Recensie Mothering Sunday ★★★★★

De beste arthouse film van het moment? Dat is wat ons betreft Mothering Sunday in een regie van Eva Husson. Alice Birch (die we kennen van de prachtige serie Normal people die qua fijngevoeligheid ook resoneert in deze film) tekende voor het scenario naar de succesvolle roman van Graham Swift.

Toegegeven, doorgaans houden we niet van films met een trage storytelling. Maar in Mothering Sunday is het gewoon genieten van begin tot einde. Logisch ook dat kabbelende tempo, tot het drama toeslaat, omdat het verhaal gaat over de dienstmeid Jane Fairchild (subliem neergezet door de innemende Odessa Young) die een dagje vrij krijgt van het adellijke gezin, de door pijn en verdriet overmande Nivens, Godfrey (Colin Firth) en zijn vrouw Clarrie (Olivia Colman) omdat dat de gewoonte is in het Engeland van 1924 tijdens Moederdag.

Jane trekt, ze is immers een wees en heeft geen familie meer, naar Paul Sheringham (Josh O’ Connor) die verloofd is met Emma Hobday (Emma D’Arcy). Met hem heeft ze een stiekeme seksuele relatie. Ze weet dat ze niet zwanger van hem mag worden vermits hij van een andere stand is, en houdt zich loyaal ook aan die afspraak, ook al voelt ze met haar vingers aan het sperma dat ie achtergelaten heeft op de lakens. Tijdens een van hun afspraakjes stelt hij voor dat ze een pessarium zouden kunnen gebruiken zodat hij niet voor het zingen de kerk uit zou moeten gaan. Haar vergelijking om het zaad te planten in de grond, behoort tot de mooiste lijnen die we de laatste jaren in de cinema hoorden.  

Verrukkelijk is de cinematografie van Jamie D. Ramsay die op een voortreffelijke manier de poëzie van de woorden uit de roman omzet in een rijke beeldtaal. Een dromerige taal waarin we de wind bijvoorbeeld zien spelen met de haren van een fietsende Jane. Maar ook vaststellen hoe prachtig Young in beeld gebracht wordt, voornamelijk door gebruik te maken van natuurlijk (zon)licht.

Het zorgt ervoor dat Odessa Young in Mothering Sunday een fenomenale naturel uitstraalt. De hoofdactrice wordt hier lieflijk, ja zelfs intiem in beeld gebracht of ze nu in close up dan wel ten voeten uit getoond wordt. De lange shots waarin we de 24-jarige Australische naakt in het huis van de Sheringhams zien wandelen, maakt haar menselijk maar bezorgt de kijker tevens een dromerig prinsessengevoel.

Ramsay doorprikt dat niet veel later door de verfijnde manier waarop Jane bijna constant geportretteerd wordt te doorprikken wanneer ze zich op het stuk taart in de keuken stort en een biertje drinkt en daarbij een boertje laat. Het moet een van de meest spontane en contrasterende scènes zijn, die we sinds lang gezien hebben. De boer verraadt immers haar komaf en ware ik en de ganse scène ademt iets instinctiefs uit dat ver verwijderd ligt van de stijlvolle, verfijnde manier waarop ze verder voornamelijk in beeld wordt gebracht. Het sublieme van die contrasterende scène is de eenvoud, de herkenbaarheid ook. Daarna wordt Jane opnieuw in de dromerige sfeer geplaatst wanneer ze met haar fiets terug naar het landgoed van de Nivens rijdt waar haar droom helemaal uiteenspat. Een droom die ze dubbel beleefde, zo ziet ze Paul bijvoorbeeld nog in de spiegel terwijl ie al weg is.

Dat geliefden moeten sterven om tot een meesterwerk te komen, daarover gaat Mothering Sunday. Jane zal zich weten opwerken van dienstmeid, naar medewerkster van een boekhandel tot gevierd schrijfster. Maar deze prachtfilm is vooral een groot feest voor de vrouwelijkheid. Het is een zeer verfijnd, fijnzinnig Brits drama voor fijnproevers, het resultaat van een sterk scenario, prachtige cinematografie, regie, muziek (van Morgan Kibby) en last but not least een betoverende acteerprestatie van Odessa Young.

< Bert Hertogs >