Recensie Strange Darling ★★★★1/2

JT Mollner heeft verdomd straf werk afgeleverd als schrijver en regisseur van Strange Darling. Deze Amerikaanse thriller is volgens ons een psychologische thriller. Het is een van de grootste verrassingen wat ons betreft van dit filmseizoen met dank ook aan de waanzinnig straffe acteerprestatie van Willa Fitzgerald als the Lady.

Strange Darling gaat over casual seks hebben in een motel of in de auto. Daar zijn The Lady en The Demon (Kyle Gallner) nog niet helemaal uit. Wat de prent zo boeiend maakt, is dat die uit zes hoofdstukken bestaat en een epiloog maar de hoofdstukken ons niet lineair gepresenteerd worden. Die keuze zorgt voor behoorlijk wat plot twists, wat je niet zou ervaren mocht alles vanaf hoofdstuk 1 tot het einde gepresenteerd worden.

We beginnen ergens halfweg wanneer The Demon tijdens een wilde achtervolging met de wagen achter The Lady aanzit, erin slaagt haar achterruit te verbrijzelen door een schot uit zijn jachtgeweer zodat haar wagen over de kop gaat. Hij zit aan de coke. Zij vlucht, vindt een achtergelaten fles sterke drank in het bos zodat ze de bloedende wonde aan haar oor kan ontsmetten, rookt een sigaret en zal haar vlucht voor The Demon verder zetten. Ze geraakt over een open vlakte bij een huisje waar twee oude hippies wonen. Het is te zeggen: een vrouw en een man. Die laatste was ooit een biker.

Strange Darling, dat volledig in 35 mm werd gefilmd, start in zwart wit. We zien dan de twee hoofdpersonages in de wagen. Zij vraagt hem of ie toch zeker geen seriemoordenaar is. Wat volgt is een erotisch spel, een rollenspel tussen de twee. Seks, dat komt er niet van in deze prent. Maar een mindfuck, dat is ie wel helemaal.

Zij ligt op bed geboeid. Hij heeft zijn armen om haar nek en lijkt haar te verstikken. Maar wat blijkt? Ze wil het, ze vraagt er zelfs om. Strange Darling gaat over sadomasochisme waarbij de vraag zich op den duur stelt wie de sadist is en wie de masochist. Waar het kat-en-muisspel nog een spel is, en vanaf wanneer het compleet uit de hand loopt.

De film raakt thema’s aan als een safeword gebruiken wanneer je seksuele handelingen stelt, gaat ook over je consent geven, toxisch gedrag en op voorhand afspraken met elkaar maken om je grenzen aan te geven. Maar in Strange Darling zien we dus wel degelijk grenzen vervagen en grensoverschrijdend gedrag, weliswaar hier niet seksueel, maar wel qua geweld plaatsvinden. Eros en thanatos schurken dan ook bijzonder dicht bij elkaar aan in de manipulaties die we in de film te zien krijgen.

Centraal staat de song ‘Love hurts’, de klassieker van Nazareth in deze film. En dat mag je letterlijk nemen dat de liefde hier pijn doet én littekens zal veroorzaken. Maar niet alleen dat, er vallen doden. Onschuldige slachtoffers onderweg. De cinematografie van Giovanni Ribisi die met Strange Darling zijn debuut kent, is puik. Er zit wat korrel op de beelden wat het allemaal bijzonder realistisch maakt.

De film zou gebaseerd zijn op waargebeurde feiten maar wat extra drama meegekregen hebben. Sommige scènes zijn in volledig blauw, andere in rood, terwijl hij voor het begin en einde de zwart-wit kaart trekt. Daar waar we doorgaans geen fan zijn van films die opgedeeld worden in hoofdstukken zijn we dat hier wel omdat het door elkaar gooien van de hoofdstukken net voor verrassingseffecten zorgt. Maar vooral zorgt het ervoor dat de film een cold opening kent waardoor je meteen in de actie zit van een achtervolging en je je direct afvraagt wat er nu precies aan de hand is. Daardoor weet de prent meteen je aandacht te trekken. En die zal je 96 minuten niet meer lossen. Een knap staaltje ingenieuze storytelling met andere woorden.

< Bert Hertogs >