Recensie Lady Linn ★★★★

Met haar jongste album Trilogy verzamelde Lady Linn drie EP’s die ze samen met oudere nummers voor een ei zo na uitverkocht Schouwburg Noord kwam presenteren. Openen deed ze met ‘That’s alright’ waarbij trompettist Yves Fernandez al vroeg mocht soleren en tonen dat ie tot de wereldtop behoort van de trompettisten. Maar niet alleen dat. In het openingsnummer bleek ie ook nog eens als backing bijzonder hoog ‘oehoe’ te kunnen zingen en blendde zijn getrompetter niet alleen met de sax van Marc De Maeseneer en de trombone van Frederik Heirman, maar ook met de stemmen van die twee collega blazers. Dat inzicht hadden we tot de dag van vandaag nog niet.

Trui Amerlinck verving Filip Vandebril op bas in Merksem. Normaal gezien is de begeleidingsband van Lady Linn namelijk een mannenclubje. Dat Lien het voor de gelegenheid ook bij haar gender ging zoeken, vonden we alvast een verrijking. Leve de diversiteit! Met Trui trok ze overigens enkele keren de duo-kaart, zoals in ‘No strings attached’ en de al even fraaie afsluiter van de avond ‘Here we go again’.

Tijdens opener ‘That’s alright’ liep er een klein detail (waar het publiek wellicht niets van gezien heeft) bijna niet alright. Na een tijdje neemt Lady Linn tijdens die song namelijk plaats achter de zwarte vleugel. Net iets te vroeg wou ze naar het einde toe van een lang instrumentaal gedeelte al aftellen om terug de zang in te zetten. Daarbij besefte ze dat ze net een paar maten te vroeg was. Juist op tijd kwam dat besef er en verscheen er een lachje op haar gezicht. De beste manier om met zulke zaken om te gaan, lijkt ons. Ze corrigeerde zich tijdig zodat het foutje niet ontstond, maar het scheelde geen haar.

Uit die nieuwe plaat bracht ze vervolgens Hurricane, een song over jezelf verliezen en het verlangen naar vrijheid. Wat al snel opvalt, is hoe persoonlijk het concert van Lady Linn in Merksem werd. Zo bekent ze na het verfijnde en lieflijke Lucky waar ze feilloos haar kopstem in aanspreekt, dat ze het nummer geschreven heeft als liefdesliedje. Morgen op 11 november speelt ze een concert in Ieper ter nagedachtenis aan het einde van de Eerste Wereldoorlog en ze voelt zich gelukkig dat ze geen oorlog hoeft mee te maken terwijl er meerdere aan de gang zijn op dit moment, gaf ze mee.

We dachten dat de tekening op de backdrop een Dracula voorstelde die in een nek bijt. Niet zo blijkbaar wist Lady Linn. De tekening had haar zoon gemaakt en stelt een draak voor, wat meteen het perfecte bruggetje vormde naar ‘Dragons’ waarin Marc De Maeseneer op baritonsax mocht soleren. ‘I don’t wanna dance’ liet ze meezingen door de mannen die de ondersteunende lage zang voor hun rekening mochten nemen, terwijl de vrouwen de melodie mochten zingen. Het werd een fijn publieksinteractienummer waarbij het publiek ook mee in de handen klapte.

‘Come out and play’ vonden we wat vrijblijvend en ook ‘Walk for miles’ klonk ons net iets te repetitief om ons te blijven boeien, maar de gitaarsolo van Frederik Segers bij ‘Call’, een song die ze met Gustaph schreef waar ze al lang mee bevriend is en wel eens belt, wist dat wél.

Vreemd vond Lady Linn het telkens ze van haar zangmicrostatief naar de piano ging, dat er zo veel lege ruimte tussen de instrumenten en de rand van het podium was in Schouwburg Noord. Dat komt wellicht om de zichtlijnen te garanderen voor het publiek dat eigenlijk in een soort kromme zit met drie blokken voor het podium. Vreemd vonden wij dan weer dat de zangeres ons uitnodigde om tijdens ‘Nocturne’ recht te staan en te dansen. Het nummer nodigt daar eigenlijk niet toe uit. Wel wisten de blazers tijdens ‘Already’ een feestje te bouwen door prompt het podium te verlaten en even door de zaal van Schouwburg Noord te wandelen. Fernandez met de demper op zijn trompet, en wanneer ie terug boven was, jende hij even Lady Linn door links naast haar te komen staan aan de piano. ‘Afsluiten’ deed het gezelschap met een uitstekend ‘A love affair’ dat de toeschouwers met 2 en vervolgens 1 klap in de handen ritmisch mochten mee begeleiden.

Van alle nieuwe nummers vonden we ‘Sea of trees’ met stip het meeste potentieel hebben. Dat komt omdat het een emotioneel nummer is, maar toch na verloop van tijd ook met dat gepunte ritme op piano aanstekelijk werkt. Zet daar een muziekproducer als Fred Again. op om er wat aan te sleutelen en je hebt een internationale hit.

< Bert Hertogs >

Credits:

Lady Linn (zang, piano), Trui Amerlinck ter vervanging van Filip Vandebril (bas), Arnout Hellofs ter vervanging van Simon Segers (drum), Yves Fernandez (trompet), Marc De Maeseneer (saxofoon), Frederik Heirman (trombone), Frederik Segers (gitaar)

De setlist:

1. That’s alright
2. Hurricane
3. Lucky
4. No strings attached
5. Dragons
6. Come out and play
7. I don’t wanna dance
8. Slowly
9. Walk for miles
10. Call
11. Nocturne
12. Already
13. A love affair

Bis:

1. Everlasting
2. Sea of trees
3. Here we go again