In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Hoe beter het festivalseizoen afsluiten dan in een stralende zon bij dertig graden bij het heerlijke Lollapalooza Berlin? Het festival was ondertussen aan zijn zevende editie toe. De allereerste keer was het dat wij ernaartoe gingen in en rond het Olympisch stadion. Editie één en twee hebben we meegemaakt in respectievelijk het voormalig vliegveld Tempelhof en de tweede vond eenmalig plaats in het Trep Tower Park. Lollapalooza Berlin kon op beide locaties niet blijven toen er op Tempelhof asielzoekers werden opgevangen. En het park? Daar kwam te veel verzet tegen vanuit de groene beweging. Het Olympisch stadion blijkt nu een plek met toekomst om er twee dagen na elkaar telkens 60.000 toeschouwers te ontvangen.

Dat Pauline met ‘Meer dan morgen’ al enkele maanden een nieuwe single uit heeft, was ons totaal ontgaan. In het Romain De Vidtspark bleken we lang niet de enigen. Hoewel Regi mee achter de productie zit van het nummer, blijkt het toch wel erg licht uit te vallen tussen songs als ‘1000 sterren’ hier in de mix met Whitney Houstons heerlijke ‘I wanna dance with somebody’ en ‘Zwaartekracht’ in de solo live on tapeset van Pauline.

40 jaar staat Bart Kaëll dit jaar op de planken hoewel hij pas in 1986 doorbrak met La Mamadora. De man uit Ename bracht dan ook zijn hits mee onder de arm naar Sint-Niklaas en zijn partner Luc Appermont (met pet op, zo denken BV’s minder hard op te vallen, maar net daardoor vallen ze net harder op) sloeg het ganse optreden gade vanuit de front of house waar niet veel eerder niemand minder dan Miguel Wiels (zonder pet) naar het concert van Aaron Blommaert had gekeken. Met dat verschil dat Luc zo nu en dan regieaanwijzingen leek te geven of op zijn minst zich vragen stelde.

De voorzitter van de organisatie die achter Maanrock zit, zou naar verluidt ne groene jongen zijn. Wij vermoeden echter dat ie rechts zijn portefeuille draagt. Want het stadsfestivalletje in Mechelen dat ie organiseert is helemaal niet zo eco-friendly zo blijkt. Neem nu die plastic rode poncho’s die gratis uitgedeeld werden door een fabrikant van aardappelchips. Nergens stond vermeld dat die bio-afbreekbaar waren, dus waren ze dat ook niet. Een sms’je naar de zoals steeds slecht of niet communicerende communicatieverantwoordelijke van het festival bleef alweer onbeantwoord. In die zin dat je je afvraagt waarom zij in godsnaam die functie mag blijven beoefenen als ze in haar kerntaak, namelijk communiceren met de pers, jaar na jaar zo blijft falen. Dat Maanrock Pommelien Thijs boekte voor de traditionele familiedag op zondag was des te opmerkelijker. Zeker als je er een interview van vorig jaar op naslaat waarbij de zangeres grif toegeeft haar planten in haar co-housing thuis wel eens te verwaarlozen.