PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie La ville des zizis ★★★

woensdag 21 september 2022Theatre National Brussel

La

De dominante man. Daarmee speelt de regisseuse Eline Schumacher in La ville des zizis. Uitgangspunt is de fictieve begrafenis van haar vader die geen vrienden zou hebben. Hij zegt haar in een gesprek dat ze wel acteurs zal vinden zodat ze niet alleen afscheid van hem zou moeten nemen. Want acteurs die kunnen spelen, en wenen, weet ie. Behalve dan een in La ville des zizis. Zelfs met een mentholstick die tranen moeten opwekken lukt het hem niet. Schumacher zet mannen die adolescent of ja zelfs puberaal gedrag vertonen letterlijk én figuurlijk in hun blootje en refereert daarbij onder andere naar musical, western en de popcultuur.

‘I’m on fire’ van Bruce Springsteen lijkt de man wel een goed nummer om dan te draaien. De tekst kent ie niet, maar wellicht is het een gepast nummer voor de begrafenis vermoedt ie. Er zit immers ook ‘Hey little girl’ in wat mogelijks beschouwd kan als een verwijzing naar zijn dochter. Ter info: de song gaat over een man die wakker wordt in het zweet verlangend naar een vrouw die hij begeert. Het voelt alsof ie in de fik staat wanneer hij plotseling wakker wordt. Niet meteen een nummer voor een begrafenis dus, tenzij je kiest om verast te worden, dan is het hilarisch om het refrein letterlijk te horen.

Een man zien we met zijn voeten tegen het handvat van de doodskist zodat ie kan pompen, een ander gaat erop zitten alsof het een rodeo stier is. Meteen is de sfeer gezet om de Amerikaanse machoman even vakkundig door de mangel te halen. Wanneer vijf acteurs met hun lange vesten en/of hoeden de scène op komen, straalt daar iets dreigends uit, iets intimiderends. De eerste film voor volwassenen die de vader zag was een spaghettiwestern met Clint Eastwood zo herinnert ie zich nog. Grappig wordt het wanneer ie stelt dat hij weliswaar niet houdt van paarden. De zes acteurs horen we vervolgens het thema uit Once upon a time in the West van Ennio Morricone a capella brengen op zo’n gekunstelde amateuristische manier dat het grappig wordt. ‘Het is mooi hé’ vraagt er een aan het publiek terwijl we net vaststelden dat die hoge noten toch wel wat te hoog gegrepen waren. Zelfoverschatting is dan ook een van de kenmerken van de alfaman.

Een skateramp met daarop palmbomen afgebeeld zien we terwijl er een verroest bbq-stel naar beneden daalt. ‘My bbq friends’ en ‘King of the bbq’ luidt het onder andere waarna de uitgelaten sfeer al snel omkeert als een van de zes met een tic nerveux (die schouder die op en neer gaat, net als het hoofd dat ie wat trekt!) een jachtgeweer bovenhaalt en dreigt om te schieten. De zes hebben het er ook over dat ze samen gebracht zijn door Eline en er ondertussen al een echte groepssfeer onder hen gekweekt is onder andere door een weekendje in La Roche samen door te brengen. Ook zullen ze met kerst samen met hun zessen zijn, zonder familie, geven ze mee. Spelletjes spelen hoort daarbij en ook elkaar plagen, want dat doen mannen onder elkaar. Een van hen is het zwarte schaap. Zijn onderarmen worden aan zijn bovenarmen gekleefd en vervolgens wordt ie in zijn blootje gezet. ‘Ik hou niet van groepen. Ik wil hun penis niet zien. Ik wil mijn penis niet tonen.’ zegt ie waarop Eline van aan de mengtafel te horen is en hem zegt: ‘Maar iedereen heeft ‘m nu gezien.’ Aan absurde humor dus geen gebrek.

Naast ‘Hotel California’ van The Eagles, een verwijzing in de tekst naar het gratis concert van Simon and Garfunkel dat de band in 1981 gaf in Central Park voor 500.000 mensen, passeert onder andere ook een choreo die refereert naar West Side Story wanneer de vader het heeft over dat ie vroeger voetbalde tegen de jongens van een andere wijk. Dan zien we de mannen met hun vingers knippen terwijl ze wat naar voor stappen. ‘Het is niet zo zeer de grootte die belangrijk is’ klinkt het in een gesprek wie van hen het verst kan pissen. Het gaat tussen Adrien en Jean-Baptiste om de meeste stemmen te krijgen van de anderen. Adrien haalt het uiteindelijk. Hij is dan ook de grootste van allemaal.

Een kortsluiting ontstaat wanneer het zeer lokaal geregend heeft op een doorschijnende oranje paraplu met een acteur eronder terwijl ‘J‘ai tout aimé de toi’ van Carmen Maria Vega te horen is. een cliché emotie die op zo’n clichématige manier op scène gebracht wordt, dat het hilarisch wordt. Hier gaat La ville des zizis dus verder dan enkel maar op humoristische manier kritiek geven op de man, ook kitscherige scenografieën als deze moeten eraan geloven.

En dan is er nog de skateramp waar iedereen zich vlotjes van laat af glijden nadat de boterhammetjes opgegeten zijn en de schoolbel te horen is. Behalve Thierry, die heeft schrik, die wil niet doodgaan. Hij heeft een zetje nodig om beneden te geraken. Op de tonen van Jump van The Pointer Sisters mét choreografie neemt het sextet afscheid van het publiek. De vrouwen voor ons houden hun hart vast wanneer ze beginnen te schudden met hun kontjes, een broek wat lager zakt en een hemd wat losser gemaakt wordt. Neen, dit is niet The Full Monty. Daarvoor moeten we onze fantasie maar gebruiken, wat er bijvoorbeeld gebeurd zou kunnen zijn in La Roche. Want iedereen weet: What happens in La Roche, stays in La Roche …

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter