Recensie De grote ik heb hier geen zin in show ★★★★

De kleine gedragingen van mensen een podium geven en zo in de spotlight zetten. Dat doet Theater Artemis met hun jongste kleutervoorstelling De grote ik heb hier geen zin in show die inzoomt op de verlegen, schuchtere mens want extraverten krijgen al zo vaak een podium. Na de Man die alles weet en de Onzichtbare man is dit de derde show voor kleuters die Jetse Batelaan regisseerde. Gastheer en muzikaal leider is Keimpe de Jong die plaatsneemt achter alle instrumenten en daarbij de kartonnen bordjes van zijn eigen beeltenis een voor een vervangt door zelf achter zijn uitgespaarde hoofd te gaan zitten, net zoals je bij attractieparken ziet. De alt- en baritonsax, sax, de drums, percussie, toetsen, klokkenspel en bas neemt ie onder andere daarbij voor zijn rekening zodat stap voor stap de muziek ontstaat, refererend naar de showorkesten van weleer die deze voorstelling begeleiden terwijl de kinderen en hun ouders mogen meezingen of in de vingers knippen.

Spelen met verwachting doet De grote ik heb hier geen zin in show ook. Door herhaling al komisch stijlfiguur te gebruiken onder andere, maar vooral ook door zo vaak het theaterdoek te openen en te sluiten. Na verloop van tijd zien we immers maar liefst vier doeken die open en toe kunnen, het buitenste wat oudere oranje-rode, het nog kraaknieuwe donkerrode erachter, een goudkleurig exemplaar en een zilveren. Alle moeten ze proberen gênante situaties proberen te maskeren, maar de toeschouwer zal toch steeds een voyeuristische getuige zijn, en het doek zal net traag genoeg sluiten om de scène nog net dat ietsje meer awkward te maken voor wie er achter staat. Héérlijk. Wat het helemaal mooi maakt, is wanneer ze een eigen leven gaan beginnen leiden, in interactie met elkaar lijken te gaan en zo hun eigen choreo voor theaterdoek neerzetten.

Sayo Cadmus, René van ’t Hof en Guido Pollemans zouden er dus in tegenstelling tot het publiek geen zin in hebben. Om o.a. zo publiekelijk blootgesteld te worden als respectievelijk een vrouw die met haar tas thee in de hand op een stoel in slaap valt, een die erop betrapt wordt niet al te hygiënische gewoontes er op na te houden en ook een vrouw neerzet die wél kan dansen terwijl de mannen bijzonder houterig blijken.

René speelt een man die sukkelt met het uitschuifbare ding van zijn reiskoffer dat koppiger dan ooit blijkt, probeert verder stiekem koekjes uit de koekjestrommel te halen maar kan dat niet in het geniep doen, en blijkt later een schrokkop. Daarnaast zien we hem ook als een kerel die worstelt met de kleefband van een pakketdoos die hij aankreeg of wordt geen privacy gegund terwijl ie op een beweeglijke roze glitter pot een poging lijkt te doen om te kakken (maar daar niet in slaagt).

En Guido? Die zien we als een verkeersbegeleider in fluo outfit die stiekem ook wel eens wil zitten op een omgekeerde verkeerskegel, verder moeite heeft om zijn onderbroek aan te doen terwijl hij een handdoek rond zijn middel heeft, verschijnt daarna in een rood en blauw glitterbroekje, en krijgt vervolgens de schil maar niet van een banaan, laat staan dat ie het ding in een vuilnisemmer gekieperd krijgt.  Maar hij blijkt niet de enige die daarin mislukt. De grote ik heb hier geen zin in show is zo ook een beetje een ode aan mislukken en maakt daar een kunst van.

De grote ik heb hier geen zin in show is vrolijk en heerlijk absurd. Al minstens zo absurd als vier uur over en weer met de trein rijden tussen Antwerpen en Amsterdam terwijl deze voorstelling vanaf 12 november ook in België te zien is. Maar dan hadden we wellicht de heerlijke dialoog voor de voorstelling begon tussen een Nederlandse vrouw en haar zoontje moeten missen. ‘Wat ga je doen?’ – ‘Slapen!’ – ‘Dat deed je bij K3! Maar dat begrijp ik. Nu mooi kijken, hé.’ Deed ie overigens. Theater Artemis weet dan ook in tegenstelling tot K3 van begin tot einde kleine kinderen te boeien.

< Bert Hertogs >

Credits:

Regie Jetse Batelaan Spel Sayo Cadmus, René van ‘t Hof, Guido Pollemans Muziek Keimpe de Jong Kostuums Liesbet Swings Decor Marjolijn Brouwer i.s.m. Ruimtetijd Licht Bart van den Heuvel Regie-assistentie Josephine Borst