PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie One song ★★★★1/2

vrijdag 24 maart 2023deSingel Antwerpen

One

One song. Meer heb je niet nodig om een publiek vakkundig op te zwepen. Dat bewijst Miet Warlop in deSingel. Zelden hebben we de toeschouwers zo opgewonden de Rode Zaal weten te verlaten. De gangen richting de traphal vulden zich vol extreem positieve vibes. Geheel terecht overigens voor deze performance die vorig jaar in première ging op het Festival d’Avignon.

8 performers zien we maar liefst op de bühne die stevig knipoogt naar sport. Koud fel wit belicht de artiesten terwijl ze opwarmen. Hun armen zwieren ze rond, ze stretchen zich, of voeren zelfs al enkele boksmoves uit. Op de tribune achter hen vinden we enkele supporters. Hun supporterssjaals steken ze de lucht in wanneer er iets te vieren valt, ze moedigen aan, doen het gezelschap versnellen wanneer ze steeds feller in de handen klappen en op de tribune stampen maar richten hun blik ook naar beneden, hun handen leggend op hun voorhoofd bij tegenslag.

En dan is er nog de commentator. Hier een vrouw die ook iedereen voorstelt voor de wedstrijd begint in de kenmerkende stijl van een commentator, (extreem) wervend tot ze halfweg is en de slappe lach krijgt wat zo aanstekelijk werkt dat het publiek niet anders kan dan ook in de lach te schieten terwijl de atleet/artiest in kwestie er doodserieus bij blijft staan.

Want dat de artiesten ook atleten zijn in One song tonen ze niet veel later. De violiste zien we bijvoorbeeld de ganse tijd met 1 been op de balk haar snaarinstrument bespelen, de zanger doet het terwijl hij op een rollende band loopt of terwijl ie pingpongballen die hem worden toegesmeten uit een machine terug richting het publiek slaat met zijn pingpongpaletje. De contrabassist bespeelt dan weer zijn instrument al liggend terwijl ie sit-ups uitvoert. En de drummer? Die beweegt tussen 4 troms die verspreid over het toneel staan terwijl de toetsenist het van zijn springplank moet hebben om zo aan de toetsen van zijn klavier te geraken dat bovenaan een houten klimrek van een turnzaal hangt. Via de springplank kan ie trouwens ook snel de basdrum beslaan.

Héérlijk is de manier waarop alle artiesten een voor een plaats nemen aan hun turntoestel en instrument. Het is de metronoom die het allemaal voor het zeggen heeft, die het ritme bepaalt. Maar vooral ook diegene die het toestel zo instelt. Een coopertest zien we het gezelschap in het begin afleggen tot ze een voor een hun plek opzoeken en zo de opbouw van de song vanuit ritme kan beginnen.

“Ren voor je leven totdat je doodgaat, totdat ik doodga, totdat we allemaal doodgaan.” klinkt het. Een uur later vallen ze een voor een neer, zowel de supporters als de artiesten/atleten. Zelden wist een voorstelling de ratrace van onze huidige prestatiesamenleving zo indrukwekkend neer te zetten op de bühne.

Zeker, rond de vijftigste minuut zakt de voorstelling even in wegens de te repetitieve handeling alsook de tekst die zich steeds herhaalt. Soms hypersnel, dan weer in slow motion. De variatie komt daar net een fractie te laat volgens ons. Maar verder noteren we vooral dat we ein-de-lijk nog eens een voorstelling gezien hebben die verbaast, verbluft, anders is dan al datgene wat we al zo vaak gezien hebben. Iets dat origineel is quoi. Maar bovenal energie en dynamische uitstraalt dat zo aanstekelijk werkt dat de vonk moeiteloos overslaat op het publiek dat een uurtje later helemaal opgeladen en hyper excited de zaal verlaat.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter