Recensie Cocaine bear ★★★

Zelden zo veel ‘What the fucks!’ en ‘Allez jongs’ gehoord tijdens een film in de cinema als bij Cocaine Bear. De prent die Elizabeth Banks regisseerde naar een scenario van Jimmy Warden gaat er dan ook los over. De dialogen zijn bij momenten gewoon vreemd alsof verschillende personages onder invloed wat naast elkaar zitten te lullen. De film is heel losjes gebaseerd op waargebeurde feiten uit 1985 toen een zwarte beer cocaïne opgegeten had. Het dier overleefde het niet. Er vielen geen slachtoffers. In deze prent loopt het een tikkeltje anders af…

In Cocaine bear zien we namelijk al in de beginscène een koppel rugzaktoeristen de zwarte beer opmerken en fotograferen wanneer die vreemd gedrag vertoont aan een boom. De beer is namelijk constant het hoofd tegen de boom aan het slaan. Later ontdekken we dat het een wijfje is en dat ze twee berenwelpjes heeft die ook aan het witte spul zitten, maar in tegenstelling tot hun moeder daar niet een woedend bloeddorstig superroofdier van worden. Al moet gezegd dat ze soms ook gewoon in slaap valt, zelfs op een mens …

Verschillende groepen mensen komen terecht in het bos dat in de Amerikaanse staat Georgia, de habitat van de beer. Aan de ene kant heb je twee kinderen die spijbelen op school omdat ze een waterval willen zien. Daarnaast zijn er drie boefjes die in het bezoekerscentrum van alles stelen. Zij hebben onder andere een tas gevonden met drugs en verstopt boven een paviljoentje in het bos. Een drugssmokkelaar heeft namelijk verschillende zakken uit een vliegtuig gesmeten die in dat bos beland zijn toen ie met technische problemen kampte. De man zelf sloeg te pletter. Zijn parachute deed het niet.

Het spreekt voor zich dat de drugsbende waarvoor het goedje bestemd was zo veel mogelijk van de inhoud terug wil recupereren in het bos. Ook zij zijn met drie. Zij worden achternagezeten door een politieagent die later zal vaststellen dat zijn vrouwelijke collega een corrupte flik is.  En dan is er nog de opzichtster van het bos die ook het bezoekerscentrum open houdt en bezoek krijgt van haar love interest die meer dan enkel het bos lijkt te komen inspecteren.

Het lijkt erop dat klimmen in bomen geen zin heeft om te ontsnappen aan de beer, want dit 230 kilo wegende dier kan dat ook. Vluchten haalt ook niets uit want ze haalt je moeiteloos in. Een bloedbad wordt dus aangericht in het bos. Armen en benen vliegen in het rond. En wie dacht even een ambulance te bellen om zo te ontsnappen aan zijn lot is er ook aan voor de moeite. Want de beer krijgt er gewoon niet genoeg van…

Cocaine bear lijkt niemand te sparen behalve (spijbelende) kinderen onder invloed. De prent, wellicht de meest extravagante van het jaar, wordt als thriller omschreven, andere sites hebben het over een donkere actiekomedie. Er valt voor dat laatste zeker iets te zeggen, al zitten er toch ook wel wat slasher-elementen in wat mee verklaart waarom deze film het 16+-label gekregen heeft.

In de soundtrack, die de kaart van de eighties trekt, horen we onder andere Just can’t get enough van Depeche Mode, No more words van Berlin en On the wings of love van Jeffrey Osborne.

< Bert Hertogs >