Wat is er aan de hand met het Antwerps Sportpaleis? Dat vragen we ons ondertussen af. Want nadat PSE Belgium met gratis kaarten én goedkope tickets smeet voor het matineeconcert van Regi vs. Milk Inc. op 3 november jl., gaat nu ook Q Pop dat op vrijdag 29 november 2024 plaatsvindt in de uitverkoop.

Nog tot en met 16 maart 2025 kan je in La Boverie in Luik naar de retrospectieve Paul Delvaux en zijn universum gaan en dit naar aanleiding van de 100^ste verjaardag van het surrealisme. Dat ie zich liever niet in het hokje van dit -isme stak, blijkt sommigen helaas te zijn ontgaan alsook dat ie exact 30 jaar geleden stierf. Dat laatste zou dus ons inziens een betere gelegenheid vormen voor een overzichtstentoonstelling van zijn allerlaatste tot zijn allereerste olieverfschilderij ‘Jeune fille à la fenêtre’ uit 1920 waarbij we een bijna wazig meisje tegen een vensterbank zien leunen. Dan al zet ie vrouwen centraal in zijn werk hoewel hij kort daarna een tijdje voor landschappen kiest met onder andere treinen en trams als thema.

Medialane heeft met Sister Act alweer een fabuleuze musical voor elkaar gesmurft en dat vinden we best. In 2009 produceerde Joop van den Ende deze musical in Londen. Deze zomer zagen we er een nieuwe versie in het Dominion Theatre en het is die productie in een regie van Bill Buckhurst die met een volledig Nederlandse en Vlaamse cast nu door Nederland toert. De première was voor het Nieuwe Luxortheater in Rotterdam. Eerlijk? Hij is beter dan dat wat we op de West End zagen.

“Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit.” Het olijke melodietje van dit liedje galmt nog na in de gangen van de Koningin Elisabethzaal. Want er was alle reden tot vrolijkheid: Herman van Veen staat al 60 jaar op de planken met hart en ziel zijn ding te doen. Het Antwerpse publiek geniet al 60 jaar van de capriolen van deze kunstenaar pur sang. Samen met zijn vaste metgezellen Edith Leerkens, Jannemien Cnossen en Kees Dijkstra trakteert hij voor deze gelegenheid zijn publiek op een gevarieerde mix van nieuw werk, kritische bedenkingen, grappige verhaaltjes, fijne visuele humor en klassiekers als: ‘Suzanne’, ‘Cirkels’, ‘Onderaan De Dijk’, ‘Liefde Van Later’ … En hoewel Herman van Veen stilaan 80 lentes telt, heeft hij het kind in zichzelf nooit losgelaten. Soms huppelt hij nog als een dartele hinde over het podium. Al moest hij het tijdens ‘Shake It Off’ van Taylor Swift toch afleggen tegen het jonge talent dat hij had meegebracht.

Een kind of geen kind. Dat is de vraag in Ademen, de Vlaamse versie van Duncan Macmillans tekst Lungs die onder andere in the Old Vic in Londen al te zien was. Het gaat hier om een groot dilemma dus omdat het gepaard gaat met een van de grootste verantwoordelijkheden waar je in je leven voor kan kiezen. Zelden worden daarbij rationele, emotionele of ethische afwegingen gemaakt omdat ‘het verwacht wordt van je dat je kinderen hebt’. Maar in Ademen stelt V (Alejandra Theus) zich wél die vragen wanneer M (Pieter-Jan De Wyngaert) haar het idee om voor kinderen te gaan ineens en uit het niets in de IKEA voorlegt. Hoewel Macmillan slechts 4 theaterstukken geschreven heeft tot nog toe, is ie al een gerenommeerd en gevraagd schrijver. Zo schreef ie bijvoorbeeld mee aan het eerste seizoen van de Netflixserie The Crown en gaat ie volgend jaar in Londen met The Iron Throne in première, een theaterstuk dat gebaseerd is op Game of Thrones.

24 jaar na Gladiator serveert regisseur Ridley Scott zijn vervolg met Gladiator II die nog epischer blijkt dan zijn vorige historische actiefilm. Kolossaal, met dat woord vat de prent zich nog het best van al samen.

Een weergaloos optreden. Dat zette Antwerpenaar Ivann Vermeer neer met zijn tribute aan George Michael  die deze kerst al weer 8 jaar niet meer onder ons is. Vermeer bewees dat ie niet alleen in het hoge register moeiteloos George Michaels moeilijke stukken kan zingen, maar combineert ook de gospel, de soul, de melancholie, de zwaarte in sommige donkerdere teksten met het spel- en zangplezier tijdens groovy, funky en discosongs. Dat ie meermaals een staande ovatie ontving voor beide, was niet meer dan verdiend. Wat. Een. Productie! En hoe veelzijdig bleek deze zanger wel?

