Gainsbourg kan je haten, en dat mag. Het gebeurt nog dagelijks. Hij sloeg wonden in heilige muren en dreef spijkers in taboes. Tijdens zijn laatste levensjaren werd hij in de straten van zijn geliefde Parijs als een gekwetste wolf achterna gehold en gemolesteerd. Het leek wel een afrekening met de onderhuidse vijand na de bevrijding. Hij had zich dan ook onder ieders vel genesteld, voor sommigen als een gif voor anderen als een levensader. Zijn geniale oeuvre, zijn publieke strapatsen, ze lieten niemand onbetuigd.

Om vijand en vriend in het hart te raken moet je uit uitzonderlijk hout gesneden zijn. Oekraïens hout, het hout van de boot waarmee zijn ouders de oorlog in hun geboorteland ontvluchtten, piraten trotseerden en zich als Joodse immigranten in Frankrijk aandienden.

Gainsbourg overwon ze allemaal: de nazi’s, de kleineringen, de ziektes, de lelijkheid, het onbegrip, de para’s, God in de basiliek van Vézelay, zijn drie hartchirurgen, de postérité, … Zijn nalatenschap is immens rijk en actueel. Zijn leven is een hoogstandje van leven. Inspirerend, ontroerend, provocerend en… geniaal quoi.

Gainsbourg vroeg om brandnetels op zijn graf te plaatsen, deze voorstelling geeft daar gevolg aan, het ware leven en het onontkomelijke oeuvre van een genie dat dagelijks een kopje pastis dronk met de dood.
Van ‘Je t’aime moi non plus’ tot ‘Je suis venu te dire que je m’en vais’, parels voor niet-proleten.

Op genadeloze wijze vertelt zijn biograaf Rudolf Hecke over hem. Zijn chansons worden vertolkt door de prachtige actrice en zangeres Clara Cleymans, de perfecte osmose van Birkin en Bardot. Jo Mahieu begeleidt op gitaren.