Met ‘Diarree is mijn lievelingskleur’ tillen Theater Artemis en Studio Julian Hetzel een schijtvoorstelling naar een hoger niveau: holy shit, wat een geweldig jeugdtheater. En schijtvoorstelling is hier geen waardeoordeel, maar letterlijk een voorstelling waar het op een bepaald moment gaat over de perfect gescheten, dampende drol die het podium siert. Terwijl jong en oud in het publiek tegelijkertijd huiveren van de idee en hilarisch lachen met het beeld van een hoopje feces dat plots op de scène ligt, beschrijft Louis van der Waal in de meest lyrische taal die hij kan bedenken de schoonheid van dat stuk stront. Je voelt aan de sfeer in De Studio in Antwerpen en je hoort aan de reactie van het publiek dat op dat moment iedereen mee in de voorstelling zit en mee is met het verhaal. Dat is de kracht van ‘Diarree is mijn lievelingskleur’: je bent als toeschouwer niet zomaar publiek, maar deelnemer aan dit absurde gegeven van een auditie die aardig uit de hand loopt.

Een 6,2 geven de bezoekers van Kinepolis aan Ghostbusters frozen empire. Dat is een voldoening en dus geen onderscheiding. Ook nu kunnen we ons perfect vinden in wat cinemabezoekers er zelf van vinden. Deze Ghostbusters neemt namelijk te veel tijd (zo’n 80 minuten) om uiteindelijk tot dé confrontatie te komen tussen de helse God Garraka (neergezet door poppenspeler Ian Whyte) die via telepathie impact heeft op het gedrag van andere geesten maar vooral ook in geen tijd het kan laten vriezen, zelfs in volle zomer. Wie angst voor hem heeft, vriest dood. Het laatste wat je dan ziet, is je eigen tranen bevriezen.

De psychologische horrorfilm Immaculate die Michael Mohan regisseerde, stelt teleur als horrorfilm maar is dan weer wél de moeite op psychologisch vlak. Sydney Sweeney delivert zoals steeds, denken we maar aan de rollen die ze neerzette in onder andere Euphoria en Anyone but You. En ja, ook nu weer acteert ze de pannen van het dak dankzij die zeer dankbare rol die ze kreeg. Het hoofdpersonage Cecilia dat ze neerzet mag dan ook een bijzonder knappe (state of mind) boog maken. Last but nog least is er de sterke cinematografie, waarbij er bijzonder perfectionistisch omgegaan werd met natuurlijke en onnatuurlijke belichting, goudgeel en warm versus koud wit, beelden zonder en met korrel (naar het einde toe), en we vooral ook enkele bijzonder fraaie extreme close ups van Sweeney (lippen, sprekende ogen, buik en navel) te zien krijgen.

Voor onzen tijd, van 1977 tot 1980 speelden Gene Bervoets, Karl Eriksson, Gowie Meeusen, Ben Bervoets en Bo Spaenc in een punkband: Plastik bags. Hun keywords waren rauw, luid, surrealistisch, absurd, in het Antwerps, chaotisch en toch ook wel arty. In 1996 en 2018 waren er al enkele reünies. Maar nu vonden de heren, aangevuld met onder andere een jonge generatie koor- en andere leden de tijd rijp om hun debuutplaat op de wereld los te laten.

Ontsnappen aan de eenzaamheid van het schrijven. Dat wou Édouard Louis (hier neergezet door Arne De Tremerie), auteur van o.a. ‘Wie heeft mijn vader vermoord’, door als acteur op de planken te staan. Als sinds zijn kindertijd acteert ie, liet ie optekenen in de Bourla om te ontsnappen aan de dagdagelijkse beledigingen. Meer dan twee keer per week werd ie geslagen om wie ie was, een homo op school. Vriendjes had ie niet. Doen alsof deed ie al van kindsbeen, acteren, dat ie helemaal geen homo was, door anti-homostellingen aan te nemen onder andere. En zijn eenzaamheid verborg ie door steeds dezelfde techniek toe te passen, naarstig op zoek te gaan naar iets in zijn rugzak dat ie sowieso niet zou vinden. Om op die manier het signaal te geven dat ie vooral niet bereikbaar/aanspreekbaar wou zijn.