Christoff staat 30 jaar op de planken, eigenlijk zijn het er meer dan 32 zo verklapte ie later tijdens de show (het zijn er namelijk 33 vermits zijn eerste single ‘’k Voel me goed’, een Nederlandse versie van Nick Kamens ‘I promised myself’ uitkwam in 1991 hoewel hij dit niet bracht tijdens de show n.v.d.r.), en dat mocht gevierd vond ie. De Vlaamse zanger zag het groots met een concert in de Lotto Arena. Op zijn stem die nog steeds als een klok klinkt, viel niets af te dingen, ook zijn band speelde sterk en visueel was datgene wat we te zien kregen van de dansers van Fabric Magic en de visuals + videoclips die zoals tijdens ‘Beste vriend’ synchroon met de muziek werden vertoond beeldig. Alleen zat de opbouw van de set niet al te best, duurde het maar liefst drie kwartier eer de (polonaise)trein helemaal op dreef kwam, een trein die tussendoor ook nog wel eens durfde te sputteren, en bleken de special guests op zijn zus Lindsay en Belle Perez (waarmee ie het gevoelige ‘Ik Hoor Bij Jou/El Ritmo De La Passion’ bracht) na wat licht uit te vallen naast de immer feilloos zingende Christoff.

“Enamorada boom-boom. Boom-boom, boom-boom, boom-boom. Enamorada boom-boom. Te toca a ti, te toca a ti.” Zo klinkt het al de hele dag in ons hoofd. Al die vrolijkheid tussen onze oren hebben we te danken aan het heerlijke feestje dat Belle Perez gaf ter ere van haar 25 jaar als zangeres. Dat ze een van Vlaanderens mooiste stemmen heeft, wisten we al langer. Dat ze als geen ander weet hoe je een Latin feestje geeft, was ook bekend. Maar voor alle zekerheid zijn we toch naar de Lotto Arena afgezakt om dat nog eens voor u te gaan controleren. Of zoals de Fransen zeggen: “Les excuses sont faites pour s‘en servir.” Oké, als we eerlijk zijn, geven we gewoon toe dat we er maar al te graag bij wilden zijn. ’25 Jaar Hits’ kondigde zich aan als een groot feest met een schare special guests en loste de verwachtingen meer dan in. Naast een boel geweldige covers en een groot deel van haar eigen hits, bracht ze ook nog eens een gevoelig duet met Christoff, een stevige meezinger met Jeroen van der Boom, eentje met Gene Thomas en een reeks knallers met niemand minder dan Natalia. Geen wonder dat het publiek er geen genoeg van kon krijgen en luidkeels schreeuwde om meer.

Niet Dwayne Johnson als Callum Drift, niet Chris Evans als Jack O‘Malley maar niemand minder dan Ellen de kip is de ware heldin van Red One. Geef die Gallus gallus domesticus een hoofdrol in een spin-off of op z’n minst een bonus special als straks de dvd uitkomt zodat we meer details te weten komen hoe ze erin slaagde om twee hellehonden af te leiden en van zich af te schudden!

Ambitieus. Iets te ambitieus bleken we toen we naar Den Haag en Scheveningen trokken om op een middag zowel in Kunstmuseum Den Haag de tentoonstelling Dior A New Look (nog tot en met 26 januari 2025) enerzijds en Léon Spilliaert en Dirk Braeckman: Nachtdieren (nog tot en met 12 januari 2025) anderzijds te combineren met Joan Miró Sculptures in het museum Beelden aan Zee. We dachten het allemaal in één middag te kunnen zien, maar dat bleek wel erg krap qua timing. Punt is dat Den Haag en Scheveningen op dit moment ontegensprekelijk dé place to be vormen voor kunstliefhebbers. Want met drie tijdelijke toptentoonstellingen zet deze Nederlandse stad zich absoluut op de kunstkaart, voor zover dat nog nodig was.

Drie kinderen heeft Tourist LeMC ondertussen. De Antwerpse troubadour zit nu ook op tram vier, een lijn die hij niet kent en wellicht langs de Midas passeert, jawel die van de mechaniek. Kijk, zelfs in zo’n tekst zit al zo veel waarheid in, want vanaf je veertigste word je inderdaad vaak geconfronteerd met de eerste mankementjes van je gestel, de constructiefouten die niet meer te verbergen vallen, dat Johannes Faes er moeiteloos in slaagt om je interesse en sympathie op te wekken én vervolgens ook te behouden. Of zijn teksten allemaal authentiek zijn? Het antwoord levert ie zelf in zijn jongste theatershow waar hij ondertussen het tweede seizoen mee tourt: ja en nee.

