Een kind of geen kind. Dat is de vraag in Ademen, de Vlaamse versie van Duncan Macmillans tekst Lungs die onder andere in the Old Vic in Londen al te zien was. Het gaat hier om een groot dilemma dus omdat het gepaard gaat met een van de grootste verantwoordelijkheden waar je in je leven voor kan kiezen. Zelden worden daarbij rationele, emotionele of ethische afwegingen gemaakt omdat ‘het verwacht wordt van je dat je kinderen hebt’. Maar in Ademen stelt V (Alejandra Theus) zich wél die vragen wanneer M (Pieter-Jan De Wyngaert) haar het idee om voor kinderen te gaan ineens en uit het niets in de IKEA voorlegt. Hoewel Macmillan slechts 4 theaterstukken geschreven heeft tot nog toe, is ie al een gerenommeerd en gevraagd schrijver. Zo schreef ie bijvoorbeeld mee aan het eerste seizoen van de Netflixserie The Crown en gaat ie volgend jaar in Londen met The Iron Throne in première, een theaterstuk dat gebaseerd is op Game of Thrones.

Wanneer de intro van ‘We will rock you’ uit de boxen knalt, breekt het feestje al los in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Dan moeten de heren van Dreamboys nog beginnen aan hun act. Het zegt veel over de verwachtingen waarmee het hoofdzakelijk vrouwelijke publiek naar deze stripshow komt kijken. De heren strippers spelen maar al te graag in op de uitgelaten sfeer en zwepen hun toeschouwers geregeld op door een extra tipje van de sluier, meer bepaald hun t-shirt, op te lichten. Het ritme van de muziek en hun suggestieve dansbewegingen doet de temperatuur en het gejoel alleen maar toenemen. Dit is duidelijk waar het publiek voor komt. De gouden regel van de avond: hoe minder kleding, hoe meer sfeer. Het feit dat niet elke act even smaakvol was, was blijkbaar geen hinderpaal. Men kwam duidelijk voor een andere paal en … die kwam ook tevoorschijn.

‘Oh wat leuk. Dat is gaaf, jong!’ Wat zouden we deze oppervlakkige Hollandse zinnen graag zeggen over Brideshead Revisited dat onder andere gaat over zelfaanvaarding en het leven als een queer. Maar deze voorstelling van Florian Myjer en Abke Haring weet ons helaas niet de ganse tijd te boeien. Rond een uur kijken we voor het eerst naar onze klok. Veel heeft te maken met de wat saaie vorm, de eerste lezing van een toneelstuk dat daarna enkele keren herhaald wordt en de geacteerde zwakke voorbereiding van de tegenspeelster. Eerdere voorstellingen van de Warme Winkel? Niet gezien. Het boek waarop de voorstelling gebaseerd is tijdens de research gelezen? Nee hoor.

Met Oh Deer! levert Bronks surrealistisch, ja zelfs absurd en bijna woordeloos theater voor 6-plussers. Zeker, de kids en ik in de zaal konden best wel lachen met enkele scènes, vooral dan wanneer het tragikomisch werd al hebben we gewoon al veel gekkere toestanden meegemaakt in het jeugdtheater.

In Schouwburg Noord ging De Idealist in première. Een muziektheatervoorstelling die stelt een monoloog te zijn maar dat eigenlijk niet is. Bart Hollanders gaat in de tekst van Pedro Elias als Dirk namelijk in dialoog met de personages uit de omgeving van het hoofdpersonage. Dat zijn allemaal weliswaar vooraf ingesproken stukken tekst die we uit de parlofoon te horen krijgen maar Bart gaat er als Dirk wel mee in dialoog. De gesprekken komen bijzonder naturel over wat een niet onbelangrijke verdienste is van Bart en de acteurs en actrices die de teksten hebben ingesproken. En dat zijn niet van de minsten. Onder hen onder andere Gene Bervoets (als Dirks dokter) en Tania Van der Sanden (als Dirks moeder). Wat het zo authentiek maakt? Wellicht de vele gênante details over Dirks leven die de revue passeren.