Tijdens Glastonbury Festival 2024 mochten de laarzen ingepakt blijven. Want ook deze editie was een droge. Geen moddereditie dus - de laatste dateert alweer van 2016 - wel hier en daar wat stof dat zich een weg vond in onze neusgaten. Het festival in Somerset zit overduidelijk in een overgangsfase waarbij co-organisatrice Emily Eavis steeds meer en duidelijker haar eigen klemtonen lijkt te leggen, andere dan die haar vader Michael vroeger legde.

Er komt wat sleet te zitten op de Despicable Me-formule als je het ons vraagt nadat we Despicable Me 4 in de cinema zagen. Zeker, hij is best genietbaar, maar hij komt o zo traag op dreef. Eigenlijk pas in de slotminuten, een stuk voorbij de pauze die Kinepolis inlast, wordt het geweldig. Vooral die achtervolgingsscène in de supermarkt wanneer een boze vrouw achter Gru’s vrouw aanzit, is hilarisch.

In een uitverkochte Lux in Kapellen vierde Lissa Lewis haar tienjarig jubileum. Eerlijk? Tot voor enkele weken had ik nog niet van haar gehoord. Dat komt omdat ik niet naar Radio 2 luister en me ook niet meteen tot de doelgroep reken van Ment tv, laat staan dat ik de gespecialiseerde vakliteratuur erop nalees. Maar mijn redactrice blijkt dus wel al tot het luisterpubliek te horen van Radio 2 want toen we naar een Vlaamse oorlogsmusical reden, kwam Lissa op de radio. Mijn eerste indruk was ‘da’s niet slecht’ en wat bleek? Niet veel later zou ze niet eens zo ver optreden in Kapellen en duidde ik die dag dan ook aan in mijn agenda.

Met Ophelia’s got talent brengt de Oostenrijkse choreografe Florentina Holzinger opnieuw haar extreme beeldtaal naar deSingel. Uiterst feministisch, tegen het patriarchaat, kritisch ten opzichte van generaties die onze planeet vervuilden, maar optimistisch naar de jeugd toe, de toekomst – voor het eerst staan er naast mensen met een beperking namelijk ook kinderen op het podium tijdens een voorstelling van haar, is ze. Wie haar eerdere producties Tanz (2019) en A divine comedy (2021) gezien heeft, herkent onmiddellijk Holzingers signatuur, een mix van high en lowbrow cultuur, maar vooral ook een waar ze de verticale lijn opzoekt, richting hemel, ook hier weer door te refereren naar het (spektakel)circus.

Het feit dat Jules de Corte honderd jaar geleden geboren is, leek de organisatoren van Nekka Intiem een ideale gelegenheid om deze Nederlandse zanger terug onder de aandacht te brengen. Het theatercafé van het Fakkeltheater in Antwerpen werd vastgelegd en niemand minder dan Warre Borgmans bood zich aan om deze taak op zich te nemen. Nu horen we de kritische lezer al denken: “Warre, dat is toch gene zanger?”. En inderdaad: Warre pretendeert ook helemaal niet een zanger te zijn, maar een groot liefhebber van het werk van Jules. Hij bewees wel dat met mooie arrangementen, getalenteerde muzikanten, poëtische teksten en aangeboren talent, een gezonde dosis passie voor bepaalde songs vaak voldoende is om een pakkende performance neer te zetten. ‘Het Liedje Van De Wind’ en ‘Als Je Overmorgen Oud Bent’ van Jules de Corte leken wel voor Warre geschreven.