‘La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre’ van Marcel Duchamp vormde de inspiratie voor Elle était et elle est, même, een voorstelling waarin Jan Fabre en Els Deceukelier hun 40-jarige artistieke samenwerking vieren. Centraal staat begeerte, verlangen dat niet vervuld geraakt, te horen in de tekst wanneer Els repetitief ‘Et encore une fois’ zachtjes, op fluistertoon, verleidelijk zegt. Speelt ze een nymfomane ‘Mijn enige functie is de liefde bedrijven’ die maar niet bevredigd kan worden?

Captain America: Brave New World, de jongste Marvel superheldenfilm die Julius Onah regisseerde is best genietbaar, al zie je in de haarscherpe IMAX-versie soms door de computergegeneerde beelden, die soms wat wazig zijn en zo verraden dat ze niet echt zijn, denken we maar aan een scène in de rozentuin van het Witte Huis wanneer de nieuwe president van de VS Thaddeus Ross (Harrison Ford) een persconferentie geeft.

7 jaar na Patser is er nu het vervolg: Patsers. Het is de zevende film van Adil El Arbi en Bilall Fallah, en het zal niet de laatste zijn want tijdens de aftiteling krijgt de kijker mee dat er een vervolg komt. Het regisseursduo kiest dus slim om dezelfde truc toe te passen zoals Marvel dat doet. Even zien we ook Matteo Simoni gewoon wandelen in een stilstaand actiebeeld, alsof we in een comic zitten tijdens deze prent trouwens.  Patsers bevat bijzonder veel actie maar is bovenal een heerlijke komedie. De humor ligt er lekker dik op dat je het geheel nooit écht au sérieux gaat nemen. Behalve dan die ene vraag die aan de hacker/apps experte Femke (Pommelien Thijs) gesteld wordt in de wagen: ‘Kunt gij zingen?’. Dat gaat zo diep dat we de rest van de prent maar bleven zoeken naar het antwoord om het uiteindelijk niet te vinden. Misschien hebben we dat wél tegen de derde.

A complete unknown, het muzikale biografische drama dat gebaseerd is op het leven van Bob Dylan en hoe ie doorbrak, dat James Mangold regisseerde is onderhoudend. Al hebben we maar liefst twee keer naar onze klok gekeken tijdens deze twee uur en 21 minuten durende film. Dat in combinatie met het feit dat behoorlijk wat toeschouwers de zaal verlaten om naar het toilet te gaan, toont aan dat de spanningsboog niet altijd even strak zit en de prent een behoorlijk lange zit is. Al moet gezegd dat er meer dan voldoende spanningsvelden ontstaan tussen de verschillende personages in Dylans leven.

Miz rocks. Het is nu officieel de langst lopende musical wereldwijd, goed voor meer dan 130 miljoen toeschouwers. In oktober dit jaar viert de Londense productie haar 40ste verjaardag in het Sondheim Theatre trouwens. Toen dat in 2019 gerenoveerd werd, vond Les Misérables The Staged Concert plaats in het naburige Gielgud Theatre, waar nu nog minstens tot het voorjaar van 2026 Oliver the musical te zien is. Hoewel Miz rocks, lijkt de producent er steeds vaker voor te kiezen om de poprichting uit te gaan, en lijken er wat ons betreft toch stilaan limieten wat dat betreft op te duiken, ook om steeds jongere mensen te casten. In de Ziggo Dome liet het internationale publiek het echter niet aan zijn hart komen. Een volledige staande ovatie kreeg cast en crew dan ook achteraf.

Met maar liefst 10 Oscarnominaties waaronder die voor beste film, beste regie en beste acteur, is The Brutalist wat ons betreft dé grote kanshebber om dit jaar de belangrijkste filmprijzen in de wacht te slepen. Het episch drama dat Brady Corbet regisseerde en waarvan ie co-auteur is, won eerder maar liefst drie Golden Globes die doorgaans een goede graadmeter vormen voor de Oscarrace: Adrien Brody werd bekroond als beste acteur in een dramafilm, Corbet werd gevierd als beste regisseur en de film werd ook beschouwd als de beste dramafilm van het afgelopen jaar. Op het filmfestival in Venetië won de prent daarnaast ook nog eens de Zilveren Leeuw. Al die awards zijn wat ons betreft volledig terecht.

Met Io sono un errore, een onsterfelijke toneeltekst van een onsterfelijk kunstenaar onsterfelijk gebracht door Irene Urciuoli kende het Love and Beauty are the powers supreme festival in Troubleyn haar eerste Belgische première. Op 22 februari volgt er nog eentje: I believe in the legend of love door Ivana Jozic. Het risico dat je als journalist en medium loopt, is dat zo’n lofzang als te positief beschouwd kan worden door de maker, de performer en al wie meewerkte aan deze voorstelling. Maar dat risico nemen we er graag bij, al is het maar omdat we het hen zo hard gunnen, die afgunst en jaloezie die een recensie als deze die de monoloog bewierookt, kan veroorzaken onder andere kunstenaars.

Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Nog tot en met 27 februari kan je naar Troubleyn naar het Love and Beauty are the powers supreme festival. Dat ging van start met een zinderend Peak Mytikas. Een zaal vol enthousiaste toeschouwers gaf Jan Fabre, cast en crew een minutenlange oorverdovende staande ovatie na een ononderbroken marathonvoorstelling van maar liefst 8 uur als ultieme catharsis. Fabre leverde daarbij nog maar eens zijn visitekaartje af, dat ie eenzaam op de creatieve top staat van wat Belgische makers te bieden hebben. Elke generatie verdient een Jan Fabre, vinden we. En wie een blik wierp op de aanwezigen zag vooral heel veel jonge mensen die zich maar al te graag laafden aan het creatieve genie, de branie van Jan Fabre. Want als die wederom één ding bewees dan was het wel het volgende: er is maar 1 Jan Fabre en alleen hij lijkt de sfeer van een rave te kunnen vertalen naar het theater.

Weinig musicals hebben zo’n legendarische status als ‘The Phantom Of The Opera’. Het verhaal over het misvormde, muzikale genie dat rondspookt in de Parijse opera en de bevallige Christine in zijn netten probeert te strikken, blijft tot de verbeelding spreken. Dankzij MB Presents en Broadway Entertainment Group kunnen we nu in Antwerpen genieten van deze heuse West End-productie. Je hoeft niet meer naar Londen of Broadway om dit sprookje te kunnen beleven. Tot twee maart doolt The Phantom rond in de catacomben van de Stadsschouwburg en charmeert hij het publiek met zijn ‘Music Of The Night’. Grootse decors, live muziek, een uitgebreid ensemble en geweldige vocale prestaties zuigen je mee in de magische wereld achter de façade van de Opéra Garnier in Parijs. We waren opnieuw gecharmeerd door de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber die je zonder tussenstop van de ene emotie naar het andere gevoel meeneemt, ‘Past The Point Of No Return’ in volle vaart naar een denderende finale. Deze productie van ‘The Phantom Of The Opera’ is meer dan zomaar een musical: het is een beleving.

Niets beter dan tot rust komen na een hectisch dagje shoppen op de Meir door dat te combineren met een bezoek aan Enlightenment, een videomapping show in de Handelsbeurs op muziek van Silvio Buchmeier die onder andere, maar niet uitsluitend de mosterd ging halen bij De Vier Jaargetijden van Vivaldi.

Op een druilerige woensdagavond in januari kan je twee dingen doen. Ofwel naar een compleet irrelevante awardshow zoals de MIA’s gaan waar de Vlaamse muziekwereld, voor wat die trouwens nog waard is, zichzelf wat ophemelt en je van kilometers ver de uitslag al kan voorspellen. Ofwel ga je naar de cinema, naar een film die maar in één lijntje, namelijk de volgende: ‘New Line Cinema—de studio achter “The Notebook”—en de eigenzinnige makers van “Barbarian” nodigen je uit om een compleet nieuw soort liefdesverhaal te ervaren...’ beschreven wordt. Net dat gebrek aan informatie en het mysterie rond deze film was voor ons de aanleiding om naar Companion te gaan kijken.

Wanneer Lady Whistledown je persoonlijk uitnodigt voor hét evenement van het seizoen: Candlelight: The best of Bridgerton on Strings, hoeven wij geen twee keer na te denken om daarop in te gaan. Toegegeven, we hadden verwacht dat de (jonge)dames in strak korset naar Zaal AthenA in Antwerpen zouden trekken, al dan niet met een danskaart aan hun pols. Bleek dat even tegen te vallen, niemand zagen we namelijk in thema opdagen. Tja, misschien was het daar ook gewoon ook niet het ideale seizoen voor met griep, RSV en covid die de ronde doet onder de mensen, en niet alleen die van de ton.

