Recensie Three thousand years of longing ★★★1/2

Een goed verhaal. Meer moet dat soms niet zijn om ons gekluisterd aan onze bioscoopstoel te houden. Het is ontegensprekelijk dé sterkte van Three thousand years of longing, het jongste romantische fantasy drama dat George Miller regisseerde. Samen met Augusta Gore baseerde hij zich op het kortverhaal The Djinn in the Nightingale‘s Eye van A. S. Byatt voor het script. Het is bijzonder jammer dat deze prent wereldwijd flopt in de cinema. Het is nochtans een degelijke film, maar ook niet meteen zo een die je per se voor het grote scherm hoeft te bekijken.

Dat de film ons bleef boeien heeft ook te maken met de zeer sterke, bij momenten teasende vertelstijl die Idris Elba als de djinn hanteert. Alithea Binnie (Tilda Swinton) is professor narratologie. In die hoedanigheid reist ze naar Istanboel om er een lezing te geven. Ze lijdt aan hallucinaties. Toen ze nog maar net aangekomen was in de luchthaven, had ze er al last van. Ze beweert tijdens haar gastcollege dat de wetenschap op termijn de verhalen, de overlevering, de mythes en legendes zal vernietigen. Het is dan dat ze tijdens een hallucinatie in de aula een ander wezen tussen de andere toeschouwers ziet zitten. Die stelt onomwonden dat wat ze zegt nonsens is. De vrouw valt flauw.

Medische verzorging heeft ze niet nodig stelt ze, en niet veel later bevindt ze zich in een winkeltje met snuisterijen. Haar oog valt op een wit-blauw flesje dat niet zo goed lijkt geblazen te zijn. Wanneer ze het in de badkamer van haar hotel open doet, komt daar de djinn uit die de kamer helemaal vult. Hij vertelt haar dat ze drie wensen heeft. Er wordt geklopt aan de deur. Room service is het met haar ontbijt. De djinn moet ze al meteen zien weg te krijgen.

Alithea is een Britse weduwe. Ook toen ze als kind naar school ging was ze eerder het eenzame type dat er niet bij hoorde. Dat schept al meteen een band met de djinn die soms wel heel lang opgesloten zat tijdens zijn leven. Hij begint dan ook drie verhalen te vertellen, dat van koningin Sheba wiens echtgenoot koning Solomon hem in een flesje heeft opgesloten, de concubine Gülten die koos om te sterven om zo bij haar geliefde te zijn, eerder dan haar derde wens te gebruiken om gered te worden en tenslotte de jonge vrouw Zefir waarop de djinn verliefd werd waardoor ie niet wou dat ze een derde wens zou doen.

Zo is ie uiteindelijk in het flesje dat Alithea gekocht had in de Grand Bazaar, terecht geraakt. Die verhalen overtuigen de Britse vrouw uiteindelijk dan toch om haar drie wensen te gebruiken. Ze komt dus terug op haar oorspronkelijk standpunt dat een wens doen een vergissing is. Maar ze is wel op zijn zachtst gezegd voorzichtig met datgene waar ze om wenst en ze doet dat niet alleen voor zichzelf ...

< Bert Hertogs >