‘kraM’, de eerste solovoorstelling van Herman Verbruggen, miste op het einde van de titel eigenlijk nog een ‘P’ om te zorgen dat de vlag ook de lading dekt. De 61-jarige acteur heeft het in zijn zaalshow over de twee kanten van de medaille die het succes van zijn personage Mark Vertongen uit F.C. De Kampioenen hem brengt. Het levert hem te pas en vooral ook te onpas liters Cecemel en verzoekjes om mee op de foto te gaan op, maar de bekendheid heeft ook zo zijn voordelen. Herman blijft ten eeuwigen dagen vastgeklonken aan Markske. Of zoals hij zelf zegt: “Ik zen eigenlijk nene iele slechten acteur. Ik kan eigenlijk maar één personage goe spelen.” En daarin schuilt een groot deel van het probleem met deze voorstelling: Herman Verbruggen wil krampachtig loskomen van zijn alter ego, maar heeft Markske nodig om te scoren.

Kritiek op het schoonheidsideaal. Om er eeuwig jong uit te zien. Op de mode- ,tv- en filmindustrie ook. Maar ook meer dan dat. Dat levert de satirische bodyhorrorfilm The Substance die naar het einde toe ook de splatterkaart trekt. Coralie Fargeat schreef, regisseerde, deed mee de montage en coproduceerde de film die terecht in Cannes de Gouden Palm won voor beste scenario.

Het ontstaan van leven op onze planeet is op zijn minst wonderbaarlijk te noemen. Het is een evolutie van vele miljoenen jaren geweest die speciaal voor Cinema In Concert werd samengevat in negentig fascinerende minuten. Op de muziek van componist Lorne Balfe neemt het Noordpool Orkest onder leiding van Anthony Gabriele je mee op een magische reis langs vulkanen, oerzeeën, korstmossen, duizendpoten, dino’s, vogels, zoogdieren tot en met het ontstaan van de mens… en de gevolgen daarvan. Het is een symbiotische relatie waarbij de beelden de muziek versterken en omgekeerd. Het samenspel van beeld en klank zuigt je mee in een magische reis door het verleden die je op het einde doet nadenken over te toekomst.

Vrijdag ging de nieuwe musical Vrijdag. van The Singing Factory in première in het Zuiderpershuis te Antwerpen. Thema zijn de school shootings in de VS, iets waar wij gelukkig niet mee geconfronteerd worden in Vlaanderen (mede door het verbod op wapenbezit). In plaats van brandoefeningen te houden zoals bij ons worden scholieren daar gedrild op hoe ze moeten reageren als er een of meerdere schutters een schoolgebouw binnendringen. Maar tussen protocollen volgen (de theorie) en de praktijk, wanneer er heel wat emoties naar boven komen, durft wel eens een (grote) kloof zitten. We kunnen het ons niet voorstellen maar in de VS is het de normaalste zaak van de wereld blijkbaar dat een schooldirecteur getraind is en gewapend in de gangen rondloopt.

Het zevende concert van Regi vs. Milk Inc dat in verkoop ging, blijkt de verwachtingen niet in te lossen. De kaartverkoop voor dit zondagmiddagoptreden op 3 november 2024 om 15 u. bleef maandenlang ondermaats. In die zin dat promoter PSE Belgium er niet anders op zag dan om in te grijpen.

Eerlijk? Ligt er iemand 25 jaar nadat ze voor het eerst werden uitgereikt nog wakker wie er deze keer en waarom met een voor de gelegenheid speciaal daarvoor terug uit de dood herrezen TMF Award naar huis mocht gaan in Antwerp Expo? Ik alvast niet. Destijds betekenden deze prijzen nochtans bijzonder veel voor de carrière van artiesten en bands. Nu is de enige awardshow die nog min of meer impact heeft de MIA’s.

Over arm vs. rijk, Amerika vs. Rusland, vrouwen vs. mannen, empowering/feminisme vs. patriarchaat, jongeren vs. oudere generatie … dat is wat je de ganse tijd denkt waarover Anora gaat, de dramedy die Sean Baker schreef, regisseerde en monteerde. De Amerikaanse prent won dit jaar de Gouden Palm in Cannes. Niet meer dan terecht trouwens. Waar hij uiteindelijk over gaat, is menselijkheid tonen en ruimte geven en krijgen om je ware gevoelens te kunnen uiten. Want daar durft het in de huidige tijd waarin we leven in heel wat samenlevingen wel eens aan te ontbreken.

