Of we niet beter op het balkon van de KVS zouden gaan zitten tijdens Into the open. Dat vroegen we aan het zaalpersoneel. Vooral omdat we ons zorgen maakten over de slechte zichtlijnen. Het publiek werd namelijk op het podium van de KVS BOL gezet terwijl de artiesten in de zaal op een podium dat op de parterre geconstrueerd was performden. Op de balkons mochten toeschouwers gaan zitten die bijvoorbeeld slecht te been waren. We concludeerden al snel dat het beter zou zijn om te blijven staan te meer omdat de luidsprekers naar het staand publiek gericht waren. Maar hoewel ons gezegd was dat het vooral een concert zou zijn dat we zouden meemaken waar nauwelijks de vloer opgezocht zou worden tijdens het dansen, vonden we dat er toch wel wat stukken waren waar de dansers bukten of lagen. En dan is het nog het probleem dat je hun benen- en voetenwerk totaal niet ziet met zo’n laag podium.

Met closing party sluiten Alessandro Bernardeschi en Mauro Paccagnella hun trilogie van het geheugen af. Eerder brachten ze Happy Hour en El pueblo unido jamás será vencido daarvan. ‘Veel Italianen leden tijdens de jongste verkiezingen aan geheugenverlies’ stellen de makers aan het begin van de voorstelling. Een gescripte vergissing horen we ook wanneer het Kaaitheater in plaats van Théâtre National bedankt wordt waar ze hun première (na uitstel door corona) eindelijk hebben mogen kennen.

Met de double bill Tempus Fugit en Futur proche brengt Ballet Vlaanderen twee voorstellingen die hard op elkaar gelijken en toch ook bijzonder verschillend zijn.

Een van de beste voorstellingen van de Zomer van Antwerpen. Dat is Screws XL van Alexander Vantournhout en not standing. Het is een van de weinige voorstellingen die zelfs als je die twee keer gaat zien, nog van alles doet ontdekken.  

Drie werken stelt Ballet de l’opéra de Lyon voor in een uitverkochte rode zaal van deSingel. Bis N.S. (As usual) van Ioannis Mandafounis, N.N.N.N. van William Forsythe en afsluiten doet de avond met diens Quintett. Wat de drie choreografieën gemeen met elkaar hebben is de focus op de hand-armbewegingen, de afwisseling ook tussen dan weer strakke rechte lijnvoering en de cirkelvorm. Maar ook een beperkt tot onbestaande narratief waardoor een emotionele laag (zo goed als) ontbreekt. Wat dan overblijft is techniciteit waarin N.N.N.N. dat bijna 20 jaar oud is en slechts achttien minuten duurt met stip het sterkste werk van de avond is.