Drie WhatsOnStage-awards won Everybody’s talking about Jamie dit jaar. Die voor beste nieuwe musical, beste vrouwelijke bijrol in een musical: Lucie Shorthouse (in de rol van Pritti Pasha) en beste mannelijke hoofdrol in een musical: John McCrea. Die award voor Shorthouse die een straf West Enddebuut optekent, is volkomen terecht. Ook in onze notities staan naast haar vocale passages grote uitroeptekens. Of ze nu ‘Spotlight’ in het eerste deel of ‘It means beautiful’ in het tweede neerzet, telkens weet haar stemtimbre en de emotie die ze in de songs legt ons te bekoren. Of McCrea een sterke Jamie neerzet, weten we niet. Wij zagen understudy Luke Bayer aan het werk die weliswaar erg goed speelde, geloofwaardig een jongen van zestien neerzette die niet droomt om vorktruckchauffeur te worden maar verder als dragqueen door het leven wil gaan waarbij hij vrouwelijke trekjes perfect onder de knie, of zelfs daarboven, heeft. Alleen bleek ie vocaal soms behoorlijk onder de toon te gaan in zijn middenregister, terwijl die kopstem wel goed zat. Bayer zweette ook erg hard op het podium, iets te veel waardoor hij aan glamour inboette. Het grootste applaus van de avond was trouwens weggelegd voor Josie Walker als Jamies moeder Margaret. Tijdens ‘He’s my boy’ zong ze de sterren van de hemel, de ziel uit haar lijf, wat een zinderende publieksreactie uitlokte. Walker blies alles en iedereen omver als een voorjaarsstorm in april. In de kleinere rollen weet Lauran Rae ons als Becca in haar speels en fris acteren, erg te boeien. Iemand om in het oog te houden de komende jaren.

Wanneer we vorig jaar met Unidamu dachten dat de inspiratie ondertussen echt wel op was bij Ketnet en Studio 100, blijkt Team U.P. – de vierde Ketnetmusical ondertussen, en de tweede op rij die er te veel aan is wat ons betreft – een doorslagje geworden van de vorige scripts terwijl de Ketnetserie GoGoGo of Disney’s High School Musical eerder al de basketbal- en bij uitbreiding sportkaart trok. Ook hier weer duikt een directrice op, in dit geval Conny Versporter (gespeeld door Goele De Raedt), die net als Loes Van den Heuvel als kampleidster Cornelia Blok in de eerste Ketnetmusical hartstochtelijke gevoelens koestert. In dit geval voor Franky Champion, een zwemkampioen die verdacht veel lijkt op Jean Marie Pfaff wiens bordkartonnen afbeelding Conny aanbidt. Zwaargewicht Milou (Anne-Laure Schoonjans) staat – ietwat vreemd – aan de top van het klassement van Conny’s sportschool U.P., de Universiteit van Prestatie. Wanneer Lars, de zoon van Franky, als nieuweling arriveert, blijkt hij niet meteen uit te blinken in sport. ‘Sporten is leuk. Maar ik hoef niet direct de beste te willen zijn.’ klinkt het uit de mond van Ruben Deejaegher die vocaal kennelijk ook niet de ambitie heeft om de allerbeste te willen zijn van de club. Om kort te gaan: Team U.P. is vooral meer van hetzelfde waarbij Ketnet en Studio 100-klassiekers zo afgevlakt worden zoals in nummers als ‘Jong’ en ‘Trein naar Oostende’ van Spring waar alle punch uitgeperst wordt. Wat overblijft is een smakeloze flauwe en erg voorspelbare show waar over the top acteren door Goele De Raedt, Marthe Willems en Nono – zoon van Koen – Wauters danig op de zenuwen werkt op den duur.

