadjes enz. voorzien. Voor elke toeschouwer één dus.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter