Recensie Zaz ★★★★1/2

Het is 7 jaar geleden dat we Zaz nog eens live aan het werk gezien hebben in ons land. Van Gent Jazz, dat we toen voor de gelegenheid in onze recensie omdoopten tot Gent Zaz, is dat geleden. Niet dat de ondertussen Franse 42-jarige artieste in die tijd niet langs gekomen is in ons land, integendeel. Maar die concertdata tussen 2015 en nu lukten ons op de een of andere manier niet. Groot was dan ook onze goesting om deze Française nog eens aan het werk te zien. Wat het helemaal leuk maakte, was dat ze bij wijze van spreken in onze achtertuin optrad, in de Lotto Arena. Maar vooral: Isabelle Veronique Geffroy bleek er ook bijzonder veel goesting in te hebben om er alweer een fenomenale avond van te maken.

Een IT-issue bij Tele Ticket Service waardoor we even wat langer moesten wachten aan het loket waar guests hun ticket konden afhalen, kon absoluut de zin die we in dit concert hadden niet drukken. Plaatsgenomen in de zaal bleek dat er links en rechts nog wel wat kleine restjes lagen van de confetti die Camille het afgelopen weekend in de lucht had laten smijten. Zaz stond overigens op hetzelfde podium als de West-Vlaamse. Een podium dat van PSE Belgium is. Koos de West-Vlaamse voor twee ledschermen die als een modern doek gebruikt werden tijdens haar show, dan koos Zaz voor de heerlijke charme van een rood gesloten doek en witte lampjes op het podium die meteen een nostalgische, gezellige clubsfeer wisten op te roepen. En hoewel Zaz voor een tiende van het publiek optrad van Camille het voorbije weekend in de Lotto Arena, zette ze een volledig live concert neer dat tien maal beter was dan dat van de Wevelgemse.

Openen deed Zaz haar Organique Tour, die stilaan op haar laatste benen loopt, met ‘Les jours heureux’. Van helemaal rechts achter in de zaal kwam ze het middenplein op om zo door de rijen zittende toeschouwers te wandelen, richting linker tribune om vervolgens terug te keren naar de frontale tribune en via onze rechter tribune de trap naar het podium te vinden. Het verrassingseffect voor het publiek was groot. Meteen werden de smartphones bovengehaald om dat moment vast te leggen. Maar vooral: iedereen in de Lotto Arena zat meteen in het moment. Laat ons zeggen dat het toch wel atypisch is voor een concert op Vlaamse bodem dat het publiek meteen vanaf de allereerste seconde in het concert gezogen wordt en meedoet. Meestal houden Vlamingen er nu eenmaal een afwachtende houding op na. Niet dus hier.

Wat wij vooral opmerkelijk vinden en wat overigens behoorlijk zeldzaam is, was dat Zaz in de Lotto Arena er stond met dezelfde energie, het zelfde dynamisme en vooral ook de feilloze zang met haar kenmerkend wat doorrookt stemtimbre. Haar zien dansen, springen, door de knieën gaan, op de knieën gaan zitten tijdens een fenomenale gitaarsolo (tijdens Laissez-moi’), werkte zo aanstekelijk dat de fans in geen tijd ook mee aan het dansen sloegen, de smartphone lichtjes bovenhaalden (tijdens ‘À perte de rue’ bijvoorbeeld), een melodie mee- of nazongen, of zelfs mee in dialoog met de artieste begonnen te scatten. Ze heeft nog altijd die je ne sais quoi, die sprankel, dat vuur in haar als ze op de scène staat. Nergens merk je maar een vleugje van routine, wat helaas bij veel van haar Engelstalige collega’s wél eens het geval durft te zijn.

Het concept van de show, waarbij de vier elementen – water, aarde, lucht en vuur – centraal stonden legde ze uit in het Nederlands. Dat was zo’n lap tekst dat ze wou lezen waarbij ze ook een aantal keer een paar tongbrekers tegenkwam, dat het feit alleen al dat ze zich hieraan überhaupt wou wagen bijzonder veel indruk maakte op de Vlamingen in de zaal die uiteraard het Frans voldoende machtig zijn om ook haar Franstalige bindteksten te verstaan. Daarin had ze het onder andere over dat je geluk zelf maakt én dat uit je comfortzone treden bijzonder interessant kan zijn, daar ligt een hele wereld immers om te ontdekken. Zaz is ook een artieste die tijd maakt voor haar fans. Wie de hand met haar wou schudden vooraan het podium toen ze met haar band aan het buigen was, kon dat. Een fan die een plaat wou laten signeren door haar, kreeg dat uiteindelijk ook dankzij een attente zaalmedewerker van Neuropia die een stift bijhad voor elkaar. Kijk, het is in zo’n dingen dat het verschil gemaakt wordt naar de fans. Fraai om zien.

Twee gitaristen, een bassist, een drummer en een pianist had ze bij. En die zorgden voor een heerlijk warm en doorgaans ook vrolijk uptempo klankbedje. Boven het podium hing een luster zodat de woonkamersfeer meteen gezet werd. Ook stond er een (kunst)boom achter de drummer, brandde Zaz een kaars en ging ze even op een trap terwijl haar donkere backdrop veranderd was in een sterrenhemel.

Al van bij de start met ‘Les jours heureux’ en ‘Imagine’ was het feest in de Lotto Arena. Het publiek klapte danig in de handen mee op het ritme van de basdrum, en keelde ‘oho’ mee tijdens ‘Si jamais j‘oublie’. Het was kortom al meteen duidelijk, dat haar unieke blend tussen Franse variété, chanson, jazz, soul, swing (zoals te horen in ‘Les passants’) en akoestische muziek bijzonder goed gesmaakt werd.

We telden zo veel hoogtepunten dat we de tel bijna kwijt geraakten: ‘Qué vendrá’ waarbij Zaz de micro ook naar het publiek richtte, een fel meegeklapt ‘Comme ci, comme ça’, het zeer vinnige ‘Laissez-moi’, ‘On s‘en remet jamais’ waar de bas lekker mocht doorklinken (overigens was de geluidsmix vanaf de start al van een ongezien hoog niveau), een op het ritme van ‘We will rock you’ meegeklapt  ‘Éblouie par la nuit’, ‘On ira’ en ‘Je veux’ waarbij Zaz de klank van een trompet nabootst, horen ontegensprekelijk in dit lijstje.

Veruit qua inleving vonden we ‘Si je perds’ het aller strafste van de avond. Hier zagen we niet alleen een steengoede zangeres aan het werk, maar ook nog eens een verdomd straffe performer die met die wit-blauwe hectische belichting en combinatie met het uitroepen van enkele zinnen, zich bijzonder sterk inleefde in de song in combinatie met een briljante contrabaspartij. Kortom: zo veel feest- en levensvreugde kregen we op ons bord bij Zaz dat ie-de-reen meer dan een uur en drie kwartier nadat het concert begonnen was het leven plots door een roze bril zag. Wat een show!

< Bert Hertogs >