Recensie Hubert Damen: Als de dood voor het leven

“Hubert Damen zingt, zegt, fluistert, schreeuwt teksten en liedjes over liefde, vriendschap en dood.” Deze aankondiging had me eigenlijk moeten waarschuwen voor wat ik te zien en vooral te horen zou krijgen. En toch vroeg ik mij net als heel wat anderen voor de voorstelling af of de vertolker van inspecteur Witse ook kon zingen. Voor de liedjes in dit programma ging Hubert Damen vooral te raden bij drie van de grootste iconen van het Nederlandstalige lied: Ramses Shaffy, Bram Vermeulen en uiteraard onze eigen Wannes Van de Velde. En neen, Hubert Damen is zeker niet de Vlaamse Pavarotti, maar hij bracht de nummers op zijn zachtst gezegd “op eigen wijze”. Wat duidelijk wel veel meer in zijn comfortzone lag, was het voordragen van de verschillende gedichten die hij tussen de liedjes door bracht.

Met de opmerking: “’t Is nog niet het Sportpaleis, maar dat komt wel”, relativeerde Hubert Damen de eerder beperkte opkomst voor deze voorstelling. Dit weerhield hem echter niet om er volop voor te gaan en hij opende toepasselijk met “Ik sta al jaren in de regen” van Wannes Van de Velde. De klank van de regenbuis en hier en daar een vleugje vibrafoon, zorgde voor een uiterst sobere instrumentale begeleiding waardoor de tekst de volle aandacht kreeg die ze verdiende. Gelukkig was dit vocaal geen al te moeilijk nummer en in een eerder vertellende stijl liet Hubert Damen zijn aangename vertelstem zijn werk doen.

“Marleentje” van Bram Vermeulen was nog zo’n voorbeeld van een eerder gesproken lied. Peter Verhaegen op contrabas en Carlo Willems op vibrafoon zorgden met zijn tweeën voor de eerder sobere begeleiding van dit nummer. In het tweede deel van het lied kwam Ludo Mariën nog zachtjes opzetten met een beetje mondharmonica, maar bovenal bleef het een heel zachte uitvoering. De combinatie van deze verschillende elementen, leverde een zeer intieme en intense versie op van “Marleentje”. Je kon niet anders dan met gespitste oren zitten luisteren naar de tekst van dit lied. Deze benadering bracht terecht hulde aan het schrijftalent van Bram Vermeulen.

“Stadscoupletten” van Wannes Van de Velde kreeg voor de gelegenheid een jazzy bewerking en dat klonk aardig. Met de prominente klank van de klarinet van Herman Verspauwen in dit arrangement werd behoorlijk afgeweken van de originele uitvoering op gitaar, maar het nummer bleef meer dan overeind.

En toch kwamen niet alle liedjes even goed uit de verf. Het arrangement voor “Niet weggaan” was op zich wel knap gedaan: uitsluitend de klank van de contrabas die als een hartslag het ritme van de smart weergaf. Het probleem zat hem hier echt in de zang. Net als bij “Nu ik vertrek” begaf Hubert Damen zich hier geregeld op de rand van het vals zingen en ging hij er net iets te vaak over. Wanneer nummers vocaal  toch net iets meer gingen eisen, kwam hij als zanger te kort.

Maar wat hij tekort kwam al zanger, maakte hij dan weer goed in zijn voordrachten. De mooiste uitvoering was zijn voordracht van “Dien avond en die rooze”. Terwijl hij met zachte stem het gedicht van Guido Gezelle de zaal instuurde, werd hij stilletjes begeleid door vibrafoon en contrabas. De combinatie van deze elementen gaf het iets … iets … iets bijna sacraals mee.

De grappigste tekst was dan weer zonder twijfel die van Hugo Claus. Hierin vertelde Claus over een jonge vrouw die plots ontdekte dat ze er niet overal even jong uitzag en toch iets wilde laten doen aan de sinaasappelhuid op haar billen. Op zich was de tekst al grappig geschreven, maar het was vooral ook de manier waarop Hubert Damen hem bracht die de zaal aan het glimlachen kreeg. De kleine referentie naar Mevr. Leemans was best aardig, maar de daaropvolgende politieke visie over haar buurman en diens partij duurde toch net iets te lang om zomaar een luchtige anekdote tijden een literaire tekst te zijn. Gelukkig werd de trein terug op het juiste spoor gebracht en konden we verder genieten van de poëtische kwaliteiten van Claus. Wat kon die man toch overweg met taal.

Als toegift bracht Hubert Damen nog een uptempo versie van “Rode Wijn”. Hij vloog er nog eens stevig in en straalde van enthousiasme al resulteerde dat jammer genoeg niet in meer vocaal talent. De echte afsluiter van de avond was uiteraard voor een nummer van Wannes.

Vocaal gezien was het zeker niet de sterkste voorstelling van het seizoen, maar ze was wel eerlijk. Hubert Damen heeft een zeer aangename stem om naar te luisteren en dat kwam vooral ook tijdens de gedichten duidelijk naar voor. Omringd door goede muzikanten onder leiding van Caro Willems wist Hubert Damen zich tijdens de liedjes toch nog recht te houden, al was het soms echt op de valreep.

< Sascha Siereveld >

Setlist:

1.       Ik sta al jaren in de regen – Wannes Van de Velde

2.       De een wil de ander – Ramses Shaffy

3.       Ik/Min jou/Is niets  – Roger De Neef

4.       Marleentje – Bram Vermeulen

5.       Comme facette mammeta (fragment) – Wannes Van de Velde

6.       Jozefien – Wannes Van de Velde

7.       Verliefd – Willem Wilmink

8.       instrumentaal

9.       Stadskoepletten - Wannes Van de Velde

10.   Mijn vriend – Bram Vermeulen

11.   Jef heeft me ’n sjiek gerefuseerd - Wannes Van de Velde

12.   Dien avond en die rooze – Guido Gezelle

13.   instrumentaal

14.   Alfabed – Ramses Shaffy

15.   De eerste keer – Remco Campert

16.   instrumentaal

17.   Schoonheid – Hugo Claus

18.   Marielou van de sextelefoon - Wannes Van de Velde

19.   Alle mannen – Bram Vermeulen

20.   Niet weggaan – Bram Vermeulen

21.   Je hebt me alleen gelaten – Hans Lodeizen

22.   Nu ik vertrek – Ramses Shaffy

23.   Zonder woorden – Liesbeth List

Bis:

1.       Rode wijn – Bram Vermeulen

2.       ’t is stil in Amsterdam – Ramses Shaffy

3.       Onder zonnen, onder manen (fragment) – Wannes Van de Velde

4.       De stalen boor – Wannes Van de Velde