Dé must-see musicalproductie van deze paasvakantie in ons land? Dat moet ongetwijfeld Blood Brothers zijn van InTeam producties in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in een regie van Niels de Valk. Werkelijk alles klopt van begin tot einde in deze voorstelling die het origineel omarmt. Blood Brothers zag in 1983 het levenslicht aan de andere kant van het Kanaal, nadat Willy Russell het werk geschreven had als een schoolmusical. Op de West End liep de productie meer dan 24 jaar en werd daarmee de derde langstlopende musical in Londen. InTeam producties kiest er – terecht – voor om volledig de 80’s te laten herleven in deze voorstelling die teruggrijpt naar de originele tekst (de vertaling is van de hand van Koen van Dijk), zet de acteurs en actrices in geruite kostuums wat een knipoog is naar de Mod-periode of steekt ze in veelkleurige wollen truien. Het sobere decor, stellingen en klimrekken uit een turnzaal, dat net als de kostuums van de hand is van Yannic Duchateau en de regisseur, is erg efficiënt en tevens een knappe verwijzing naar de wil/de (financiële) beperkingen om op te klimmen op de sociale ladder. Want dat is in eerste instantie het hoofdthema van deze musical. Met een ijzersterke cast (wat een vijftal die Liesbeth Roose, Sarah Kefi, Jeroen Logghe, Jervin Weckx en Pieter Van Keymeulen!) die geloofwaardig speelt én waanzinnig goed zingt – werkelijk alle stemmen blenden piekfijn met elkaar en een zeer goede live band onder leiding van Pietro Ramman aan piano, Jacob Hus aan de basgitaar, Keanu De Poorter op toetsen, Sam Enthoven op drums, Thomas Renard op gitaar en Jan Schaeken op sax, plaatst het gezelschap dat liefhebbers en pas afgestudeerden bij elkaar brengt zich op eenzame hoogte in het Vlaamse musicallandschap.

Met Zoo of Life heeft de Antwerpse Zoo er na 175 jaar een draak bij. Een musicalvoorstelling die verzuipt in overmoed en overdaad. Met maar liefst 27 rollen op het podium waarvan niemand echt een hoofdrol speelt, gaat nagenoeg alle aandacht van deze ‘spektakelmusical’ die weinig spektakel te bieden heeft op een paar confettivlinders na op het einde, naar de haven, de stad (de Meir) en uiteraard de Zoo zelf. Zoo of Life wordt daardoor één langgerekte product placement-show waarbij geen enkel personage echt goed is uitgewerkt. Oppervlakkigheid troef dus in een show die erg flauw is, waar de scènes niet goed aan elkaar samenhangen en vooral de match tussen de moeilijk bekkende lyrics die niet in het gehoor blijven hangen (van Jan Geers en Glenn Desmedt) op muziek van Sam Gevers erg opvalt. Een paar lichtpuntjes kunnen dit verdronken kalf niet redden.

Een in alle opzichten overweldigende Sunset Boulevard. Die is nog tot en met 8 april 2018 te zien in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Ronduit briljant is het meesterwerk dat gebaseerd is op Billy Wilders film over een voormalige diva die de overgang van de stomme film naar de gesproken vorm niet overleefd heeft in haar carrière. Door haar butler Max Von Meyerling die tevens haar eerste man geweest is, blijft ze in de waan dat ze nog steeds veel fans heeft. Hij schrijft al haar fanbrieven. In realiteit is iedereen haar bijna vergeten. Met een miserabel script hoopt ze een comeback – of beter ‘een return’ zoals ze het liever hoort – te forceren op het witte doek. Scriptschrijver Joe Gillis belandt per toeval in haar huis, wordt in haar fake wereld gezogen en dreigt erin te verstikken als haar gevangene. Wanneer blijkt dat Paramount Pictures helemaal niet geïnteresseerd is in haar script (regisseur Cecil B. Demille – neergezet door Carl Sanderson – ontvangt haar per toeval tussen twee scènes door op de set) laat staan het idee om haar opnieuw op het scherm te krijgen genegen is, maar slechts interesse heeft om haar auto te gebruiken in een film, doorprikt Joe na een tijd de bubbel waarin Norma leeft. Max blijft de schijn hoog ophouden. Enerzijds verblind door jaloezie omdat Joe ook Betty date, vermoordt Norma Joe. Een laatste keer schrijdt Norma van de showtrap – in psychotische toestand – terwijl haar butler haar vertelt dat de camera’s eindelijk zijn aangekomen. Hij, die ooit haar regisseur was, vraagt nog een keer dat de spotlights op haar mogen schijnen, terwijl ze zich klaarmaakt voor haar close up. ‘This is my life. It always will be. There‘s nothing else. Just us. The cameras. And those wonderful people out there in the dark.’De tragiek in Norma Desmonds personage is zo tastbaar, zo verdomd echt, en zo herkenbaar als je ziet hoe veel (Vlaamse maar ook internationale) artiesten, ook musicalartiesten, nog steeds doen alsof ze ‘big’ zijn en daar allerlei vaak op opgeklopte lucht gebaseerde marketingtrucs voor uit hun hoed toveren, is schrijnend. Deze tourproductie uit het Verenigd Koninkrijk zet de puntjes op de ‘i’ en toont hoeveel hoger de lat daar wel ligt. Alleen daarom al is het nooit een verkeerd plan om even een retourtje Amsterdam te boeken.