Recensie The Ten Tenors

The Ten Tenors zijn het Australische antwoord op Il Divo: een groep van tien tenoren die samen op een podium staan. Ze brachten een verrassende mix van uiteenlopende genres: van de zeemzoete ballade “Against all odds” van  Phil Collins tot de stevige rock van Meatloafs “I’d do anything for love”. En uiteraard mochten ook enkele klassieke stukken niet ontbreken in hun repertoire. Alle elementen voor een stevig optreden waren dus voorhanden en toch duurde het tot het vijfde nummer voor ze ons echt van hun capaciteiten konden overtuigen. In het tweede deel bewezen The Ten Tenors echter waarom deze groep zo populair is in onze buurlanden. Met een swingende versie van “Bohemian rhapsody” en een prachtige versie van “Nessum Dorma” leverden ze een knap slot van hun eerste show op Antwerpse bodem.

Wanneer de spots op het podium aangingen, stonden ze daar: tien keurig uitgedoste, jonge kerels in een zwart maatpak die onder de naam The Ten Tenors de hele wereld afschuimen. En de start klonk veelbelovend: op band startte de muziek van Carl Orffs overbekende “O Fortuna” uit Carmina Burana. Je verwacht als toehoorder dan een ongelooflijke explosie aan kracht die uit die kelen moet loskomen, maar dat bleef uit. Het klonk ingehouden, beheerst en te zacht. Het leek wel of ze met zijn tienen de ruimte niet gevuld kregen met klank en dit ondanks het gebruik van geluidsversterking. Hetzelfde gold voor het “Anvil Chorus” uit de opera Il Trovatore. Ook hier zou je als toehoorder de kracht van de ontembare vreugde moeten horen bulderen, zeker als er tien tenoren samen zingen. Maar ook hier bleven we wat op onze honger zitten.

We hadden zelfs het gevoel dat men tijdens “There must be an angel” even naast de toon zat. Ons humeur verminderde dan ook met de minuut. Tot “Kiss from a rose” de kentering bracht. Deze popsong klonk fraai en de verschillende solisten leverden degelijk werk. De samenzang was harmonieus en het was het eerste nummer waarbij we een goed gevoel kregen. Het was opvallend dat de stemmen tijdens de solo’s veel meer kracht uitstraalden dan tijdens de samenzang. Zou het dan toch de technicus van dienst zijn die bewust de kracht van deze tien stemmen liet verloren gaan in  zijn mengpaneel?

“Onze missie is het aantonen dat tenoren niet per definitie dik, behaard en Italiaans zijn.”, liet één van de sterren van de avond weten. En toegegeven, ze zagen er met zijn tienen in ieder geval veel beter uit de Carreras, Domingo en Pavarotti. Het was ook absoluut geen statisch gedoe waarbij de zangers zich verstoppen achter een micro. Voor elk nummer was er een andere choreografie ingestudeerd en de heren maakten dankbaar gebruik van de volledige ruimte die het podium hen bood.

Het hoogtepunt van de eerste helft was ongetwijfeld “Waltzing Matilda”, het officieuze volkslied van Australië. De Ten Tenors wilden wat Australische cultuur naar Europa brengen en daarom excuseerde ze zich eerst al voor hun bier en Crocodile Dundee 2, 3, 4 en 5. Het publiek kon dit gevoel voor humor erg waarderen en was na een muzikaal spelletje “Officieuze Nationale Volksliederen” helemaal klaar voor Matilda. Met een zachte opening en een zeer goede synchronisatie werd het lied ingezet. Verschillende tenoren namen elk een stukje van de tekst voor hun rekening en het refrein werd weer in koor gezongen. Voor ’t eerst in deze voorstelling zat er hoorbaar kracht in de samenzang.

Het tweede deel van de voorstelling was opmerkelijk sterker. Na het tweede nummer grapte een van de zangers nog: “Hoe meer jullie drinken, hoe beter wij gaan klinken.”, maar dat was zelfs niet nodig. De solo’s werden wat sterker en de samenzang kreeg geleidelijk meer body.

“The show must go on” kreeg het nodige drama mee in de stemmen terwijl “The boxer” van Simon en Garfunkel een zekere sereniteit uitstraalde. Bij de start van dit nummer waren het trouwens de stemmen van de tien tenoren zelf die het instrumentale stukje voor hun rekening namen. De verschillende solisten die elk een deeltje van het lied zongen, gebruikten voor dit nummer een zeer hoge stem. Maar nooit klonk het vals of net buiten het bereik. Wanneer twee van hen samen zongen, nam een van deze twee de tweede stem voor zijn rekening. Het gevoel zat goed en je zag ook dat ze zich alle tien helemaal gaven.

En dan waren ze klaar voor de knallers van de avond: “Bohemian rhapsody” van Queen en “I’d do anything for love” van Meatloaf. Twee rocknummers die je niet bepaald zou associëren met klassiek geschoolde tenoren, maar ’t swingde de pan uit. Ze smeten zich volledig in deze nummers en de energie bruiste van het podium. En de klank? De technicus van dienst had duidelijk zijn volumeknopje teruggevonden op het mengpaneel en de stemmen kwamen nu goed door. Het was zelfs fijn om te horen hoe men de grofheid in het stemgeluid van “I’d do anything for love” had behouden en niet met één of andere gepolijste versie was afgekomen.

Het publiek was nu laaiend enthousiast en de tien jonge tenoren kregen de staande ovatie die ze verdienden. Ze trakteerden het publiek nog op een muzikaal toetje waarvan het laatste nummer echt de kers op de taart bleek te zijn: Nessum Dorma. Een prachtige aria uit de Turandot die door wijlen Luciano Pavarotti onsterfelijk is gemaakt. Het is geen eenvoudig stuk en het zijn grote schoenen die men moest vullen, maar ze brachten het tot een goed einde. Het enige dat we nog moesten doen, was de ogen sluiten en genieten. En dat hebben we dan ook maar gedaan.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1. O Fortuna
2. Anvil Chorus uit  Il Trovatore
3. All’Improvvisio amore
4. There must be an angel
5. Kiss from a rose
6. En Aranjuez con tu amor
7. Miserere
8. Vois sur ton chemin
9. Waltzing Matilda
10. River deep mountain high

Deel 2:

1. Il gladiatore
2. Places
3. Angel
4. Against all odds
5. The show must  go on
6. The boxer
7. Bohemian rhapsody
8. I’d do anything for love

Bis:

1. Amigos para siempre
2. Nessum dorma