Een schip nadert de kust van Cornwall. Aan boord: een melancholische ridder en een ontembare prinses. Tristan brengt Isolde naar de oude koning Marke, met wie ze moet trouwen. Nog liever sterven, denkt zij – maar de doodsdrank waarin ze redding zoekt, blijkt een liefdesdrank te zijn. Nog voor ze aan land gaan, zijn Tristan en Isolde tot elkaar veroordeeld. Hun verboden liefde is zo allesverterend dat ze alleen kan uitmonden in een extatische dood. In zijn muziekdrama Tristan und Isolde verklankte Richard Wagner de begeerte. Hunkerende melodieën, eindeloze dissonanten op de grens van de verlossing: tegen deze muziek is zelfs de koelbloedigste luisteraar weerloos. Met de Franse cineast Philippe Grandrieux krijgt Wagner een gedroomde compagnon de route. Grandrieux’ radicale films baden in een zinnelijk schemerduister waar klank en beeld versmelten. Zijn regie plaatst Isolde in het brandpunt van Wagners opera en kondigt zich aan als een koortsdroom waarin muziek, video en dans één worden.