Wanneer de intro van ‘We will rock you’ uit de boxen knalt, breekt het feestje al los in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Dan moeten de heren van Dreamboys nog beginnen aan hun act. Het zegt veel over de verwachtingen waarmee het hoofdzakelijk vrouwelijke publiek naar deze stripshow komt kijken. De heren strippers spelen maar al te graag in op de uitgelaten sfeer en zwepen hun toeschouwers geregeld op door een extra tipje van de sluier, meer bepaald hun t-shirt, op te lichten. Het ritme van de muziek en hun suggestieve dansbewegingen doet de temperatuur en het gejoel alleen maar toenemen. Dit is duidelijk waar het publiek voor komt. De gouden regel van de avond: hoe minder kleding, hoe meer sfeer. Het feit dat niet elke act even smaakvol was, was blijkbaar geen hinderpaal. Men kwam duidelijk voor een andere paal en … die kwam ook tevoorschijn.

‘Oh wat leuk. Dat is gaaf, jong!’ Wat zouden we deze oppervlakkige Hollandse zinnen graag zeggen over Brideshead Revisited dat onder andere gaat over zelfaanvaarding en het leven als een queer. Maar deze voorstelling van Florian Myjer en Abke Haring weet ons helaas niet de ganse tijd te boeien. Rond een uur kijken we voor het eerst naar onze klok. Veel heeft te maken met de wat saaie vorm, de eerste lezing van een toneelstuk dat daarna enkele keren herhaald wordt en de geacteerde zwakke voorbereiding van de tegenspeelster. Eerdere voorstellingen van de Warme Winkel? Niet gezien. Het boek waarop de voorstelling gebaseerd is tijdens de research gelezen? Nee hoor.

Waarom naar de West End gaan als de West End naar je toe komt? Dat dachten wellicht heel veel fans van Whitney Houston toen MB Presents Queen of the Night, een tributeshow die volledig in het teken staat van Whitney Houstons muziek naar het Koninklijk Circus bracht. Kijk, als aan het begin van de pauze, net nadat we het nummer waar de titel van de tourproductie naar verwijst te horen kregen, meerdere vrouwelijke fans ‘Oh yeah! Oh yeah! Oh yeah!’ zingen alsof ze een collectief orgasme beleven, dan weet je het wel. De fans gingen compleet uit hun dak. Wat. Een. Show!

Never change a winning team. Want na Venom in 2018, Venom: let there be carnage in 2021 schreef Kelly Marcel ook het derde deel Venom The Last Dance. Sterker nog: deze keer kroop de Engelse zelfs in de regisseursstoel. Het resultaat is een bijzonder entertainende prent geworden die bijna 2 uur duurt.

Met Oh Deer! levert Bronks surrealistisch, ja zelfs absurd en bijna woordeloos theater voor 6-plussers. Zeker, de kids en ik in de zaal konden best wel lachen met enkele scènes, vooral dan wanneer het tragikomisch werd al hebben we gewoon al veel gekkere toestanden meegemaakt in het jeugdtheater.

Het is geen publiek geheim dat ik naar Joe luister. Weliswaar al enkele maanden niet meer naar de ‘gewone’ versie, maar naar Joe ‘80s en ‘90s. Dat komt omdat er iets scheelt met de frequentie van de ‘gewone’ op mijn DAB+ radio, het signaal genereert blijkbaar bij mij te vaak fouten zodat je om de zo veel tijd de muziek of de babbels hoort wegdeemsteren tot er niets meer te horen is. Dat het er ooit van zou komen dat ik naar de Joe Singalong Party zou trekken, stond dan ook in de sterren geschreven. Eerlijk? Dit jaar werd ik vooral over de streep getrokken omdat Tony Hadley (Spandau Ballet) optrad. Het plan was dat ik hem deze zomer in Oostende zou zien, maar dat feest ging niet door. Het festival werd last minute namelijk gecanceld. Er waren namelijk te weinig tickets verkocht.

Er is niets beter dan The Apprentice bekijken in de cinema na een uitstekend dagje training over onderhandelingstechnieken. Want hoewel ik voornamelijk leerde hoe je tot een win-win situatie kan geraken voor beide partijen, gaat het er in dit biografisch drama dat Gabriel Sherman schreef en Ali Abbasi regisseerde er wel lichtjes anders aan toe. Harde onderhandelingstechnieken worden bovengehaald om steeds tot een win-lose resultaat te komen.

