Recensie Stromae

Er zit talent in België. Dat hoorden we niet alleen de afgelopen dagen op Studio Brussel met de Week van Eigen Kweek. Ook tijdens het wachten op Paul Van Haver horen we alleen maar Belgisch talent door de luidsprekers van de Ancienne Belgique. Stromae, zoals u en ik hem kennen, speelde afgelopen vrijdag een thuismatch in de Brusselse muziektempel die afgeladen vol zat met een gevarieerd, maar vooral jong publiek.

Bienvenue Chez Moi is een mooie opener voor de show al komt Stromae eerst nog een beetje verlegen over. In zwart pak en met bolhoeden op lijken zijn backing muzikanten wel recht uit een Kuifje verhaal te komen. Als poppen draagt Stromae ze het podium op om hen zelf achter de instrumenten te zetten. De witte schermen achteraan worden voorzien van  projecties. Zo begint de show met het gevoel in de huiskamer, of is het muziekstudio, van Stromae te zitten. Het publiek dat vrolijk meezingt en de nodige gilletjes laat, is meteen mee.

Vrijwel meteen worden we toch geconfronteerd met een kleine zwakte in de show. Visueel wordt ons een mooie en verrassende show voorgeschoteld die naadloos overvloeit. Muzikaal stropt het vaak. Summertime wordt meermaals ingezet met de verschillende beats en instrumenten. Het is leuk en speels, maar verveelt toch ook wel een klein beetje. Dat maakt Stromae dan weer goed met een sterk Te Quiero.

Stromae brengt aardige dansnummers, maar de ondertoon is vaak donker. Wie luistert naar zijn teksten hoort een jongen die zich zorgen maakt over de maatschappij. In Peace or Violence stelt hij zich vragen bij de betekenis van het V-teken. 

In Silence horen we Insomnia van Faithless terug. Vaak zien we ook een jonge Maxi Jazz in Stromae. Is in House’llelujah muziek nog een religie, in Rail de Musique is het een drug. Wanneer hij de eerste noten van superhit Alors On Danse inzet, is de publieksreactie uiteraard maximaal. Maar ook hier speelt hij een beetje. Opnieuw beginnen. Verschillende beats. Instrumenten erbij. Hij verdeelt het zelfs in hoofdstukken. Maar wanneer het nummer dan toch losbarst, ontploft de Ancienne Belgique en staan zelfs de meest hardnekkige zittenblijvers recht uit de stoeltjes. Leuk ook te horen dat hij er een stukje Pump Up The Jam van Technotronic in verwerkt.

Stromae bracht ook een speciale gast mee. Putain Putain krijgt zijn eigenste Arno mee op het podium. Het wordt een beetje een vreemde, en we moeten het zeggen, minder geslaagde versie, al lijkt het Arno niet zozeer te deren. De set sluit hij met het titelnummer van de plaat Cheese.

Als enige bisnummer krijgen we een gestripte versie van Alors On Danse. Op de schermen wordt een orkest geprojecteerd en Stromae zelf is de dirigent die zijn song een ander versie aanmeet. Het is een leuke gimmick, maar zelf houden we toch meer van de originele versie van het nummer.

Perfect was de show niet. Stromae haalde met te lange intro’s en bindteksten vaak het ritme uit zijn eigen show. Zelf heeft hij naar eigen zeggen schrik om een one-hit wonder te zijn. Daar hoeft deze jongeman alvast geen schrik meer voor te hebben. Wij zien alleen maar een positieve evolutie en mits nog een beetje bijschaven aan zijn liveshows zal dit Belgisch talent nog vele grenzen oversteken.

< Nathalie Charlier >

De setlist:
1. Bienvenue Chez Moi
2. Summertime
3. Te Quiero
4. Peace Or Violence
5. Dodo
6. Silence
7. House‘llelujah
8. Rail de Musique
9. Alors On Danse
10. Putain Putain (cover TC Matic - met Arno)
11. Up Saw Liz
12. Je Cours
13. Cheese

Bis
14. Alors On Danse (reprise)