Niet alleen met & Julia maar ook met MJ Das Michael Jackson Musical die in december in première ging, heeft Hamburg recent een recente titel aan de fans van het jukeboxmusicalgenre aan te bieden. In het casten van kinderen van kleur tussen 8 en 11 voor de rol van de jonge Michael en Marlon Jackson stootte de productie op een gebrek aan kandidaten terwijl de kinderarbeidswet streng is en zij maar een beperkt aantal shows mogen spelen. Reden waarom het moeilijk was om kinderen te vinden, was volgens onze info omdat er niet zo veel kinderen van kleur in en rond Hamburg wonen van die leeftijdscategorie enerzijds, ze ook gezocht worden voor der König der Löwen, maar ook omdat als ze er al zijn zij zelden om financiële redenen toegang hebben om hun zang- en speltalent te ontwikkelen. Dat vangt MJ Das Michael Jackson Musical op door met @youngtalents.stage via flyers, TikTok en Instagram alle kinderen die ervan dromen om de rol neer te zetten, aan te moedigen om te leren dansen, zingen en acteren via hun professionele coaches. Ervaring is niet nodig, en ze hoeven zelfs niet eens in Hamburg te leven. Tijdens onze voorstelling zagen we Faiz als de kleine Michael en Badar als de kleine Marlon aan het werk.

Soms spreken cijfers voor zich. Wereldwijd zagen al meer dan 100 miljoen mensen de podiumvoorstelling van de musical The Lion King. Zelf hebben we ‘m 3 keer in Londen gezien, een keer in Scheveningen in het Nederlands en ook de Franse versie in Parijs mochten we al bijwonen. Onze favoriet? De Franstalige versie, omdat die Bon App’-song in Le Roi Lion, met drums en gierende gitaren, gezongen door de hyena’s, lekker schuurt en vooral erg goed de dreiging laat horen. Vaak heeft klankkleur van de taal ermee te maken of een lied steviger binnenkomt of niet dan in een andere taalversie. Vandaar dat we ook de Duitse versie Der König der Löwen in het Stage Theater im Hafen in Hamburg heel graag wilden checken of we daar ook bepaalde en misschien zelfs andere accenten in gelegd zagen.

Sinds oktober kan je in het Stage Operettenhaus in Hamburg naar & Julia, een van onze favoriete jukeboxmusicals met hits uit de jaren ’90 en de nillies. Eind 2019 zagen we de originele nieuwe West End-productie in Londen en ook daarna nog eens kort voor ie sloot om in het Shaftesbury Theatre plaats te maken voor Mrs. Doubtfire. Zo verzot zijn we op deze musical die véél meer te bieden heeft dan het veel populairdere Moulin Rouge. & Juliet won geheel terecht 3 Olivier Awards waaronder die voor beste musicalactrice. Miriam-Teak Lee zette dan ook een bijzonder sterke prestatie neer in Londen als Julia en dat werd terecht beloond.

Acht jaar na The Greatest Showman heeft de Australische regisseur Michael Gracey met Better Man een nieuwe muzikale biopic dramedy in de zalen lopen over een van de grootste entertainers die de huidige showbizzindustrie tegenwoordig kent: Robbie Williams.

Een complexe voorstelling maar wel eentje met internationale allures levert Eline Arbo af met Giovanni’s Room. Een waar de acteurs niet alleen acteren maar ook zingen, de synths bespelen én in beperkte mate ook choreo’s op de vloer neerzetten, om ook letterlijk stomende seksscènes te suggereren. Het is vooral Eefje Paddenburg die alweer indruk maakt zowel zangtechnisch als in haar spel. Al moet gezegd dat onze landgenoot Steven Van Watermeulen als Jacques verdomd straf is, vocaal (zoals in Dans la pénombre d’un refuge secret bijvoorbeeld), qua spel maar ook net als Eefje ook een behoorlijke dosis humor in de voorstelling mag leggen.

Kijk uit Antwerpen:” There is a new queen in town! “Lola en haar ‘Angels’ zijn neergedaald in de Arenberg in Antwerpen om er leven in de brouwerij te brengen. Ze brengen glitter en glamour naar de saaie, bijna failliete schoenfabriek van Charlie Price in de feel-good-musical ‘Kinky Boots’.  Inteam Producties heeft voor deze voorstelling een geweldige cast weten te strikken. Joppe Dekoker kruipt in de huid van Charlie Price, Oonagh Jacobs zet een geweldige Lauren neer en Elindo Avastia heeft speciaal verlof genomen van zijn rol als Terk in Disney’s Tarzan in Stuttgart om hier te schitteren als de onnavolgbare Lola. Hij straalt op het podium, excelleert in zijn rol, ziet er fenomenaal goed uit, zingt de sterren van de hemel en … heeft er 100% goesting in. Wanneer Lola ten tonele verschijnt, voel je de sfeer in de zaal gewoonweg veranderen. Hoe heerlijk kan theater zijn!