Slechts 6 maanden nadat ze de moderne lege box die het Empress Museum is, hebben overgenomen, wisten de producers met maar liefst 268 mensen de ruimte om te toveren tot een circus met cirkelvormige piste waarrond 4 tribunes staan. De songschrijvers van de film The Greatest Showman Benj Pasek en Justin Paul waren nauw betrokken van de eerste conceptvergaderingen tot de laatste repetities bij de totstandkoming van Come Alive!, de circusmusical die gebruik maakt van de hits uit The Greatest Showman. De songs worden in een live 5.1 surround sound gestoken wat je dat bijkomende immersive gevoel bezorgt naast het feit dat je naar een in the round-voorstelling kijkt waarbij er ook tot op de tribunes gespeeld wordt. Verder refereert de show losjes naar de film (bijvoorbeeld in de vuurspuw en vuuract naar de verwoestende brand) maar verder staat die er qua verhaal los van. Het kinky (het rariteitenkabinet) gehalte is er ook volledig uitgehaald wat de show helemaal kindvriendelijk maakt. Maar de hoofdthema’s blijven wel behouden. Ook in Come Alive! Gaat het dus over empowering, in jezelf en je capaciteiten geloven, je niet door een ander laten doen, en bovenal het recht om te zijn wie je wil zijn of bent, ook al word je dan misschien wel door sommigen als een buitenbeentje beschouwd.

Modern ouderwets, of nee: romantisch komisch…, misschien beter nog: nostalgisch humoristisch? ‘De Hospita’ laat zich, net als de studenten die inwonen bij Madeleine Coutard, niet zomaar in een vakje steken. Je zou het zelfs een muzikaal sprookje kunnen noemen omwille van het happy end en het feit dat er zeven dwergen in voorkomen. (Al heeft Phoebe het liever over “kleine mensen die acteren”.) Wat in ieder geval als een paal boven water staat, is dat ‘De Hospita’ een geweldig mooie musical is die ode brengt aan het talent van Simone Kleinsma en het Franse chanson. Thema’s als WOKE, de glorietijd van de revue, de generatiekloof, ware liefde, aids en genderidentiteit worden naadloos verweven tot een voorstelling die je uiteindelijk met een goed gevoel naar huis stuurt. Simone Kleinsma is niet alleen de ster van de show, ze draagt de voorstelling met trots en kunde.

Julie zwijgt is de Belgische inzending voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Of het debuut van regisseur Leonardo van Dijl kans maakt om de shortlist te halen? We zouden onze hand daar niet voor in het vuur durven steken, al is het wel zo dat zijn prent die hij samen met Ruth Becquart schreef een bijzonder actueel thema aanboort: grensoverschrijdend gedrag en de nood om een veilige omgeving te creëren. Wij gingen naar Kinepolis Antwerpen om er een cast visit mee te maken waar naast de regisseur ook Tessa Van den Broeck (Julie) en Koen De Bouw (Tom, vader van Julie) present tekenden.

Over autonomie en vrijheid. Maar ook over verraad vs. zelfopoffering. Egoïsme vs. samenwerking. Onderdrukking en uitbuiting vs. gelijkheid. En daarbovenop ook nog eens het uitputten van natuurlijke bronnen. Daar draait het allemaal om in Transformers One dat Josh Cooley regisseerde naar een scenario van Eric Pearson, Andrew Barrer en Gabriel Ferrari.

Met ‘Ensors stoutste dromen. Het impressionisme voorbij.’ komt er een einde aan het Ensorjaar, 75 jaar na de dood van de Oostendse kunstenaar. Veruit de beste tentoonstelling, en met zijn doe-opdrachten ook de meest kindvriendelijke, die in ons land rond Ensor dit jaar te zien is/was, is die in het KMKSA. Want jawel, we gingen eerder ook naar de andere.

Beeld: James Ensor, De intrige, inv.nr. 1856, foto: Rik Klein Gotink, Collectie KMSKA - Vlaamse Gemeenschap (public domain)

Doodeerlijk, bloedmooi, warm en bijzonder liefdevol. Zo trapte Nathalie Meskens met MSKNS haar najaarstour af in Antwerpen, in de Arenberg waar haar concert in première mocht gaan. 7 jaar na Meskens in Motown en bijna 16 jaar nadat we haar voor het eerst live hoorden zingen tijdens een Tapijtconcert in het Kasteel van Schoten, heeft ze nu een avondvullend programma met zelf geschreven muziek. Een idee waar ze eigenlijk zestien jaar geleden al op aan het broeden was. Het minste wat je kan zeggen, is dat ze haar tijd heeft genomen om haar artistieke ei te leggen. En dat is prima, gelet op de kwaliteit die ze samen met haar fantastische band en twee backings aflevert.

