Een behoorlijk donkere superheldenfilm is Marvels Thunderbolts*. Een prent die 8 nieuwe hoofdpersonages introduceert in het Marveluniversum. En die hebben allemaal een backstory nodig. In dit geval laat de film ons weten welk rugzakje deze nieuwe figuren, losers en anti-helden, allemaal met hen meedragen. Trauma’s uit hun jeugd passeren onder andere. Maar vooral ook hoe die donkerte en leegte op hen weegt.

De sci-fi film Mickey 17 die Bong Joon Ho, die we kennen van onder andere Parasite, regisseerde en schreef naar de roman van Edward Ashton, zit inhoudelijk goed, maar de uitwerking kon beter. Vooral op vlak van storytelling schort er wat aan deze meer dan twee uur durende prent zodat die totaal niet onder de huid kruipt. De structuur zit gewoon niet goed met een cold open voor Mickey 17, gevolgd door een gigantische flash back die aan elkaar geluld wordt door Mickey 17 over de zestien vorige versies van hem om uiteindelijk terug tot de scène te komen waar de film mee opende, en die een eerste plotpunt van jewelste is.

‘Hey ho. Hey ho. Je krijgt het niet cadeau.’ We vragen het ons af of al wie betrokken was bij Disney’s Snow White dat de afgelopen weken gezongen of gefloten heeft in een poging om de zaken in aanloop van de release van deze live action musical fantasyfilm wat te relativeren. Want hoeveel bagger heeft deze prent niet over zich heen gekregen nog voor ie uitkwam en met hoeveel Princess Problems werd hoofdrolspeelster Rachel Zegler niet geconfronteerd? Het zegt veel hoe veel vooroordelen mensen hebben op basis van ocharme een trailer en enkele promobeelden. Wij, die al jaren fan zijn van color-blind casten, zagen de film in IMAX en vonden hem vooral te braaf, lieflijk, schattig en finaal te flauw. Net omdat ie – oh ironie – zo hard zijn best doet om alle heikele thema’s die in de originele tekenfilm van 1937 nog wél zaten maar anno 2025 niet meer door de beugel kunnen, omdat onze maatschappij niet langer een patriarchale is, uit de weg te gaan.

Everybody hurts klinkt het in de song van R.E.M. waarmee Novocaine begint. Niet dus. Want het hoofdpersonage, Nathan Caine (Jack Quaid), de managing assistent van de bankdirecteur Nigel, voelt namelijk geen pijn door een genetische afwijking. Het zorgt er uiteraard voor dat ie het potentieel heeft om de instant superheld uit te hangen, met dat verschil dat ie wel degelijk kan sterven. Voor zijn collega Sherry (Amber Midthunder), die hij net heeft leren kennen, wil ie door het vuur gaan, of beter: een wapen uit gloeiend heet frituurvet halen tijdens zijn achtervolging om haar te redden. Want enkele criminelen hebben haar namelijk gegijzeld na een overval op de bank waar ze beiden  werken. De daders hebben veel geld buit gemaakt én de bankdirecteur vermoord.

Nee, Marked Men: Rule + Shaw kan je bezwaarlijk origineel noemen op basis van het plot. Beste vrienden Rule en Shaw zijn eigenlijk al jaren verliefd op elkaar, maar uiten dat nu pas. Met dat verschil dat hij niet voor een relatie wil gaan, hij absoluut niet wil dat zij hem als haar vriendje beschouwt, en de twee dan maar afspreken om het gewoon dag per dag te bekijken. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Zeker als blijkt dat hij een getroebleerde man is – in welke boekenserie zagen we dat nog al? – niets meer te bieden heeft dan zijn hart, want als tattoeëerder heeft ie kennelijk weinig financieel te bieden, hoewel hij daarnaast ook graffiti-muurschilderingen maakt (wat toch ook wel wat kost als hobby denken we dan). Zij is een studente geneeskunde die kennelijk niet of nauwelijks hoeft te studeren, van rijke komaf is maar wel in een bar opdient. Haar moeder heeft voor haar alvast een ‘geschikte’ huwelijkskandidaat gevonden. En nee, dat is niet Rule…