Acht jaar na The Greatest Showman heeft de Australische regisseur Michael Gracey met Better Man een nieuwe muzikale biopic dramedy in de zalen lopen over een van de grootste entertainers die de huidige showbizzindustrie tegenwoordig kent: Robbie Williams.

Een complexe voorstelling maar wel eentje met internationale allures levert Eline Arbo af met Giovanni’s Room. Een waar de acteurs niet alleen acteren maar ook zingen, de synths bespelen én in beperkte mate ook choreo’s op de vloer neerzetten, om ook letterlijk stomende seksscènes te suggereren. Het is vooral Eefje Paddenburg die alweer indruk maakt zowel zangtechnisch als in haar spel. Al moet gezegd dat onze landgenoot Steven Van Watermeulen als Jacques verdomd straf is, vocaal (zoals in Dans la pénombre d’un refuge secret bijvoorbeeld), qua spel maar ook net als Eefje ook een behoorlijke dosis humor in de voorstelling mag leggen.

Kijk uit Antwerpen:” There is a new queen in town! “Lola en haar ‘Angels’ zijn neergedaald in de Arenberg in Antwerpen om er leven in de brouwerij te brengen. Ze brengen glitter en glamour naar de saaie, bijna failliete schoenfabriek van Charlie Price in de feel-good-musical ‘Kinky Boots’.  Inteam Producties heeft voor deze voorstelling een geweldige cast weten te strikken. Joppe Dekoker kruipt in de huid van Charlie Price, Oonagh Jacobs zet een geweldige Lauren neer en Elindo Avastia heeft speciaal verlof genomen van zijn rol als Terk in Disney’s Tarzan in Stuttgart om hier te schitteren als de onnavolgbare Lola. Hij straalt op het podium, excelleert in zijn rol, ziet er fenomenaal goed uit, zingt de sterren van de hemel en … heeft er 100% goesting in. Wanneer Lola ten tonele verschijnt, voel je de sfeer in de zaal gewoonweg veranderen. Hoe heerlijk kan theater zijn!

Kieran Culkin en Jesse Eisenberg zijn wat ons betreft het beste duo dat we in lange tijd samen hebben zien spelen in een film, in dit geval A real pain. Want hoe heerlijk is het om ze respectievelijk de losbol Benji en de controlefreak David te zien neerzetten. Alleen al die beginscène waarbij David bijna als een stalker zijn neef belt of ie wel tijdig op de luchthaven zal zijn voor hun trip naar Polen, is zo amusant en zo sterk en geloofwaardig, weliswaar met een grote dosis humor neergezet, dat je meteen in het verhaal gezogen wordt.

Euthanasie of (medeplichtigheid) aan zelfmoord? Dat is de vraag in The Room Next Door dat Pedro Almodóvar schreef en regisseerde. De prent raden we absoluut af voor al wie recent een dierbare verloren heeft omdat het einde van het personage waar het allemaal om draait steeds concreter wordt naarmate de film vordert. The room next door kan voor hen dus redelijk confronterend overkomen. Reden wellicht ook waarom we vaststelden dat helaas enkele toeschouwers die zich hoogstwaarschijnlijk onvoldoende geïnformeerd hadden, de zaal vroegtijdig verlieten.