5 jaar hebben we moeten wachten op de sequel van Joker. Met deze keer niet alleen Joaquin Phoenix die zijn magistrale hoofdrol herneemt maar ook niemand minder dan Lady Gaga aan zijn zijde als zijn sidekick Lee/Harley Quinn die zelf de schijnwerpers naar zich lijkt toe te trekken, weg van Joker. De prent kent een trouw publiek, de eerste avondvoorstelling in IMAX Antwerpen was ei zo na uitverkocht. Alleen waren we maar met vieren (inclusief mezelf) die zich kostelijk amuseerden met de absurde, surrealistische en donkere humor die in Joker: folie à deux steekt. Het ziet ernaar uit dat het Engels van bijzonder veel toeschouwers niet sterk genoeg is om de genialiteit van deze film in te zien. De vraag is dus of deze tweede het kassucces van de eerste zal evenaren. Want dat was toch wel een verrassing. Vergeet namelijk niet dat Joker altijd meer een art movie was dan de blockbuster die hij uiteindelijk geworden is. Dat is nu niet anders ook al zit er soms een populair sausje over.

Iconisch, dat is het minste wat je kan zeggen over Saturday Night Fever, de film uit 1977 met John Travolta in de hoofdrol. Vooral die danspose met één arm in de lucht op een kleurrijke dansvloer waar licht uitkomt, blijft op het netvlies gebrand. De film had een grote impact. Hij zorgde ervoor dat discomuziek aan populariteit won. In ’s-Hertogenbosch ging de tourproductie van de musical die in 1998 het levenslicht zag in première. Negen jaar nadat ze al het podium met elkaar deelden in ‘Heerlijk duurt het langst’, tekenen Buddy Vedder en Esmée Dekker deze keer voor de hoofdrollen in voor hen beiden opnieuw een De Graaf & Cornelissen Entertainment-productie. Er is geen discovloer te zien in het decor van Marjolein Ettema en dat vinden we een goede keuze. Als decorontwerpster hoef je namelijk niet de platgereden paden te bewandelen en aan de clichématige verwachtingen van een deel van het publiek te voldoen.

In Schouwburg Noord ging De Idealist in première. Een muziektheatervoorstelling die stelt een monoloog te zijn maar dat eigenlijk niet is. Bart Hollanders gaat in de tekst van Pedro Elias als Dirk namelijk in dialoog met de personages uit de omgeving van het hoofdpersonage. Dat zijn allemaal weliswaar vooraf ingesproken stukken tekst die we uit de parlofoon te horen krijgen maar Bart gaat er als Dirk wel mee in dialoog. De gesprekken komen bijzonder naturel over wat een niet onbelangrijke verdienste is van Bart en de acteurs en actrices die de teksten hebben ingesproken. En dat zijn niet van de minsten. Onder hen onder andere Gene Bervoets (als Dirks dokter) en Tania Van der Sanden (als Dirks moeder). Wat het zo authentiek maakt? Wellicht de vele gênante details over Dirks leven die de revue passeren.

Wanneer heb jij voor het laatst nog zo hard gelachen dat je het aan je buik voelt? Voor mij is het antwoord simpel, tijdens de tweede voorstelling van Heroes van Laika, de dag na de première in deStudio. Want wat een heerlijke voorstelling heeft Michai Geyzen geconcipieerd en geregisseerd nadat ie er eerder al hoge ogen mee wist te gooien in het jeugdtheater Schauburg in München. Daar heette de voorstelling: Superheroes - Letzte Schlacht. En nu mag Vlaanderen als een blok vallen voor deze ronduit geniale voorstelling.

De. heet de jongste voorstelling van Theater Artemis die in hetpaleis in première ging. De volledige titel van De. is ‘De voorstelling die moet overleven met het allerlaatste dat nog over is’. De. gaat over kapitalisme, (over)verwend zijn, willen uitpakken met het nieuwste snufje tegenover je buren, maar dan kei hard geconfronteerd worden met de wetten van de natuur. Een reality check ondergaan de dorpelingen allemaal wanneer aanhoudende droogte tijdens de zomer (een verwijzing naar de klimaatverandering) ervoor zorgt dat de oogst mislukt. Of om het met de woorden van het personage van Goele Derick zelf te zeggen: De. is een ‘triestig stuk.’