Kieran Culkin en Jesse Eisenberg zijn wat ons betreft het beste duo dat we in lange tijd samen hebben zien spelen in een film, in dit geval A real pain. Want hoe heerlijk is het om ze respectievelijk de losbol Benji en de controlefreak David te zien neerzetten. Alleen al die beginscène waarbij David bijna als een stalker zijn neef belt of ie wel tijdig op de luchthaven zal zijn voor hun trip naar Polen, is zo amusant en zo sterk en geloofwaardig, weliswaar met een grote dosis humor neergezet, dat je meteen in het verhaal gezogen wordt.

Euthanasie of (medeplichtigheid) aan zelfmoord? Dat is de vraag in The Room Next Door dat Pedro Almodóvar schreef en regisseerde. De prent raden we absoluut af voor al wie recent een dierbare verloren heeft omdat het einde van het personage waar het allemaal om draait steeds concreter wordt naarmate de film vordert. The room next door kan voor hen dus redelijk confronterend overkomen. Reden wellicht ook waarom we vaststelden dat helaas enkele toeschouwers die zich hoogstwaarschijnlijk onvoldoende geïnformeerd hadden, de zaal vroegtijdig verlieten.

“Heb ik nu echt de vrijdagavond opgeofferd om naar een stervende 11-jarige te gaan kijken? … Ja!” Het is één van de openingszinnen van Elias, het hoofdpersonage uit de nieuwste musical ‘Bucket List’ van The Singing Factory. Die ene zin vat perfect de essentie van de verhaallijn weer, maar is geen weergave voor de inhoud van dit nieuwste geesteskindje van Wanne Synnave. ‘Bucket List’ gaat over veel meer dan sterven; het gaat juist over ‘ten volle leven’ en ‘liefde’ in al haar vormen. Het is een atypische productie voor The Singing Factory omdat er geen sprake is van een groot jongerenensemble en koorpartijen. En toch zien we ook hier dat The Singing Factory een kans biedt aan de jeugd om hun musicaltalent aan te scherpen. En met resultaat: zowel de jonge Eméric Coene als de iets meer ervaren Mauro Janssens schitteren in hun rollen van de zieke Elias en diens grote broer Adam naast gevestigde waarden als Jan Schepens en Deborah De Ridder. Het resultaat is een intieme voorstelling die respect heeft voor het beladen thema, maar barst van de hoop en overgoten is met een aangename dosis humor.

Florence Pugh en Lee Braithwaite houden het wel erg matige We live in time dat Nick Payne schreef en John Crowley regisseerde recht. Het grootste probleem met deze film is de slappe spanningsboog, het gevoel dat ie makkelijk op een kwartier korter kon verteld worden, maar vooral de niet lineaire storytelling waar een kat haar jongen niet altijd in terugvindt. Twee keer keken we op onze klok tijdens de prent en da’s gewoon een keer te veel. Dat er een koppel vroegtijdig de zaal verliet, toont aan dat we lang niet de enige zijn die hun bedenkingen hebben.

Een film over een vrouw die zich vrijwillig onderwerpt aan een man om de wereld te redden van de totale duisternis. Dat daar anno 2024 nog steeds veel interesse in is, ondervonden we zelf aan den lijve in Kinepolis Antwerpen. Hoewel de gemiddelde Cine K-film, het label dat Kinepolis geeft voor de betere/arthouse prent die er geprogrammeerd wordt, vaak een eerder beperkt nichepubliek aantrekt, blijkt dat bij Nosferatu wel wat anders te zijn. Op een paar zetels na was de zaal namelijk zo goed als uitverkocht.

Het moet gezegd, Barbie: The Exhibition dat nog tot en met 23 februari 2025 in het Design Museum in Londen te zien is, verbindt generaties en gaat over de tongen. Heerlijk om zien is het, hoe meisjes, tieners, twintigers, ouders en grootouders, maar ook al wie zich niet als vrouw identificeert, elk wel een verhaal te vertellen heeft over de verschillende poppen en de vele herinneringen en nostalgische gevoelens die Barbie, Ken, en andere poppen uit het Barbie-universum hen doet oproepen wanneer ze beneden door de tentoonstellingsruimte lopen. Alleen al daarom, om live vast te kunnen stellen wanneer je door deze expo wandelt, wat Barbie allemaal losweekt bij de bezoekers, valt het te overwegen om een kaartje te kopen, al is de grens tussen het educatieve gehalte van deze tentoonstelling die draait rond het icoon dat dit jaar 65 kaarsjes mocht uitblazen en product placement soms wel flinterdun.

