Met followfollow is choreograaf Koen De Preter terug bij fabuleus. Nadat hij er eerder in 2005 de jongerenproductie .White.Muted.Crash voor neerzette, ging hij dit voorjaar opnieuw op zoek naar jong talent. Uit 120 kandidaten selecteerde hij er elf tussen 13 en 21. De voorstelling die verwijst naar volgen (letterlijk en figuurlijk) of net ontvolgen, focust sterk op de jongerencultuur van vandaag. Zij die opstaan en gaan slapen met hun smartphone. Zij ook die in de jaren ’90 nog niet op deze aardbol aan het rondhossen waren, laat staan dat hun ouders er al met concrete ideeën rondliepen om ze te verwekken. Toch zijn het net die jongeren die de ninetiescultuur omarmen en zich in dito kledij hijsen. Kledij die de choreograaf (die een jaar jonger is dan ondergetekende) ook zelf droeg toen ie op de middelbare school zat.

Een van de shittiest performances die we ooit gezien hebben. Zeker in deSingel. Dat moet A divine comedy van de Weense Florentina Holzinger zijn geweest. Twee jaar geleden zagen we het potentieel van deze artieste en haar gezelschap, toen nog in de Theaterstudio van deSingel, met Tanz. Alleen werkte die voorstelling toen naar een climax toe die er niet kwam. Het lichaam van een van de vrouwelijke performers weigerde om in de lucht opgetrokken te worden terwijl ze vastgemaakt was met vleeshaken onder haar schouderbladeren. Resultaat: chaos op het podium (want aan dat scenario was kennelijk niet gedacht) en een anticlimax van jewelste voor het publiek.

In hun jongste voorstelling Promise me, ontgaat ons de esthetiek die choreografen Joke Laureyns en Kwint Manshoven in hun werk wilden leggen. Als er al überhaupt gesproken kan worden van esthetiek. Promise me belooft een ode te zijn aan het ongetemde, het roekeloze, ongeremde nieuwsgierigheid, de dapperen die durven te flirten met gevaar. Dat zijn veel woorden om te zeggen dat het kind als thema centraal staat. Als je het programmablaadje er bij neemt waar – zoals steeds, eigen aan de cultuursector ook wel – behoorlijk wat gezwam in staat, kom je eigenlijk tot de conclusie dat het allemaal maar één bedoeling heeft, goed proberen te praten dat de voorstelling vooral ravotten bovenaan stelt op boeiende dans.

Met willen meten wat wij weten is Lap vzw ondertussen aan haar vierde dansvoorstelling voor kinderen toegekomen. Net als bij die drie andere onderstreept het gezelschap in hun jongste productie hoe goed ze hun doelgroep 6-plussers aanvoelen. Ook Time play en Choco of kaas? richtte zich al eerder tot deze kids terwijl Level Q voor 8 à 10+ is. Zowel qua timing, dansniveau als qua afwisseling blijkt Willen meten wat wij weten een stuk straffer dan heel wat dansproducties van andere spelers voor kinderen die we doorgaans te vrijblijvend, en te veel focussen op spel, vinden. Lap vzw weet altijd een fijne mix te brengen, via mimiek, sterke choreografieën, licht- en klankimpulsen die ook de allerjongsten die misschien minder vertrouwd zijn om naar het theater te gaan, moeiteloos weet te boeien.

Een volledige staande ovatie en luid applaus. Dat moet je verdienen in deSingel. Jan Martens kreeg het – niet meer dan terecht overigens – voor zijn allereerste voorstelling voor een grote zaal: any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Een ontzettend sterke voorstelling is het, zijn achttiende ondertussen die in juli in Avignon in première ging, niet alleen omdat het werk misschien wel het meest politiek geladen is uit het repertoire van de choreograaf, maar ook en niet in het minst omdat ie maar liefst drie finales in zijn jongste creatie steekt.