Op 6 januari 2018 valt definitief het doek over de West End musical ‘An American in Paris’. Deze dansmusical is geïnspireerd op de Hollywoodklassieker met Gene Kelly en bevat gekende songs van George Gershwin en Ira Gershwin zoals ‘I Got Rhythm’, ‘‘S Wonderful’, ‘I’ll Build a Stairway To Paradise’ en ‘They Can‘t Take That Away from Me’ naast composities van George Gershwin zoals ‘Concerto in F’ en ‘An American in Paris’. Op Broadway won de musical 4 Tony Awards waaronder die voor beste choreografie, beste orkestratie, decor en lichtontwerp. In Londen staat de productie in een veel te grote zaal waardoor het bij momenten intieme karakter van de voorstelling volledig verloren gaat. Dat de overigens drukke Central metrolijn voor de deur een halte heeft in het station Tottenham Court Road en het gedaver van de underground te voelen en te horen is in de zaal, komt de beleving verre van ten goede. Wellicht ook daarom dat een toeschouwer op onze rij het kort nadat het tweede bedrijf begonnen was, voor bekeken hield.

Mamma Mia!, de hitmusical met songs van ABBA is ondertussen aan zijn negentiende jaar bezig in Londen en heeft er al meer dan 7000 voorstellingen op zitten. Op 17 december 2015 werd die 7000ste voorstelling trouwens gespeeld. Sinds 2012 staat Mamma Mia! in het Novello Theater geprogrammeerd. Wereldwijd gingen al 60 miljoen mensen naar het verhaal rond Donna (gespeeld door Sara Poyzer) en haar dochter Sophie kijken, goed voor 50 verschillende producties in 16 verschillende talen. In Londen zijn er maar liefst 3120 kledij items nodig, waarvan 121 bh’s. Wat een musical op de West End zo speciaal maakt, is dat het niveau dermate hoog is, dat wanneer je op een maandagavond leden van het ensemble een hoofd- of bijrol ziet spelen, het lijkt alsof ze nooit anders gedaan hebben. Om maar te zeggen dat we danig onder de indruk waren van de prestaties die Madeleine Leslay als Sophie en Natasha O’Brien als Tanya neerzetten.

‘Gimme more Emma Moore!’, dat wilden we uitschreeuwen na een fantastische matineevoorstelling van Matilda the musical in Londen. De musical staat al bijna 6 jaar non stop geprogrammeerd in het Cambridge Theatre en weet nog steeds volle zalen te trekken. Niet meer dan terecht want de musical naar het boek van Roald Dahl, dat alweer dateert van 1988, heeft nog niets aan kracht verloren. Een zeer straf podium waarbij decorelementen uit het podium komen, denken we maar aan de lessenaars bijvoorbeeld, een sterke kindercast met Emma Moore die als Matilda de voorstelling weet te dragen, Halle Cassell die haar beste vriendin Lavender mag spelen, en tevens moeite heeft om bij de start van het tweede bedrijf niet te veel van het verhaal te verklappen, Archie Durrant als de snoeper Bruce die tevens op het einde zijn grappige dansmoves laat zien, en straffe wat uitvergrote volwassenrollen voor Tom Edden en Marianne Benedict als Mr. En Mrs. Wormwood die van kitsch houden, tekenen we onder andere op. Slechterik van dienst is David Shannon die een vrouwenrol mag spelen, die van Miss Trunchbull. Zij vindt dat kinderen ‘maggots’ zijn en straft ze op haar manier: in ‘the chokey’. Gina Beck (Miss Honey) mag van haar kant de leerkracht spelen die het goed voor heeft met kinderen en aantoont dat je kinderen ook kan opvoeden door ze liefdevol, respectvol en met geduld te behandelen. Daarmee gaat ze lijnrecht in tegen Miss Trunchbull die dat wil bereiken via ijzeren discipline, harde straffen en door angst te zaaien.

Muziektheater out of the box op een erg originele manier gebracht, dat doet ‘The only way is up’ van Boris Van Severen en Jonas Vermeulen. Elk staan ze achter een dj booth, bespelen de synths, bas- of elektrische gitaar en zingen ze in 6 delen (subtiel aangebracht via een rode spot die bijkomend aangaat telkens een nieuw hoofdstuk aangeboord wordt) over het leven van 4 hoofdpersonages: Astormouse die droomt van een ruimtereis met een meisje, de Chief die carrière maakt omdat die al in pole position kon starten via zijn afkomst, The New Boy die in zijn jeugd het omgaan met vrouwen bekijkt volgens het 4 F’s principe: ‘Find them, Feed them, Fuck them, Forget them’ en tenslotte is er cat-man die het allemaal rustig aan doet en last heeft van keuzestress in het leven.

Tot 6 augustus meert de musicalversie ‘Footloose’ van de gelijknamige film uit 1984 in het Kursaal van Oostende aan. Een Britse reisvriendelijke productie is het die niet al te gek veel decors en props meezeult. De acteurs zijn tevens de muzikanten van dienst wat ook een slok op de borrel scheelt op vlak van cast en crew. Enkele dagen na de Oostendse première blijkt de voorstelling nog te kampen met enkele productionele uitdagingen. Bij het betreden van de zaal zagen we dat er technische problemen waren met de schermen (die nog het Barco bureaublad toonden), kende het eerste deel enkele nummers die werden overstemd door gigantische ruis die maar niet verdween, en zaten er tot diep in deel twee lichtfouten (met o.a. een niet belichte Gareth Gates en Laura Sillett).