Met het fenomenale Werken en dagen legt FC Bergman de lat al meteen zeer hoog voor het theaterseizoen 2024-2025 in het Toneelhuis. Het theatercollectief vond inspiratie voor haar voorstelling bij de Griekse dichter Hesiodos. Die schreef rond 700 voor Christus een brief voor zijn broer Perses waarin hij hem moraliserend advies gaf over hoe ie moet landbouwen maar bovenal ook leven. FC Bergman ging met dat idee aan de slag om te kijken naar het leven, hoe we als mensen in goede en in slechte zin evolueerden en welke impact dat heeft op onze omgeving. Het kinderlijke, de verwondering maar ook een erotische laag komen als leidmotieven terug.

Een halve eeuw nadat de originele film stof deed opwaaien, kan je nu een remake van Emmanuelle zien in een regie van Audrey Diwan in de bioscoop. Diwan vertrok vanuit het boek van Emmanuelle Arsan om tot deze erotische Franse film te komen. Noémie Merlant heeft grote schoenen te vullen nu ze in de voetsporen treedt van Sylvia Kristel die het hoofdpersonage iconisch maakte, denken we maar aan hoe ze destijds naakt in een grote rotanstoel zat wat een legendarisch filmbeeld opleverde. Merlant zet Emmanuelle feilloos neer, als een afstandelijke, zakelijke vrouw die terug wil kunnen genieten van het leven ook al wordt ze enorm gepamperd in het luxeleventje dat ze leidt. De erotische passie die in haar zit, is kennelijk met de jaren onderdrukt geraakt en wil ze terug oproepen. Haar erotische fantasieën zie je dan ook groeien naarmate de film vordert. Maar steeds zal zij de controle bewaren over wat ze voelt, fantaseert en doet.

Wanneer je eenmaal gebeten bent door het musical-virus, blijft je je verdere leven een zwak hebben voor dit genre. Zo ook bij maestro Dirk Brossé. Op zijn zestiende ging hij auditie doen bij Linda Lepomme, de dame die Vlaanderen leerde wat musical is, en sindsdien heeft hij zelf al veertien musicals geschreven en heel veel musicalnummers gearrangeerd en gedirigeerd. Het musicalconcert ‘Hakuna Matata’ is dan ook een kolfje naar zijn hand. Kamerorkest Prima La Musica werd voor de gelegenheid aangevuld met pianist Pietro Ramman en vocaal begeleid door Charlotte Campion, Nando Tilkin en Sepp Hendrix. Met zoveel talent verzameld op één podium en zoveel passie voor het genre, kon het niet anders dan enkele pure pareltjes opleveren. ‘Tonight’, ‘Don’t cry for me Argentina’, ‘Mijn wereld’ en ‘Send in the clowns’ waren een ware streling voor het oor.

“De Moulin Rouge is een gevoel.” Het zijn niet alleen de woorden waarmee eigenaar Harold Zidler zijn publiek charmeert wanneer hij ze in zijn etablissement verwelkomt, maar het is ook wat je ervaart wanneer je de zaal van het Beatrix Theater in Utrecht binnenwandelt. Je stapt binnen in een andere wereld: een wereld van verlichte molens, olifanten, schaars geklede figuren en … spektakel. ‘Moulin Rouge De Musical’ van Stage Entertainment is een sprankelend schouwspel met opvallende kostuums, ‘larger than life’ decor, bruisende choreografie en een schat aan bekende liedjes die verknipt en samengesmolten zijn om het verhaal te vertellen van een driehoeksverhouding die slecht afloopt. De verhaallijn is simpel, maar de manier waarop het verteld wordt is heerlijk: de liedteksten van de gebruikte popsongs vormen een cruciaal deel van de dialogen. ‘Moulin Rouge De Musical’: een show waar de muziek het hoogste woord voert.

JT Mollner heeft verdomd straf werk afgeleverd als schrijver en regisseur van Strange Darling. Deze Amerikaanse thriller is volgens ons een psychologische thriller. Het is een van de grootste verrassingen wat ons betreft van dit filmseizoen met dank ook aan de waanzinnig straffe acteerprestatie van Willa Fitzgerald als the Lady.

Best geestig. Ja zelfs hilarisch bij momenten. Dat is Beetlejuice Beetlejuice, de Amerikaanse donkere fantasy horrorkomedie van Tim Burton.

