Recensie Nick Waterhouse

Nick Waterhouse bracht een uitgerekte show met bijna twintig nummers in de AB Box. Met een zeskoppige band speelde hij anderhalf uur lang zijn bluesachtige fifties muziek zonder te stoppen. De songs sloegen wel aan, maar leken te veel op elkaar waardoor het soms wat afgezaagd werd. Toch is het moeilijk om stil te blijven staan op de swingende muziek van deze Amerikaan met zijn rauwe, hese stem. Een baslijn die rechtdoor gaat, een keyboard met een vettige orgelklank en een zuivere jazz-gitaar zorgen voor muziek die gaat als een trein. De zwoele saxofoonsolo’s daarbij zijn een streling voor het oor. Al had Waterhouse meer mogen doen om het publiek erbij te betrekken. Hij bracht een voorstelling waarbij van begin tot einde de vlam in de pan zat. Blues op een bord zonder franjes, maar ook zonder saus.

In 2010 lanceerde Nick Waterhouse de single ‘Some Place‘ die de start van zijn muziekcarrière markeerde. Daarna trad hij op met verschillende artiesten zoals Ty Segall, The Strange Boys en Allah-Las, voor wie hij ook hun debuutalbum producete. Met zijn eigen debuutplaat ‘Time’s All Gone‘ dat in 2012 uitkwam, toerde hij in de Verenigde Staten en Europa. Toen deed hij ook een eerste keer ons land aan in Het Depot in Leuven. In 2014 kwam de opvolger ‘Holly‘ en in september vorig jaar kwam zijn derde plaat ‘Never Twice‘ uit. Snellere nummers zoal ‘This Is A Game‘ doen ons soms denken aan de funk en soul van Jamie Lidell, al heeft zijn uiterlijk met de retro bril en blazer daar misschien ook iets mee te maken. Andere tragere nummers lijken dan weer op muziek van Van Morrison, vooral dankzij de saxofoonpartijen. De nummers zijn weinig origineel, maar ademen wel de sfeer uit van de jazzy nachtclubs in steden zoals Los Angeles en San Fransisco.

“Goedenavond Brussel! We hebben ver gereisd om voor jullie te spelen vanavond.“, zegt Waterhouse terwijl de band ‘I had some money (but I spent it)‘ inzet van het nieuwe album ‘Never Twice‘. Het is een nummer dat rechtstreeks uit de jaren vijftig zou kunnen komen met een gospel kantje à la Ray Charles. Neurotisch snel gitaarspel leidt na het daaropvolgende ‘It’s Time‘ het nummer ‘Dead Room‘ in waarbij hij zegt dat het één van zijn favoriete songs is van de nieuwe plaat. De geweldige saxofoonsolo stopt abrupt en maakt plaats voor snelle gitaar licks die afstammen van het Beatles tijdperk. Bij ‘Sleeping Pills‘ wordt een dwrasfluit bovengehaald om hoge, luchtige tonen te blazen over de mineur akkoorden. Het funky nummer mondt uit in een drum intermezzo waarna de melodie een halve toon naar omhoog gaat om het refrein extatisch te herhalen: een truukje dat nog steeds lijkt te werken.

Terwijl orgeltonen zachtjes het nummer ‘I Can Only Give You Everything‘ aangeven, stelt Nick Waterhouse de band voor die daarna versnelt en zonder stoppen overgaat in ‘Straight Love Affair‘, waarbij de saxofoon weer doet denken aan Van Morrison. Bij elk nummer van Waterhouse herken je gemakkelijk invloeden van verschillende bands en muzikanten uit de jaren vijftig en zestig. De basis bluesschema’s dragen ertoe bij dat je het gevoel hebt een nieuw nummer al eens ergens gehoord te hebben.

Voor het nummer ‘Holly‘, van het gelijknamig album, spoort Waterhouse het publiek waarvan een groot deel het nummer herkent, aan - “Voel je vrij om te dansen want daarom zijn we hier uiteindelijk.“ - Na ‘Tracy‘ met de snelle basgroove, herhaalt hij een paar keer het catchy refrein van ‘LA Turn Around‘ waarop iemand spontaan confetti de lucht in gooit. De dialoog tussen gitaar en saxofoon bij het daaropvolgende ‘Don’t you Forget It‘ kan rekenen op groot applaus van het publiek. Op het einde van het nummer barst de band uit in stevige bluesrock en jamt er een kleine tien minuten op los.

Daarna haalt hij uit naar de Amerikaanse president Trump – “De Verenigde Staten heeft een groot probleem op dit moment. Wij waren aan het touren en bedachten ons wat we eraan zouden kunnen doen en hoe. Terwijl mensen worden verdeeld on the razor edge of being pushed in a certain direction, is de sleutel juist empathie. Je moet praten met mensen die een andere achtergrond hebben, met mensen die voor dit monster hebben gestemd. Je moet gewoon zeggen: I wanna know. En dat is gospel.“ -  Een groot deel van het publiek scandeert het mee: “I wanna know!“. Naar het einde toe speelt de band nog een aantal snellere nummers zoals de oude single ‘Some Place‘ en ‘This is a game‘. Na het flauwere bisnummer ‘Old Place‘, dat erg lijkt op ‘La Bamba‘ van Ritchie Valens, draagt hij het laatste nummer ‘Pushin‘ too hard‘, een cover van The Seeds, met een cynische ondertoon op aan zijn managers en booking agents terwijl hij zingt “you’re pushing too hard on me. All I want is just to be free. Live my live like I want it to be.“

Voor liefhebbers van het genre blues en fiftiesmuziek was het een leuk optreden dat goed in elkaar zat. Maar wie hoopte een ontdekking te maken door naar Nick Waterhouse te gaan kijken, beseft wellicht dat die niet veel nieuws te bieden heeft.

< Wannes Hobin >

De setlist:

1. I Had Some Money (But I Spent It)
2. It‘s Time
3. Dead Room
4. Sleeping Pills
5. I Can Only Give You Everything
6. Straight Love Affair
7. Holly
8. Tracy
9. Katchi
10. The Old Place
11. LA Turnaround
12. Is That Clear
13. (If) You Want Trouble
14. Say I Wanna Know
15. This Is a Game
16. Some Place

Bis:

1. Old Place
2. Pushin‘ too hard