Wat doe je op een vrije avond, de dag nadat je 38 geworden bent? Het is een vraag waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen. Ook Jelle Cleymans kennelijk. Hij koos om met zijn zus (of was het andersom?) naar de première van Fledermaus Forever te trekken. Was daar ook: Ella Leyers. Net voor ie plaats nam op de tribune, koos hij voor een flesje water. Maar zoals veel zangers zijn ze niet gewend om dat ad fundum op te drinken. Na een tijdje twijfelen, werkte hij uiteindelijk de rest naar binnen om daarna samen met ons vast te stellen dat de voorstelling die aanvankelijk een uur en drie kwartier zou duren het maar liefst twee uur en tien minuten trok. Ja, da’s lang. Bij momenten, zoals dat bij (kleine) opera’s gaat: té lang. In die mate te lang dat we ons zelfs af begonnen vragen wat nu de grootste beproeving voor ons zou zijn, twee identieke festivalsets van Cleymans & Van Geel of 1 keer Fledermaus Forever?

Letterlijk en figuurlijk over het paard getild. Dat wordt Henry VIII in de spektakeloperaversie van de Franse regisseur Olivier Py in de Munt. De muziek die geschreven werd door Camille Saint-Saëns en die in 1883 in Parijs in première ging, vertelt in maar liefst drie uur inclusief divertissementen het verhaal van Henry VIII hoe ie zijn vrouw Catharina van Aragon inruilde voor hofdame Anne Boleyn. Dat ie daarvoor moest breken met de katholieke kerk en de Church of England oprichtte om zo zijn zin te kunnen doen als staatshoofd en hoofd van de Kerk, vermits de paus zijn huwelijk met van Aragon niet wou ontbinden, is op zijn zachtst gezegd een slimme vondst of politiek manoeuvre als je wil dat tot op de dag van vandaag impact heeft op de Britse samenleving.

Een staande ovatie. Dat ontving de zeventiende voorstelling ooit van Händels Ariodante in de Opéra de Paris. Straf is het dat deze opera voor het eerst in de Franse hoofdstad te zien was in 2001 terwijl die al van 1735 dateert. Deze keer tekent niemand minder dan de Canadees Robert Carsen voor de regie, een regie die wij echter niet te zien kregen. Enkele uren voor de voorstelling plaatsvond, kregen wij van de persverantwoordelijke te horen dat een deel van het personeel (met name dat instaat voor de decors en de scènewissels) staakte. Vandaar dat ondergetekende de vraag kreeg of ie zijn bekomen accreditatie wou bevestigen dan wel om op een ander moment te komen. Vermits we toch al in de Franse hoofdstad waren in het kader van de Nacht van de musea, besloten we de voorstelling in concertante vorm te bekijken iets waar we achteraf - hoe benieuwd we ook waren naar de regie en het lichtplan van Carsen - uiteindelijk geen spijt van hadden.

Een briljant, verfijnd, poëtisch en esthetisch oogverblindend Der Rosenkavalier dat inzoomt op de psyche van de  personages. Dat brengt de Munt in een regie van de Italiaanse regisseur Damiano Michieletto. Het symfonieorkest en koor van de Munt staat onder leiding van Alain Altinoglu die de partituur tot in de kleinste details bestudeerd heeft. Dat gevoel voor detail vraagt Richard Strauss’ opera ook. Bovenal is het een muzikale komedie. De lichtheid van Mozart (en diens gekende verkleed/vermommingspartijtjes), het zorgeloze dat we in diens opera’s vaak te zien en te horen krijgen, wordt weliswaar in Der Rosenkavalier gecombineerd met ja toch wel een vleugje Wagner, wat voor verdieping zorgt. En naast de dissonanten die Strauss al in Elektra en Salome liet horen, echoot het Weens classicisme ook in de muziek terwijl die ook al vooruitloopt met oorwurm ‘Ohne mich’ (dat we na het tweede bedrijf enkele bezoekers horen neuriën tijdens de pauze), de komedie speelt zich namelijk af in het Wenen van Keizerin Maria-Theresia.

Een fel geestdriftig applaus ontving Les Capulet et les Montaigu in Opéra Bastille. Voor de 52^ste keer in het bestaan van het Franse operahuis werd deze opera uit 1830 opgevoerd. De 41^ste keer in de weergaloze regie van de Canadees Robert Carsen die van november 1996 dateert. De muziek is van de hand van Vincenzo Bellini (1801-1835) en ademt de romantische belcanto uit. Zijn librettist Felice Romani baseerde zich niét op de gekende tekst van Shakespeare maar wel op ouder materiaal, namelijk lokale bronnen zoals Historie di Verona van Gerolamo della Corte en de kortverhalen van Luigi Da Porte uit 1535 en Matteo Bandello uit 1554. Het thema van de schijndood is overigens terug te brengen tot de eerste eeuw van onze tijdrekening, met Pyramus en Thisbe in Ovidius’ Metamorfosen.