Kerst is de periode bij uitstek voor stijl, gezelligheid en romantiek. Het Flanders Festival Orchestra wist al deze elementen netjes te combineren in hun jaarlijks ‘Kerstgala’. In het warme en statige decor van de Koningin  Elisabethzaal vergastte ze de toeschouwers op muziek van o.a. Tsjaikovski, Händel, Elgar, John Williams  en Burt Bacharach. Het orkest onder leiding van Paul Dinneweth kreeg daarbij de hulp van oratoriumkoor deCHORALE, tenor Stefan Cifolelli, musicalster Sandrine Van Handenhoven en de fenomenale coloratuursopraan Lisa Mostin. Het Flanders Festival Orchestra nam het publiek mee op een muzikale reis langs opera, ballet en film naar de onvervalste kerstsfeer van ‘Sleigh Ride’.  De drie absolute hoogtepunten waren wat ons betreft: ‘Hymn Of The Fallen’, ‘Oui Pour Ce Soir, Je Suis Titania’ en ‘What The World Needs Now’. Voor dat laatste nummer was door Nicolas De Cock speciaal een heel nieuw arrangement geschreven. Het werd een pareltje om duimen en vingers bij af te likken.

Er zijn bepaalde zekerheden in Londen rond de kerstperiode. Je kan er prat op gaan dat er wel ergens een versie van A Christmas Carol te zien is, zoals in The Old Vic, een prachtige versie overigens die wellicht niet te evenaren valt. Minder geweten is dat er ook elk jaar rond het einde van het jaar een magische voornamelijk woordeloze voorstelling geprogrammeerd wordt, de kerstklassieker The Snowman die ondertussen al voor het 27ste jaar geprogrammeerd staat in het Sadler’s Wells’ Peacock Theatre terwijl de show eigenlijk al 30 jaar bestaat. Zo’n tijdloze voorstellingen worden overigens steeds zeldzamer.  

Traag als een schildpad maar inhoudelijk boeiend en vol sterke acteerprestaties. Dat is Conclave, de mysterieuze thriller naar het gelijknamige boek van Robert Harris dat Edward Berger regisseerde.

Het komt zelden voor, maar na de 4DX-versie van Mufasa: The Lion King barstte er een applausje los in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen. Het toont aan dat het publiek deze fotorealistisch geanimeerde film die Barry Jenkins regisseerde en tegelijkertijd een prequel én sequel vormt van The Lion King, door de bioscoopbezoekers een stuk hoger gewaardeerd wordt dan de pers, inclusief mezelf. Mufasa: The Lion King wordt opgedragen aan de man die Mufasa zijn originele stem gaf: James Earl Jones die zowel te horen is in de originele animatiefilm uit 1994 als de fotorealistische remake van 5 jaar geleden die toen een ware stormloop veroorzaakte naar de cinema’s en dat in volle zomer.

Wereldwijd kan je ondertussen al in meer dan 100 steden naar Candlelight-concerten. Wij trokken voor deze gelegenheid naar Zaal AthenA in Antwerpen om er bij kaarslicht te gaan genieten van de muziek van Adele. Het concept is zo briljant als dat het simpel is: je neemt een bijzondere locatie; verlicht die uitsluitend met LED-kaarsen en laat daar professionele muzikanten volledig akoestisch en zonder enige versterking muziek maken rond een bepaald thema of artiest. De schoonheid zit hem in de eenvoud en de puurheid. In Antwerpen bracht Trio Audelia de muziek van Adele gespeeld op twee violen, een altviool en een cello. De warme klank in combinatie met de sfeerverlichting en eventueel een glaasje bubbels, zorgde voor een haast magisch moment van romantiek en rust.

UDO, Gunther Neefs en Maarten Peters brachten in een al maanden hopeloos uitverkochte Koningin Elisabethzaal in Antwerpen samen met Pur Sang, de band die Rob de Nijs meer dan 40 jaar live begeleidde, een prachtige ode aan en een nostalgische trip doorheen het rijke oeuvre van de beste zanger van de lage landen.  

There Is A Light That Never Goes Out, is uiteraard een prachtig nummer van The Smiths (dat ook live gebracht werd en voorzien werd van lichtjes in het publiek door een groepje studenten die Nederlands leren) maar ook meteen de titel van de theatertour van Lara Chedraoui (zang) en Floris De Decker (piano). De twee kennen elkaar van Intergalactic Lovers, brachten ook een paar songs uit hun eigen repertoire zoals ‘Someday’ omdat ze respectievelijk als elkaars heldin en held zijn, maar de avond in Schouwburg Noord zou vooral in het teken staan van weemoed en songs van anderen.