Albert Verlinde mag dan wel een Nederlandse producent zijn, zijn ‘Grease De Hitmusical’ is echt wel een Vlaamse musical. Een sterrencast met toppers als Tinne Oltmans, Lauren De Ruyck, Danny Dorland, Pieter Casteleyn en Ruth Beeckmans voeren het publiek mee naar de wereld van de opgroeiende pubers van Rydell High School in de tijd van de rock-’n-roll. Kostuums en muziek schreeuwen jaren ’50, maar decor, choreografie en taalgebruik zijn wel degelijk 2024. Floris Devooght zorgde voor een hippe, Vlaamse hertaling die een musical van meer dan vijftig jaar oud weer helemaal bij de tijd brengt. De vernieuwde Stadsschouwburg in Antwerpen wordt de plaats waar de liefde tussen Sandy en Danny Zuko mag openbloeien en Tinne Oltmans de harten verovert met haar pakkende versie van ‘Hopeloos verlang ik naar jou’ (‘Hopelessly Devoted To You’).

Zusje! van Johnny Mus werd - terecht - geselecteerd voor het Theaterfestival als een van de beste voorstellingen van het afgelopen seizoen. Een gedeeltelijke staande ovatie kreeg ze in de Arenberg en wat ons betreft mocht dat gerust wat meer zijn. De tekst van Peter De Graef zit namelijk bijzonder ingenieus in elkaar. Als een thriller bouwt de dialoog tussen hem en Mieke Laureys zich op. Hij kruipt in de huid van 8 personages (waaronder die van de psycholoog) om zo een trauma bloot te leggen. Zij speelt Hildegard, die soms een loopje neemt met wat er écht gebeurd is als ze vertelt over Herbeumont bijvoorbeeld. Het is die fictie in de fictie die dan even voor een interessant spanningsveld zorgt. ‘Wat en waarom heeft die vrouw iets te verbergen?’ vraag je je dan af. Terwijl de personages die Peter neerzet dan weer zachtaardig tot ronduit kwaadaardig zijn, en we onder andere chantage belichaamd zien.

‘Wie zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald’ klinkt het op het einde van Diarree is mijn lievelingskleur dat geselecteerd werd voor het Theaterfestival. De voorstelling kan je dus beschouwen als een van de beste van het afgelopen seizoen. Niet meer dan terecht, want ze voelt heel goed de tijdsgeest van nu aan, en geeft kritiek op de kunstensector zelf. En wanneer ‘de vorm’ in het begin nog zo mooi blijkt, wordt die gaandeweg ingeruild voor pure anarchie, rebellie waar Theater Artemis zo om gekend is.

Juli 2025 wordt een drukke festivalmaand nu Lollapalooza Berlin heeft aangekondigd om het festival te verhuizen van september naar juli. Op 12 en 13 juli 2025 zal het plaatsvinden, exact een week voor de editie in Parijs. Het moet zijn dat het aanbod aan toerende festivalacts in juni en juli gewoon een stuk interessanter is dan in augustus en september. Een trend die zich al enkele jaren lijkt af te spelen, lijkt daarmee nu ook onofficieel bevestigd. Ook 2025 wordt dus een jaar van ‘Killing your darlings’. Maar de tiende editie van Lollapalooza Berlin, die wil ook jij net als wij wellicht niet missen. En wel hierom.

Al twintig jaar staat Blue Man Group in Berlijn in het Stage Bluemax theater. Wereldwijd zagen maar liefst 35 miljoen toeschouwers de show waarvan alleen al in Berlijn 4 miljoen. Vermits zo’n lange runs steeds zeldzamer blijken, trokken wij naar Berlijn om het fenomeen live te ervaren.

Een rijzende ster kan je Elindo Avastia, bij ons vooral gekend om zijn rol als Jimmy in Ghost Rockers niet meer noemen. Tien jaar zit ie ondertussen in het musicalvak wat hem hoofdrollen opleverde in o.a. Kinky Boots, Frozen en Tarzan. Juister lijkt ons dan ook om hem te beschouwen als een gevestigde waarde ondertussen. Die laatste twee musicals speelde en speelt ie in Duitsland waar we hem gingen opzoeken in het Stage Palladium theater net voor ie de schmink in moest voor Tarzan.

De verrassing van de festivalzomer 2024? Dat Parkhappening Schoten dat haar 25ste verjaardag vierde niemand minder dan Metejoor wist te strikken. Een grote vis voor een relatief bescheiden festival qua omvang voor zijn doen. Parkhappening Schoten is gewoon een buitenbeentje deze zomer tussen andere (gratis) stadfestivals of gemeentefestivals. Want wat die niet zelden deden was knippen in het programmatiebudget met als gevolg een zwakke programmering (en soms matige publieksopkomst). Niets van dat in Schoten dus dat voor het tegenovergestelde koos en zoals gezegd groots uitpakte. En wat bleek? Het was een match made in heaven. Metejoor bracht een killerset van een uur aan een verschroeiend tempo. Rechttoe-rechtaan. Gene zever, maar gewoon (blijven) gaan van begin tot einde.