Zeggen dat Joost dé hype van het moment is en die van deze festivalzomer is een understatement. Het bewijs daarvan? Dat ie een uur aan een stuk net na het avondeten van de meeste festivalgangers op dag 1 van Suikerrock dermate delivert - terwijl je zou denken dat een nachtslot hem zoals recent tijdens Beleuvenissen hem beter zou liggen – en bij klaarlichte dag het moeiteloos voor elkaar speelt om de handen op elkaar te krijgen van de toeschouwers, met 1 dan met 2 vingers in de lucht mee te zwaaien, te springen, massaal te moshen, en jawel hoor ook zo nu en dan eens de middelvinger in de lucht te steken.

Dolletjes, dat is de superheldenfilm Deadpool and Wolverine waarin we het duo uit de X Men franchise de wereld van Marvel zien betreden. Vanaf het begin van de prent waarin we Deadpool Wolverine zien opgraven omdat ie niet kan geloven dat ie dood zou zijn, trekt de film al de metakaart. Door Deadpool de intro van Marvel te laten meezingen bijvoorbeeld. Maar ook om in de eerste actiescène van de film nog wat choreografie te steken ook op de tonen van ’Bye Bye Bye’ van *NSYNC. Hilarisch.

Vorig jaar verscheen ‘Alleen verbeelding kan ons redden’, een boek van Michael De Cock waarin ie op passionele wijze de kracht van kunst bezingt. Dat boek heeft ie nu getransformeerd tot een avondvullende monoloog waarin ie op zoek gaat naar het antwoord op de vraag of kunst de wereld kan redden. De Cocks monoloog is niet alleen hyper persoonlijk, hij steekt er ook nog de input van het publiek in.

Terces, dat is het omgekeerde van Secret, de voorstelling van Cirque Ici waarmee Johann Le Guillerm in 2004 én 2013 op Zomer van Antwerpen stond. Terecht is het dat hij voor de dertigste editie opnieuw gevraagd werd. Want als er één voorstelling tot de absolute top behoort uit dertig jaar ZVA en nog steeds in ons geheugen gegrift staat, dan is het deze wel. Le Guillerm mengt wetenschap (zoals wiskunde en natuurkunde) met pure magie zodat je zelfs de derde keer dat je hem zijn ‘zotte constructies’ - aldus een toeschouwster - ziet maken, nog steeds onder de indruk bent. Ook omdat hij erin slaagt om de indruk te wekken dat ie dood materiaal tot leven kan laten komen.  

‘Is iedereen ok?’ Het is een quote uit de standalone sequel Twisters op Twister dat alweer dateert van 1996 maar ook helemaal van toepassing is op het publiek in de 4DX-zaal van Kinepolis. Want jawel: het gaat er heftig aan toe in de openingsscène van deze romantische rampenfilm. De stoeltjes mogen stevig te keer gaan en ook de wind- en watereffecten doen hun ding zodat je in geen tijd het gevoel krijgt midden in een tornado te zitten.