Recensie Within Temptation | Elements

16500 Man en een nagenoeg uitverkocht Antwerps Sportpaleis. Eerlijk? Geen enkel journalist die dat had verwacht voor Within Temptation. De band rond Sharon den Adel stond deze zomer op festivals in de late namiddag geprogrammeerd. Een plek als headliner hadden ze ooit in hun vijftienjarige carrière. Maar of ze er nog eens vijftien kunnen bijdoen, is erg twijfelachtig. Net zoals het niveau van hun Elements-show. 

Hoe bespaar je op je productiekosten? Gewoon even Jan Vereecke bellen of ie zijn orkest, dirigent, witte – Music was my first love-  piano, podium, catwalk, belichting, ledscherm, camera’s,… even voor een avondje kan uitlenen. Wat je door een groepsaankoop/huur uitspaart kan je dan investeren in een vuurwerk- en CO2 jet-show waarbij je het budget van een doorsnee Promstour op twee uur en doorjaagt. Dat Within Temptation Elements er lichtjes overging qua vuurwerk, vlammetjes, confetti en andere toestanden is een understatement van jewelste. Het geheel werd immers opgenomen, wellicht voor een dvd. Zelfs het kleinste kind voelde aan dat er in thema’s/clusters werd gefilmd met een shutter van een camera die begin en einde bepaalde. den Adel bleek dus meer bezig met cues die ze in haar oor kreeg zodat ze op de juiste plek stond, de juiste camera’s bespeelde opdat die opname toch maar vlekkeloos zou verlopen. Pas na de allerlaatste toegift Stairway to the skies kon er een woordje af aan het publiek terwijl een groepsfoto werd gemaakt en het publiek de handjes in de lucht mocht gooien. Een dankjewel voor die 15 jaar. Een dankwoord dat er veel te laat kwam. 

Een show vol bombast van begin tot het einde, met een gitarist tijdens In the middle of the night die gezekerd in de nok hangt te bengelen, twee gitaristen die op een podiumstuk de hoogte in gaan bij Stand my ground, Sharon die opblaasbare witte engelvleugels krijgt aangedaan tijdens Angels, meisjes die op blote voeten in een zwart doorkijkjurkje dansen op Never-Ending Story. De toegevoegde waarde van het koor Fine Fleur én het orkest was echter beperkt. Vaak werden ze overstemd door de scheurende gitaren, beats uit de synths en drums. In Mother Earth konden ze nog het meest van al hun ding doen: het mannenkoor horen we “You don’t have to fear” zingen, later leggen de koperblazers enkele accenten die wat aan Goldeneye doen denken. 

Wanneer met Sinéad dance in de set van Within Temptation sluipt, distantieert dirigent Robert Groslot zich letterlijk van wat er op het podium afspeelt. Den Adel covert Guetta (Titanium), Lana Del Rey (Summertime Sadness) en Bruno Mars (Grenade). Wanneer discobollen de hoogte ingaan, zitten de collega’s van de Morgen en Gazet van Antwerpen met me synchroon het hoofd te schudden. Wat een foute boel, en ook de sfeer zakt als een pudding in. Koor en orkest kijken werkloos toe. 

Zo’n uitschuiver kan den Adel nog deels rechtzetten in de bisrondes, al gaat ze in de tweede strofe van Our Farewell even vocaal de mist in omdat ze onder de toon zingt. Mocht Anouk volgend jaar geen potten breken op het Eurovisie Songfestival, dan kan het in 2014 gerust Within Temptation sturen. Een act vol kitsch en camp, inclusief opblaasbare cactussen. 

< Bert Hertogs > 

De setlist:

1. Intro The Silent Force – Il Novecento + jongetje
2. Iron – band + Sharon
3. In the Middle of the Night 
4. Faster 
5. Fire and Ice 
6. Our Solemn Hour 
7. Stand My Ground 
8. Angels 
9. Cellio Intro 
10. The Last Dance 
11. Never-Ending Story 
12. Say My Name - cello
13. Candles (met George Oosthoek) – strijkers intro
14. Sinéad (kortfilm) 
15. Sinéad 
16. Titanium (cover David Guetta) – geen orkest
17. Summertime Sadness (cover Lana Del Rey ) – geen orkest
18. Grenade (cover Bruno Mars) – geen orkest
19. The Promise 
20. Memories 
21. Mother Earth 

Bis:

1. What Have You Done 
2. Our Farewell – cello intro
3. Ice Queen 

Bis 2:

1. Stairway to the Skies