“We zijn hier gewoon om ons goesting te doen, hé.” Zo opende Patrick Riguelle de afsluiter van een reeks concerten die 25 jaar De Laatste Showband vierde. Het resultaat was een heerlijke voorstelling met liedjes van o.a. Bob Dylan, Elvis Costello, André van Duin, De Kreuners en David Bowie. Alles kon en alles mocht. De spirit was punk en de klank was rock. Nu is De Laatste Showband op zich al een overgekwalificeerde coverband die geweldige muziek maakt; voor deze gelegenheid hadden ze nog extra hulp van Beverly Jo Scott, Rick de Leeuw, Alex Agnew, Milow en Ian McCulloch. Het leverde enkele pareltjes op die heel wat indruk maakten. Vooral Alex Agnew kwam heel verrassend uit de hoek.

Met ‘Peter Pan: Terug Naar Nimmerland’ trekt Deep Bridge volledig de kaart van de kindermusical. Waar schrijver/regisseur Stany Crets in het verleden steevast een stevige dosis humor voor volwassenen in de scripts van zijn familiemusicals wist te verwerken, is dat hier niet het geval. J.M. Barrie’s verhaal over de jongen die niet wilde opgroeien moet de allerkleinsten meenemen in een magische wereld van zwevende zeemeerminnen, een levensgrote piratenboot, kinderen die kunnen vliegen en … een ‘echte’ krokodil die over het podium kruipt. De jonge toeschouwers worden daarbij persoonlijk aangesproken door het elfje Tinkerbel en Peter Pan om mee te helpen aan de goede afloop van het verhaal. En terwijl het voor hen bij momenten best spannend kan zijn, moet je als ouder de voorstelling gewoon even uitzitten. Gelukkig zijn er de geweldige zangprestaties van Alyssa Luypaert , Lotte De Clerck en Lotte Stevens om van te genieten.

Toegegeven, voor 2025 staat Sabrina Carpenter hoog op ons verlanglijstje. En na het zien van haar hilarische kerstspecial A nonsense Christmas with Sabrina Carpenter op Netflix is dat verlangen alleen maar aangewakkerd. Want over wat een heerlijk gevoel voor (zelf)humor beschikt deze Amerikaanse actrice en zangeres! Haar nieuw lief stelt ze erin voor: Nick, die verdacht veel weg heeft van de kerstman. Maar al snel zal ze stellen dat ie gewoon meedeed aan een maandje zijn baard niet meer scheren. Tot blijkt dat Sabrina als klein meisje al droomde van een duet met Shania Twain en die droom in deze special ook zal uitkomen. Samen zingen ze ‘Santa baby’.

Wie de event-titel The time of your life leest, denkt wellicht spontaan aan dé hit uit Dirty Dancing. Niets van dat in het Viage Theatre in Brussel, daar stond een gloednieuwe dinershow volledig in het teken van de hits van ABBA.  Want jawel in een van hun grootste hits Dancing Queen luidt het toch ‘You can dance, you can jive, having the time of your life’, niet?

21 jaar na de roman van Lauren Weisberger en 18 jaar na de film met Meryl Streep, Anne Hathaway, Stanley Tucci, en Emily Blunt in de hoofdrollen, maakt Londen zich helemaal op om een nieuwe hitmusical die het potentieel heeft om verschillende jaren te lopen in het Dominion Theatre te omarmen, al denkt de toch wel bij momenten overdreven negatieve Britse pers daar kennelijk anders over. Al meteen wanneer we uit het podium via een lift de bekende zangeres Vanessa Williams (ook gekend om haar rollen in o.a. Ugly Betty en Desperate Housewives) zien verschijnen als de toxische hoofdredactrice Miranda Priestly van het mode-magazine Runway, en dat een laaiend enthousiast applaus oplevert van het publiek, besef je dat je geen alledaagse musicalvoorstelling aan het zien bent.

Zullen we maar meteen met de deur in huis vallen. Eerlijk? We hadden schrik om naar de musical-fantasyfilm Wicked te trekken in de cinema. De prent die Jon M. Chu regisseerde naar het boek van Gregory Maguire, bevat weliswaar de fabuleuze songs van Stephen Schwartz, maar hij duurt maar liefst twee uur en 40 minuten. Dat is 5 minuten minder dan de ganse West End-productie. Met dat verschil dat deze film eindigt op het punt wanneer de bezoekers van de zaalshow de pauze in gaan, net na het overweldigende ‘Defying gravity’.

