Heerlijk hoe Wunderbaum in Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) ons disfunctioneel gedrag in zijn blootje zet. Want of het nu gaat over hoe we met elkaar omgaan in een online omgeving of wat we live face to face met elkaar uitspoken, het is vaak naast de kwestie en man wat zit er zo verschrikkelijk veel ruis op de lijn! In die mate dat je bijna gaat denken dat sommigen er plezier aan beleven en energie in vinden om de ruis alleen maar wat te vergroten. Moeten het ontgelden: Whatsapp-groepjes van ouders waar niets constructiefs uitkomt en een moderator, hier de leerkracht Engels: Jasper die compleet faalt in zijn aanpak om aan nonviolent communication te doen. Al van kilometers ver zie je de escalatie aankomen, zeker als je zoals wij al vaker genoten hebt van de voorstellingen van Wunderbaum. Nog dit, mocht je de bovenstaande zinnen en de volgende als te direct, open en transparant ervaren, het is niet mijn schuld, maar het ligt aan de periode waarin ondergetekende Xennial geboren is: 1980.

Een bijzonder mooie en genereuze voorstelling is Amadou van Laika. Regisseur Jo Roets neemt daarbij afscheid van het gezelschap dat ie mee oprichtte om ruimte te maken voor de nieuwe makers door nog een laatste keer naar de kern te gaan van wat ie al zijn ganse carrière doet: verhalen vertellen. Inspiratie vond de voorstelling bij het werk van de Malinese auteur Amadou Hampâté Bâ die de mythische, orale verhalen uit het collectieve geheugen van het Peulvolk verzamelde en neerschreef. Hoofdboodschap van deze prachtige voorstelling die Aminata Demba schreef, concipieerde en speelt waarbij ze live begeleid wordt door twee muzikanten: Sam Gysel en Issa Ndour, is dan ook om het woord aan elkaar door te geven wat in de context van Laika nu een bijkomende symboliek krijgt. ‘Vertel! Vertel! Vertel!’ klinkt het op het einde uitnodigend uit haar mond terwijl ze zelf een uur aan een stuk moeiteloos de kinderen op haar hand krijgt en houdt wanneer ze hen meeneemt op reis.

Met Boze geesten komt Lazarus aan het einde van haar Dostojevski-cyclus. En dat werd tijd. Niet dat de voorstelling niet onderhoudend is, maar ook al hebben wij bewust het gezelschap een tijdje links laten liggen, hun signatuur is erg herkenbaar geworden maar ook voorspelbaar. Daarnaast mocht hun première, en dat zijn lang niet alleen onze eigen woorden, strakker wat ook niet de eerste keer is dat we dat opmerken. Lees: in het begin hadden ze het publiek op hun hand en de lachers aan hun kant. Maar na verloop van tijd verslapte de spanningsboog en ook het enthousiasme van de toeschouwers.

Everybody hurts klinkt het in de song van R.E.M. waarmee Novocaine begint. Niet dus. Want het hoofdpersonage, Nathan Caine (Jack Quaid), de managing assistent van de bankdirecteur Nigel, voelt namelijk geen pijn door een genetische afwijking. Het zorgt er uiteraard voor dat ie het potentieel heeft om de instant superheld uit te hangen, met dat verschil dat ie wel degelijk kan sterven. Voor zijn collega Sherry (Amber Midthunder), die hij net heeft leren kennen, wil ie door het vuur gaan, of beter: een wapen uit gloeiend heet frituurvet halen tijdens zijn achtervolging om haar te redden. Want enkele criminelen hebben haar namelijk gegijzeld na een overval op de bank waar ze beiden  werken. De daders hebben veel geld buit gemaakt én de bankdirecteur vermoord.

“I will always love you.” Het zou de boodschap kunnen zijn van Glennis Grace aan haar grote idool Whitney Houston. Glennis heeft de start van haar carrière te danken aan deze Amerikaanse artieste … en natuurlijk ook aan haar eigen geweldige stemgeluid. Dat laatste maakte ze al meteen bij het begin van deze ‘Whitney – a tribute by Glennis Grace’ duidelijk. De Whitney-fans werden getrakteerd op een selectie uit het rijke repertoire en de fans van Glennis Grace konden genieten van haar geweldig krachtige, hoge en beheerste stem. En wie fan was van beiden, kon gewoonweg dubbel genieten van een heerlijke avond livemuziek en een muzikale reis naar de jaren ’80 en ‘90.