Challengers, de jongste film die Luca Guadagnino (o.a. Bones and All en Call Me by Your Name) regisseerde en Justin Kuritzkes schreef, wordt als een romantische sportfilm beschreven. Daar valt zeker iets voor te zeggen. Maar bovenal vinden we de prent niet zelden de psychologische kaart trekken, die van mentale oorlogsvoering, wat deel uitmaakt van het tennis. De film die twee uur en elf minuten duurt dienen we echter een strafpunt wegens tijdsoverschrijding te geven. Dit kon echt wel gebalder.

Het perfecte popoptreden. Dat zette de nog steeds maar 20-jarige Canadese singer-songwriter en danseres Tate McRae neer in de Lotto Arena met haar Think Later World Tour, haar vierde headlining tour ondertussen. Tate bracht een bijzonder stijlvolle show die je moeiteloos kon plaatsen naast het recente werk van Jamie Lloyd (het met terecht veel Olivier Awards overladen Sunset Blvd.) maar ook de stijl van wat Rosalía vorig jaar op de live podia liet zien. Live zwart-witbeelden, wit tegenlicht, visuals van rook, wit zijlicht, soms van boven belicht... Wie dacht dat Tate een live on tape-show bracht, had het goed mis, haar bijzonder straffe live band zat namelijk verstopt achter de ledschermen van de twee hoge podia links en rechts waarop gedanst werd. Werd het licht achter de muzikanten aangestoken dan kon het publiek ze zien achter de doorschijnende ledschermen. Knap hoor!

Er was al heel wat negativiteit rond Back to black, het biopic drama rond het leven van Amy Winehouse die in 2011 aan een alcoholvergiftiging stierf, nog voor de prent in de bioscoop te zien was. Dat het veel te vroeg was om dat soort film uit te brengen over een artieste die nog geen 13 jaar dood is bijvoorbeeld, lazen we. Het moet zijn dat die mensen de voorbije jaren op een andere planeet geleefd hebben want ondertussen zijn er o.a. boeken verschenen en liep er ook een tentoonstelling in Londen over haar leven, werk, invloeden én jurken. Om maar te zeggen dat er nog steeds behoorlijk wat onnozele meningen online te vinden zijn.

Eerlijk? We vreesden 50 minuten naar het leven zoals het is: ‘De speelplaats van de (kleuter-) en lagere school’ te kijken bij Wasco! van Lisbeth Gruwez. Maar uiteindelijk bleken we wel degelijk een bijzonder straffe, energieke en speelse dansvoorstelling voorgeschoteld te krijgen op de Dag van de dans, wat meteen ook dé apotheose vormde voor deze productie die haar dernière kende in hetpaleis.

Wanneer The National Dance Company of Ireland internationaal al 25 jaar hoge ogen gooit met hun dansshows, weet je op voorhand al dat ‘Rhythm Of The Dance’ ook de Stadsschouwburg van Antwerpen in vuur en vlam zal zetten. Keltische klanken vulden de zaal en het publiek werd overdonderd door het snelle voetenwerk van de dansers. Het resultaat was een adembenemend visueel en auditief spektakel dat je versteld deed staan van de grenzen van het menselijke kunnen. Sean Downes en Kirsty Jordan leverden samen met hun ensemble een topprestatie die je als publiek meenam in het ritme van de dans.