Recensie The Cure

Om 20 na zeven begon "65 days of Static" aan het voorprogramma. Uitzonderlijk vroeg. Ik kon het nauwelijks geloven toen ik de infofiche van het concert zag. De groep zou tot 20u spelen. Om half negen zou dan The Cure aan bod komen. De hoofdact zou maar liefst drie uur aan een stuk spelen. Onwaarschijnlijk lang, zeker als je weet dat de doorsnee groep die het Sportpaleis aandoet, het al na 1,5 uur voor bekeken houdt.

Er was dan ook nog maar weinig volk in de zaal toen het voorprogramma begon. Enkel het middenplein was al aardig volgelopen. Meer dan een beleefdheidsapplausje ontving de groep dan ook niet tussen zijn nummers door. Ze hielden het dan ook voor bekeken om 5 voor acht.

Het duurde tot twintig voor negen eer The Cure op het podium stond. Dat was een maatje te klein voor zo’n groot Sportpaleis. Ook de belichting en vormgeving was behoorlijk sober. Een viertal witte doeken kwamen af en toe naar beneden, en dan werden er grafische beelden op geprojecteerd. Echt hoogstaand was dat dus niet.

Wat wel meer dan ok was, dat was het geluid. Dat zat vanaf de eerste noot loepzuiver. Het publiek dat vooral uit 30ers en 40ers bestond kon dus perfect de Engelstalige teksten verstaan van leadzanger Robert Smith. The Cure hield woord, maar liefst 35 songs lieten ze op het publiek los. Vooral Push, Friday I’m in love, A forest en Boys don’t cry konden op veel applaus rekenen. De andere songs kregen meestal een beleefdheisapplaus mee. Pas tijdens de laatste 4 nummers van de bisrondes leek het publiek helemaal gewonnen te zijn voor wat de band aan het presteren was. Probleem is namelijk dat heel wat songs uit de 80’s new waveperiode komen. Op zich klinkt dat niet slecht, vele nummers kennen hun plek nog op radiozenders die de classics afspelen. Maar toch klonken sommige nummers bij momenten behoorlijk gedateerd. In dat geval zie je ook dat het publiek zich enorm inhoudt en niet goed weet wat ermee aan te vangen.

The Cure had dus best wat nummers mogen schrappen van zijn setlist. Probleem is ook dat zeer veel nummers in eenzelfde ritme en format zitten. Op den duur lijkt elk nummer wat op het voorgaande. Daardoor miste het concert spankracht. Tel daarbij het feit dat de groep nauwelijks in interactie trad met het publiek, en je hebt de verklaring waarom het zo lang duurde eer het publiek echt mee was. Vooral Smith leek bijna mensenschuw daar te staan. Het leek alsof ie niks durfde te zeggen, en als er al iets uitkwam dan zat er zeker dat 4-letterwoordje tussen.

Ik heb dus geen slecht concert gezien. Maar echt zien, hoefde je dat nu ook weer niet te doen. Op het podium viel er weinig te beleven. Het was ‘m vooral te doen om hetgene wat er uit die luidsprekers kwam. En dat klonk goed. Een goed luisterconcert dus, maar het mocht wat korter.

De setlist:

Plainsong
Prayers for rain
A strange day
Alt.end
End of the world
Lovesong
To wish impossible things
Pictures of you
Lullaby
From the edge of the deep green sea
Hot hot hot
Another world
The walk
Push
Friday I’m in love
In between days
Just like heaven
Primary
Boy I never knew
Never enough
Wrong number
One hundred years
Disintegration

Bisnummers:
At night
M
Play for today
A forest
Boys don’t cry
Jumping someone else’s train
Grinding halt
10:15 Saturday night
Killing an Arab
Freak show
Close to me
Why can’t I be you?

< Bert Hertogs>