Recensie KoЯn | Sziget 2014

Het duurde bijzonder lang eer KoЯn het publiek op Sziget over de streep kreeg. Zanger en bagpipespeler Jonathan Davis moest dan ook alles uit de kast halen net voor ie “Coming undone” zou inzetten. “Are you ready to get this party started?” keelde hij het uit, en leek meer dan een beetje geagiteerd omdat het publiek – op de fans na die moshten, circle pits vormden, crowd surften en die ene vrouwelijke fan die haar borsten toonde - de eerste tien nummers wat lauwtjes reageerde. Dat kwam vooral omdat de sound wel erg platgedrukt door de speakers kwam, dynamisch en lekker hard klonk de band dan ook pas naar het einde van de set toe. Maar ook dat kon de scheve situatie niet geheel rechtzetten.

Onder lulligste manieren om een drum solo kapot te maken, kwam de stage hand doodleuk op het einde van het moment de gloire van Ray Luzier aandraven met een hi hat.  Luzier leek daar terecht niet al te blij mee, keek even naar de zijkant van het podium of ie er nog een extra lap op kon geven, maar uiteindelijk werd “Never Never” ingezet.

De Amerikanen namen verder behoorlijk wat tijd tussen de songs door om via een rustig klankbedje een volgende song uit te bouwen. Uiteindelijk haalde dat iets te veel naar onze zin en niet alleen die van ons kennelijk de vaart uit het live optreden. Luzier bleek lange tijd de enige positieve factor van het optreden. Al tijdens zijn openingsnummer liet ie een drumstick tamelijk hoog tijdens het drummen de lucht ingaan, cirkelen om die perfect on time terug op te vangen.  

In “Deep inside” toont de band hoe het is om te faken voor de buitenwereld dat alles OK met je gaat terwijl je je eigenlijk kut voelt. Moshpits ontstaan al bij “Tear me down”. Fans hebben op 4 stokjes bierblikjes aan elkaar vastgekleefd in de vorm van het logo van KoЯn, of hoe het Szigetpubliek nog maar eens bewijst uit heel wat creativo’s te bestaan. Anderen blazen hun laatste zeepbellen de lucht in, de speciale party vandaag om zeven uur stond namelijk in het teken van met zijn allen bellen blazen wat alweer mooie beelden opleverde.

Maar zoals gezegd is het pas op het einde wanneer de drie gitaristen Shaffer, Welch en Arvizu op de catwalk gaan tijdens “Coming undone” dat er sfeer in de keet komt en de band dat ook bevestigd ziet in de massale respons op hun straffe Pink Floyd cover “Another brick in the wall” - speciaal voor Sziget omdat het festival onder andere werkt rond het thema 25 jaar Val van de Berlijnse Muur (naast dat van 40 jaar Rubikkubus, een Hongaarse uitvinding) - die stevig meegekeeld werd en afsluiter “Blind”.

< Bert Hertogs >