Episch. Dat is Fanny and Alexander, een wereldcreatie naar Ingmar Bergmans gelijknamige film uit 1982. Ivo Van Hove weet perfect het script te vertalen naar dat voor een grand opera in de Munt. Het resultaat is verbluffend. In zijn laatste seizoen als intendant kon Peter de Caluwe zich volgens ons geen mooier cadeau wensen. Wat. Een. Wereldpremière! Waarbij de Munt nog maar eens fijntjes bewijst waarom zij en enkel zij het beste operahuis van het jaar is.

Ruim zeven jaar nadat we voor het eerst kennis maakten met Vaiana en haar vrienden, is er nu het vervolg. Of de wereld daarop zat te wachten, is maar de vraag. Want toen wij naar Kinepolis Antwerpen gingen, zagen we vooral massa’s prinsessenkroontjes en heksenhoeden. Het Wicked XXL-event bleek dus een groot succes. De interesse in Vaiana 2 een heel stuk minder. De kans is volgens ons dus klein dat Vaiana 2 tegen al die toverkracht zal kunnen opboksen. Want hoewel de 4DX-ervaring van Vaiana 2 letterlijk spetterend is, is de film dat zelf figuurlijk niet. Eigenlijk is dit het soort prent dat je eerder verwacht in de zomerperiode in de filmprogrammatie tussen een boel andere matige titels dan in het hoogseizoen van het najaar.

Komt een inspecteur naar het dorp … Het lijkt wel het begin van een tijdloze grap. En dat is ook het uitgangspunt van de satire De Revisor die de Russische auteur met Oekraïense roots Nikolaj Gogol in 1835 schreef.  Want wat er zich in dit stuk ontvouwt, tart werkelijk alle verbeelding. Opportunisme, egoïsme, hebzucht, corruptie, kapitalisme, machtsmisbruik, … je noemt het: dit toneelstuk legt het allemaal bloot en drijft er de spot mee. Of hoe een werk bijna 190 jaar later nog steeds bijzonder relevant kan zijn.

Als kind groeiden we op in een tijd waar op de televisie shows te zien waren van David Copperfield waarin hij vliegtuigen liet verdwijnen. We waren gefascineerd door Siegfried & Roy die met hun witte tijgers Las Vegas veroverden. Het waren de grote illusionisten die de meest magische trucs uithaalden. En dan kwam Hans Klok: “The Fastest Magician in the World”. Met een wereldrecord op zijn naam en een eigen, vaste show in Las Vegas groeide hij uit tot een grote naam in de internationale wereld van de topillusionisten. En deze Hans Klok streek voor de gelegenheid neer in de Stadsschouwburg van Antwerpen om het publiek mee te nemen op een magische reis doorheen de tijd. Zijn nieuwste show ‘Face The Future: A Magical Journey Through Time’ combineert kaarttrucs, tafelgoochelen, kleine acts en grote verdwijntrucs tot één grote queeste tegen het kwaad waarbij je ogen tekort komt.

Wat is er aan de hand met het Antwerps Sportpaleis? Dat vragen we ons ondertussen af. Want nadat PSE Belgium met gratis kaarten én goedkope tickets smeet voor het matineeconcert van Regi vs. Milk Inc. op 3 november jl., gaat nu ook Q Pop dat op vrijdag 29 november 2024 plaatsvindt in de uitverkoop.

Nog tot en met 16 maart 2025 kan je in La Boverie in Luik naar de retrospectieve Paul Delvaux en zijn universum gaan en dit naar aanleiding van de 100^ste verjaardag van het surrealisme. Dat ie zich liever niet in het hokje van dit -isme stak, blijkt sommigen helaas te zijn ontgaan alsook dat ie exact 30 jaar geleden stierf. Dat laatste zou dus ons inziens een betere gelegenheid vormen voor een overzichtstentoonstelling van zijn allerlaatste tot zijn allereerste olieverfschilderij ‘Jeune fille à la fenêtre’ uit 1920 waarbij we een bijna wazig meisje tegen een vensterbank zien leunen. Dan al zet ie vrouwen centraal in zijn werk hoewel hij kort daarna een tijdje voor landschappen kiest met onder andere treinen en trams als thema.

Medialane heeft met Sister Act alweer een fabuleuze musical voor elkaar gesmurft en dat vinden we best. In 2009 produceerde Joop van den Ende deze musical in Londen. Deze zomer zagen we er een nieuwe versie in het Dominion Theatre en het is die productie in een regie van Bill Buckhurst die met een volledig Nederlandse en Vlaamse cast nu door Nederland toert. De première was voor het Nieuwe Luxortheater in Rotterdam. Eerlijk? Hij is beter dan dat wat we op de West End zagen.

“Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk. Zo vrolijk was ik nooit.” Het olijke melodietje van dit liedje galmt nog na in de gangen van de Koningin Elisabethzaal. Want er was alle reden tot vrolijkheid: Herman van Veen staat al 60 jaar op de planken met hart en ziel zijn ding te doen. Het Antwerpse publiek geniet al 60 jaar van de capriolen van deze kunstenaar pur sang. Samen met zijn vaste metgezellen Edith Leerkens, Jannemien Cnossen en Kees Dijkstra trakteert hij voor deze gelegenheid zijn publiek op een gevarieerde mix van nieuw werk, kritische bedenkingen, grappige verhaaltjes, fijne visuele humor en klassiekers als: ‘Suzanne’, ‘Cirkels’, ‘Onderaan De Dijk’, ‘Liefde Van Later’ … En hoewel Herman van Veen stilaan 80 lentes telt, heeft hij het kind in zichzelf nooit losgelaten. Soms huppelt hij nog als een dartele hinde over het podium. Al moest hij het tijdens ‘Shake It Off’ van Taylor Swift toch afleggen tegen het jonge talent dat hij had meegebracht.

Een kind of geen kind. Dat is de vraag in Ademen, de Vlaamse versie van Duncan Macmillans tekst Lungs die onder andere in the Old Vic in Londen al te zien was. Het gaat hier om een groot dilemma dus omdat het gepaard gaat met een van de grootste verantwoordelijkheden waar je in je leven voor kan kiezen. Zelden worden daarbij rationele, emotionele of ethische afwegingen gemaakt omdat ‘het verwacht wordt van je dat je kinderen hebt’. Maar in Ademen stelt V (Alejandra Theus) zich wél die vragen wanneer M (Pieter-Jan De Wyngaert) haar het idee om voor kinderen te gaan ineens en uit het niets in de IKEA voorlegt. Hoewel Macmillan slechts 4 theaterstukken geschreven heeft tot nog toe, is ie al een gerenommeerd en gevraagd schrijver. Zo schreef ie bijvoorbeeld mee aan het eerste seizoen van de Netflixserie The Crown en gaat ie volgend jaar in Londen met The Iron Throne in première, een theaterstuk dat gebaseerd is op Game of Thrones.

24 jaar na Gladiator serveert regisseur Ridley Scott zijn vervolg met Gladiator II die nog epischer blijkt dan zijn vorige historische actiefilm. Kolossaal, met dat woord vat de prent zich nog het best van al samen.

Een weergaloos optreden. Dat zette Antwerpenaar Ivann Vermeer neer met zijn tribute aan George Michael  die deze kerst al weer 8 jaar niet meer onder ons is. Vermeer bewees dat ie niet alleen in het hoge register moeiteloos George Michaels moeilijke stukken kan zingen, maar combineert ook de gospel, de soul, de melancholie, de zwaarte in sommige donkerdere teksten met het spel- en zangplezier tijdens groovy, funky en discosongs. Dat ie meermaals een staande ovatie ontving voor beide, was niet meer dan verdiend. Wat. Een. Productie! En hoe veelzijdig bleek deze zanger wel?

Christoff staat 30 jaar op de planken, eigenlijk zijn het er meer dan 32 zo verklapte ie later tijdens de show (het zijn er namelijk 33 vermits zijn eerste single ‘’k Voel me goed’, een Nederlandse versie van Nick Kamens ‘I promised myself’ uitkwam in 1991 hoewel hij dit niet bracht tijdens de show n.v.d.r.), en dat mocht gevierd vond ie. De Vlaamse zanger zag het groots met een concert in de Lotto Arena. Op zijn stem die nog steeds als een klok klinkt, viel niets af te dingen, ook zijn band speelde sterk en visueel was datgene wat we te zien kregen van de dansers van Fabric Magic en de visuals + videoclips die zoals tijdens ‘Beste vriend’ synchroon met de muziek werden vertoond beeldig. Alleen zat de opbouw van de set niet al te best, duurde het maar liefst drie kwartier eer de (polonaise)trein helemaal op dreef kwam, een trein die tussendoor ook nog wel eens durfde te sputteren, en bleken de special guests op zijn zus Lindsay en Belle Perez (waarmee ie het gevoelige ‘Ik Hoor Bij Jou/El Ritmo De La Passion’ bracht) na wat licht uit te vallen naast de immer feilloos zingende Christoff.