Recensie A symphonic evening with ★★★★

“Karen heeft het weer gedaan!” klonk het uit de mond van Gene Thomas na haar Pet Shop Boys-cover ‘Rent’ tijdens A symphonic evening with. En of ze het gedaan had. “Meestal als artiesten badend in het zweet ontwaken na een nachtmerrie is dat er een waarbij ze ofwel naakt op een podium staan ofwel hun tekst kwijt zijn.” voegde ie eraan toe. “Ik heb geen idee wat ik moet doen. OMG! Ik ken diene tekst niet” klonk het daarvoor wat paniekerig uit de mond van Karen Damen naar Walter Proost, de dirigent van European Philharmonia die dan maar besloot om de song neer te leggen en opnieuw te starten. Damen dacht dat ze ondertussen de tekst terug kende maar twijfelde. Gelukkig kwam Sean to the rescue met zijn smartphone waarop ie de tekst van de song even op het internet opgezocht had. Het zou wel eens de running joke “Kent ge uwen tekst?” voor de volgende maanden en misschien wel jaren kunnen worden die de voormalige rosse van K3 wel eens zou kunnen blijven achtervolgen in de Vlaamse muziekindustrie.

Aan haar hart liet Karen het uiteraard niet komen. Als er een artieste is die in Vlaanderen rondloopt die zichzelf kan relativeren (waar al de rest nog een puntje aan kan zuigen) dan is zij het wel. Zo’n artiesten genieten dat ook bij mij bakken krediet omdat ze gewoon niet naast hun schoenen lopen. Het moet trouwens gezegd, met die oversized groene geruite broek en vest aan over een zwarte dikke pull zag Karen er wat uit als een clown maar dan zonder rooie neus, kleurrijke bolhoed of veel te grote schoenen aan. Het voorval paste dus wat ons betreft perfect bij hoe ze zich gekleed had voor deze avond in de Mechelse Sint-Romboutskathedraal. Wat het helemaal zo grappig maakte was dat net daarvoor Damen stelde dat ze de tekst van een nummer zeer belangrijk vindt, en met een kwinkslag als voorbeeld naar ‘Oya lele’ verwees uit haar K3 repertoire.   

Die luchtigheid was best ook wel welgekomen. Want dat ze ook het veel donkerdere werk aankan bewees ze in het knappe Amy Winehouse-nummer ‘Back to black’ dat ze samen met haar collega Sean Dhondt bracht die in de versiering van zijn noten een Oosters getinte vibe in het nummer stak. Sean ontpopte zich tijdens A Symphonic evening with zo waar tot een meer dan degelijke crooner toen ie onder andere ‘Smile’ bracht waarbij we de prachtige klanken van onder andere het klokkenspel, de strijkers en de vibrafoon mooi konden horen. Verder sneed ie ook nog de Sinatraklassieker ‘Strangers in the night’ aan waarin we de bongo’s op het einde aan het werk hoorden. 

Tijdens ‘Nothing breaks like a heart’ kreeg Karen vervolgens moeiteloos en vooral spontaan de handen van het publiek op elkaar. Sean hoorden we eerder als we goed geluisterd hebben Billy Oceans ‘When the going gets tough’ hoger zingen dan het origineel, wat verrassend goed uitpakte tijdens een heerlijk arrangement waarbij onder andere de sax en de elektrische gitaar mochten schitteren.

Dé sfeermaker van de avond was echter met stip Gene Thomas die geweldig straffe nummers bovengehaald had die perfect tot hun recht kwamen samen met het European Philharmonia. Zeker, zijn Elton John cover ‘I guess that’s why they call it the blues’ vonden we wat grain, body, diepgang, ja noem het gerust maturiteit missen. Deze versie kwam ons te braaf, te clean, te gelikt over hoewel we de solo van de altsax wel konden smaken.

Maar met ‘Kom wat dichterbij’ met gitaarsolo en uiteraard een belangrijke hoofdmelodie op toetsen en vooral ma-gi-stra-le versies van ‘Never tear us apart’ waarbij de strijkers hun violen kort aanstreken en de sax ook lekker mocht doorklinken naast de drums en de gitaar, een bijzonder straf ‘Alone’ van Heart dat start en eindigt met de piano maar waarin ook de violen en de elektrische gitaar optimaal tot hun recht kwamen, een verrassend ‘On and on’ dat met een live orkest ook zeer goed bleek te marcheren, ook al is het origineel eigenlijk een dancesong, en tot slot een fe-no-me-naal ‘Music’ van John Miles, waarbij het niet alleen smullen was van de sublieme orkestratie die het orkest live uitvoerde met onder andere een geweldige gitaarsolo, cellosolo én extra bombast die de pauken toevoegden, maar ook van de lichtshow die de Sint-Romboutskathedraal ondertussen verlichtte, kende deze A symphonic evening with vele hoogtepunten.

Of hoe een uitstekend concert op locatie alweer aantoonde hoeveel meerwaarde dat een doorwinterd muziekjournalist kan bieden. Maar vooral ook, je merkt dat artiesten dat ook graag doen, om eens buiten de platgetreden paden van de typische schouwburgen op te treden. En wat meer was, het was allemaal ook nog eens voor de goede zaak.

< Bert Hertogs >

De setlist:   

1. Elvis Medley - orkest
2. Killer Smile - Sean
3. Bad Things - Karen
4. Kom wat dichterbij - Gene
5. Als de nacht van toen - Sean
6. Houd de dief – Karen 
7. Voor haar - Gene
8. Leef - Sean
9. The closest thing to crazy - Karen
10. I guess that‘s why they call it the blues - Gene
11. When the going gets tough – Sean
12. Back to Black Karen en  Sean
13. Never tear us apart - Gene
14. Smile - Sean
15. Rent - Karen
16. Alone - Gene
17. Strangers in the Night - Sean
18. Nothing breaks like a heart - Karen
19. On & On - Gene
20. 1984 - Sean
21. Just my imagination - Karen
22. Music - Gene

Bis:

1. Thank you for the Music - tutti