Episch. Dat is Fanny and Alexander, een wereldcreatie naar Ingmar Bergmans gelijknamige film uit 1982. Ivo Van Hove weet perfect het script te vertalen naar dat voor een grand opera in de Munt. Het resultaat is verbluffend. In zijn laatste seizoen als intendant kon Peter de Caluwe zich volgens ons geen mooier cadeau wensen. Wat. Een. Wereldpremière! Waarbij de Munt nog maar eens fijntjes bewijst waarom zij en enkel zij het beste operahuis van het jaar is.

‘Excellent’, ‘magnifique’ en ‘C’est un bijou’. Puccini’s Turandot in een regie van de Amerikaanse regisseur Robert Wilson die ook mee instond voor de decors en het licht, wordt met lof overladen. Niet meer dan terecht want het universum van Wilson die zoals steeds tekent voor een uitgepuurde minimalistische enscenering past als gegoten bij deze opera, Puccini’s laatste die onafgewerkt bleef toen ie in 1924 stierf. Franco Alfano werkte het derde bedrijf af op basis van de aanwijzingen en notities die de componist hem naliet.

Toegegeven, het wringt al een tijdje tussen ons en DESCHONECOMPANIE en Muziektheater Transparant. Aan de ene kant loven we de heldere lezing, de frisse bewerking van operaklassiekers (zo zagen we de ganse Da Ponte cyclus) inclusief de eindeloze rijmelarij die na een tijdje soms behoorlijk enerveert, maar wanneer je op het punt staat het gehad te hebben, toch weer verrassend uit de hoek weet te komen. Waar we vooral moeite mee hebben, is dat dit soort producties die opera als medium relativeert fenomenale sopranen als Ecem Topcu eigenlijk oneer aandoen en zelfs degradeert omdat ze als enige geschoolde zangeres tegenover twee bij momenten bijzonder vals zingende acteurs als Ineke Nijssen en Jef Hellemans staat. Hellemans brengt bijvoorbeeld het overgekende ‘Figaro, figaro, figaro, figaro!’, officieel heet deze hit ‘Largo al factotum’ uit ‘Il barbiere di Siviglia’ van Rossini, bij gebrek aan goede zangtechniek dan maar parlando. Het werkt voor geen meter en de voorstelling mist zo zijn start.

Wat doe je op een vrije avond, de dag nadat je 38 geworden bent? Het is een vraag waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen. Ook Jelle Cleymans kennelijk. Hij koos om met zijn zus (of was het andersom?) naar de première van Fledermaus Forever te trekken. Was daar ook: Ella Leyers. Net voor ie plaats nam op de tribune, koos hij voor een flesje water. Maar zoals veel zangers zijn ze niet gewend om dat ad fundum op te drinken. Na een tijdje twijfelen, werkte hij uiteindelijk de rest naar binnen om daarna samen met ons vast te stellen dat de voorstelling die aanvankelijk een uur en drie kwartier zou duren het maar liefst twee uur en tien minuten trok. Ja, da’s lang. Bij momenten, zoals dat bij (kleine) opera’s gaat: té lang. In die mate te lang dat we ons zelfs af begonnen vragen wat nu de grootste beproeving voor ons zou zijn, twee identieke festivalsets van Cleymans & Van Geel of 1 keer Fledermaus Forever?

Letterlijk en figuurlijk over het paard getild. Dat wordt Henry VIII in de spektakeloperaversie van de Franse regisseur Olivier Py in de Munt. De muziek die geschreven werd door Camille Saint-Saëns en die in 1883 in Parijs in première ging, vertelt in maar liefst drie uur inclusief divertissementen het verhaal van Henry VIII hoe ie zijn vrouw Catharina van Aragon inruilde voor hofdame Anne Boleyn. Dat ie daarvoor moest breken met de katholieke kerk en de Church of England oprichtte om zo zijn zin te kunnen doen als staatshoofd en hoofd van de Kerk, vermits de paus zijn huwelijk met van Aragon niet wou ontbinden, is op zijn zachtst gezegd een slimme vondst of politiek manoeuvre als je wil dat tot op de dag van vandaag impact heeft op de Britse samenleving.